જીવવા માટે ખાવાનું, કે ખાવા માટે જીવવાનું ?

” ખાવા માટે જીવે છે તું ? જીવવા માટે ખાવાનું હોય. જે હોય એ ચલાવી લેવાનું.”

આ વાક્ય મેં મારા મમ્મી-પપ્પા ના મોઢે ઘણીવાર સાંભળ્યું છે અને હજી આજના દિવસે પણ સાંભળું જ છું. હા, હજી આજે પણ બપોરે ઘરેથી ફોન આવે કે રાત્રે આ બનાવીએ છે, તને ચાલશે ? ( અમૂકવાર અસહમતી હોય તો બહારથી ખાઈ ને જવું પડે..) રોજ મારો નાસ્તો ખાનારા પાક્કા મિત્રો પણ મને ઘણીવાર એમ કહે કે “અમારે તો ખાલી પેટ ભરવા માટે ખાવાનું, તારી જેમ નઈ”.

ઓકે, હું તો ખાવાનો શોખીન છું જ. મારે ખાવામાં થોડા ધાર્મિક બાધ છે, છતાંય હું મને ભાવે અને ચાલે એવું શોધી લઉં!! વ્હેર ધેર ઇઝ આ વિલ, ધેર ઇઝ આ વે….

આજે આ લખવાનું કારણ, ‘જીપ્સી’ મેગેઝીન માં આ વખતે દિલ્હી ની ચાંદની ચોક માં મળતી ફેમસ વાનગીઓ વિશે લેખ વાંચ્યો. ઘણી વાનગીઓના તો આપણે નામ પણ ના સાંભળ્યા હોય એવી વાનગીઓ ત્યાં વર્ષોથી વેચાય છે ! વાંચતા વાંચતા મોઢામાં પાણી આવવા લાગ્યું હતું !

પણ ખરી વાત હવે કરવાની છે, કે મારા એક મિત્ર હિરેન પટેલ (મુંબઈ), તેમણે ‘જીપ્સી’ ને આ લેખનો અભિપ્રાય મોકલ્યો ત્યારે એવી ઈચ્છા દર્શાવી, કે તેમના એક મિત્ર સાથે અમે ત્રણેય આવી જગ્યાએ ખાવા નીકળી પડ્યા હોઈએ તો કેવી મજા આવે ? અને સાથે સાથે ‘જીપ્સી’ ને અમદાવાદના ખાણી-પીણી બજાર વિશે લખવા પણ અરજ કરી. આ ભાઈ લગભગ 5 વર્ષ પહેલાં મારો એક લેખ વાંચીને મારા સંપર્કમાં આવેલા. અને ત્યારથી અત્યાર સુધી અમે ઘણી બાબતે ચર્ચાઓ કરીએ છે. એ ફોટોગ્રાફીમાં માસ્ટર છે, એટલે હું એમની પાસેથી ઘણીવાર ફોટોગ્રાફીની સલાહ લેતો જ હોઉં છું.

એટલે હવે એમની સાથે તો કોઈવાર ખાણી-પીણી ની રખડપટ્ટી તો કરીશું જ, પણ આજે વાત કરીશ અમદાવાદ ના ખાણી-પીણી બજારની. હા, હું છું આણંદ નો, પણ મને અમદાવાદ, તેની રીતભાત, ખાણી-પીણી ખૂબ આકર્ષે ! એટલે મારે જ્યારે અમદાવાદ જવાનું થાય તો શનિવારે રાત્રે જ પહોંચી જાઉં અને પછી ત્યાં રખડુ.

આમતો અમદાવાદમાં માણેકચોક ની ખાણીપીણી ફેમસ. પણ એ સિવાય પણ ઘણી સારી જગ્યાઓ છે ! તો આજે એ છૂટી છવાયી મારી ગમતી જગ્યાઓ વિશે વાત કરવાની છે.

1. સાઈનાથ સેન્ડવીચ, મણિનગર ચાર રસ્તા :

મણિનગર ચાર રસ્તા ઉપર એક ખૂણામાં અરુણભાઈ, પોતાની લારી લઈને વર્ષોથી ઉભા રહે છે. એમની ચીઝ-ચટણી સેન્ડવીચ મારી ફેવરિટ. આમતો એમની સેન્ડવીચની ઘણી વેરાયટી છે, જેવીકે આલુ મટર, વેજીટેબલ, ચીઝ જામ વગેરે. અને સાથે સાથે મીની પીઝા પણ ખરા ! એમને ત્યાં જો તમને સાંજે 6-7 વાગ્યા પછી જાવ તો તમારે એક સેન્ડવીચ ખાવા માટે પણ કદાચ મિનિમમ 15-20 મિનિટ વેઇટ કરવો પડે ! ત્યાંની ચીઝ સેન્ડવીચની ખાસ વાત એ કે એમાં જ્યારે એ ચીઝ નખતા હોય, તો આપણને એમ થાય કે આ હજી કેટલી નાખશે ? પણ એ ચીઝ છીણવામાં પાછા ના પડે. અત્યારે એમણે પોતાની એક શોપ પણ કરી છે, તોય એ પોતે તો આ લારીએ જ હોય !!

2. ‘કોટા’ કચોરી :

મણીનાગરમાં રામબગ વિસ્તારમાં રોડ ઉપર એક ખૂણામાં આ શોપ છે. કચોરી આમતો મને ભાવે અને એમાંય ખાસ વિદ્યાનગરમાં આવેલ ‘મહારાજ’ ની. હું રવિવારે ઘણીવાર ત્યાં ખાવા જાઉં. પણ એક વાર મણીનગરમાં મેં ‘કોટા કચોરી’ શોપ જોયી. તો ત્યાંની ટ્રાય કરી. બંનેની કચોરી, ચટણી અને ટેસ્ટ અલગ પણ બંનેની કચોરી મને ગમી. અહિયાની પ્યાજ કચોરી પણ ફેમસ છે, પણ મેં નથી ચાખી !

3. નાગર ફરસાણ :

એલ.જી કોર્નર પાસે આવેલી નાગર ફરસાણ પણ કચોરી, સેન્ડવીચ, પફ વગેરે માટે ફેમસ છે. મેં ત્યાંની પણ કચોરી ખાધી. એની ચટણી અને ટેસ્ટ ‘કોટા’ અને ‘મહારાજ’ બંને કરતા અલગ, પણ પ્યોર આનંદદાયક !

4. માસીની પાણીપુરી :

પુષ્પકુંજથી સીધા ફૂટબોલ ગ્રાઉન્ડ થી ડાબે વાળીને થોડા આગળ જઈએ એટલે આવે માસીની પાણીપુરી. ત્યાં બીજી પાણીપુરી ની લારી કરતા અલગ સિસ્ટમ. પહેલા તમારે જેટલાની ખાવી હોય એટલનું ટોકન લઇ લેવાનું. ( પૂછવાનું નૈ, કેટલાની થઈ ?☺️) ત્યાં પુરીમાં મસાલો ભરવા માટે માણસો કાર્યરત જ હોય. જે ભાઈ પાણી ભરી ને આપવા ઉભો હોય એ મસાલો ભરવામાં સમય ના બગાડે! મેં ખાસા વર્ષો પહેલા એક વાર ત્યાં ખાધી હતી. સારી હોય છે. પણ ભીડ ના લીધે ત્યાં જવાનું ટાળુ. એના બદલે પાણીપુરી તો આણંદ-વિદ્યાનગર રોડ પર ‘ગણેશ પકોડી’ – હિતેશભાઈ ની જ મજા આવે. પાંચ અલગ અલગ સ્વાદમાં !

5. મેગી, પાસ્તા, કોલ્ડ કોફી – ગુજરાત યુનિવર્સીટી :

ગુજરાત યુનિવર્સીટી થી આગળ દાદા સાહેબના પગલાં વાળી ચોકડી થી જમણે રોડ ઉપર રોજ મેગી અને પાસ્તા વાળાઓની લાઈન હોય. મેગી આપણે ઘરે ખાઈએ જ છે, પણ ત્યાંની ખાવાની મજા કૈક અલગ જ છે. ત્યાંની કોલ્ડ કોફી પણ સરસ ! રાત્રે મેગી કે કોફી માટે બેસ્ટ પ્લેસ.

6. રુથરાજ ની ચા અને મસ્કાબન :

પહેલા ગુજરાત યુનિવર્સીટીની સામે હતી, અત્યારે ત્યાંથી થોડે દુર છે. પણ એની ચા અને મસ્કાબન મજા આવે.

7. શંભુ કોફીબાર :

એસ.જી હાઇવે પર ‘શંભુ’ ના ઘણા સ્ટોલ જોવા મળે. હા, એ રોડ સાઈડ સ્ટોલ જ છે. પણ એની બેઠક વ્યવસ્થા મસ્ત છે. અને ત્યાં પબ્લિક પણ યંગ અમે હાઈ-ફાઈ જ આવે. રાત્રે મોડા સુધી એ ચાલુ હોય. એની ઓરીઓ કોફી સારી આવે. અરે યાર એ વેનીલા આઈસ્ક્રીમ માંથી કોલ્ડ કોફી બનાવે છે !! મને મારા ભાઈ શિરીશભાઈ ત્યાં લઇ ગયા હતા. અને જો અમદાવાદમાં રાત્રે રોકાવાનું હોય, તો ત્યાં અચૂક જવાનું થાય.

8. ટ્રીટ રેસ્ટોરન્ટ :

પરિમલ ગાર્ડન પાસે, ડોક્ટર હાઉસ ની સામે ટ્રીટ રેસ્ટોરન્ટ છે. ખાસા વર્ષો પહેલા પહેલીવાર મને મારા ભાઈ તેજેન્દ્ર ત્યાં સેન્ડવીચ ખાવા લાઇ ગયા હતા. ( એ ત્યાં બેસીને નાટકો લખતા હતા !) ત્યાંની થ્રી ટાઇર વેજીટેબલ સેન્ડવીચ અફલાતૂન. જોકે ત્યાં ખાવા ગયાને ખાસો સમય થઈ ગયો.

9. હાજમાં હજમ :

આટલુબધું ખાધા પછી ( કોફી સિવાય) સોડા તો જોઈએ જ ને ? મણીનાગરમાં કૃષ્ણબાગ ચાર રસ્તે એક હાજમાં હજમ વાળા ભાઈ ઉભા રહી છે. એ એની સ્પેશિયાલિટી છે. ત્યાંની ખજૂર પણ મસ્ત હોય છે. ( એ સોડાનું મશીન નથી રાખતા, પણ સોડાની બોટલો જ રાખે !☺️)

આ સિવાય ફરકી નો આઈસ્ક્રીમ, ઓનેસ્ટ ની પાવભાજી, જલારામના ખમણ તો ખરા જ… અને મણિનગર ક્રોસિંગ પાસે દૂધ મળે છે. એ મોટા તવામાં ઉકાળીને મસ્ત જાડું બનાવીને આપે. એ મારે હજી ટેસ્ટ કરવાનું બાકી છે.

તો કરો કોઈ વાર ખાવા માટે રખડપટ્ટી…

પછી કોઈવાર મારા ગામ આણંદ ની ખાણી-પીણી ની વાત નિરાંતે કરીશ. ત્યાં સુધી ના ગયા હોવ તો આમાંની જગ્યાઓએ જઇ આવો….

~ સુશાંત ધામેચા

Advertisements

રવિવાર એટલે !!! ગામડે ફરવું…

આજે બીજો એક રવિવાર અને એક નવું ગામડું. આજે જે ગામે મુલાકાત લીધી એ ગામનું નામ છે ‘રુણજ’. આ ગામ આણંદ થી લગભગ 30 કી.મી દૂર, સોજીત્રા પાસે આવેલું છે. ઘણા સમયથી ત્યાં રહેતા એક મિત્ર હિતેશ મહિડા નો આગ્રહ હતો, પણ દર વખતે કોઈ કારણોસર ત્યાં જવાનું ટળી જતું હતું. પણ આજે ફાઈનાલી ત્યાંનો પ્રોગ્રામ થઈ ગયો!

આ વખતે ગામડા માં ફરવા કરતા ખેતર માં ફરવાની ઈચ્છા વધારે હતી, કેમકે એણે પહેલેથી એના ખેતરની વાતો કરી હતી, એટલે ઉત્સુખતા વધી ગઈ હતી. અત્યારે ત્યાં ટામેટા, રાઈ ( લોકોના મગજમાં ભરાય જાય છે એ નહીં, વઘારમાં નાખીએ છે એ..😂) રાજગરો ની ખેતી ચાલુ હતી. એ બધા ખેતરોમાં એણે અમને ફેરવ્યા, અને ખેતરોની ફરતે હજારી ના ફૂલો ઉગાડેલા એ પણ જોઈએ એ તોડી લેવાની પરવાનગી અમે લઇ લીધેલી, એટલે ધારા ને મજા પડી ગઈ!

થોડી વાર ખેતરમાં ફરીને ત્યાં ગાયને બાંધવા એક નાની ઝુંપડી બનાવી હતી અને બાજુમાં એક પાણી ની ડંકી (હેન્ડ પમ્પ ) હતી. ત્યાં જાતે પાણી કાઢ્યું, પીધું… મજા પડી ગઈ. બાજુમાં જ એને એક ખાટલો ઢાળી આપ્યો, અમે ત્યાં ખાટલામાં બેઠા એટલી વારમા તો હિતેશ એક મોટી થેલી ભરીને ટામેટા લઇ આવ્યો. પછી બીજું શું જોઈએ ?

બસ પછી અમે નહેરે નહેરે પાંછા એના ઘરે ગયા. ત્યાં મેં અને તીર્થે રકાબી માં ચા પીધી. એ જ ટિપિકલ સ્ટાઈલમાં એ એક સ્ટીલની કિટલીમાં ચા લઈને સીધી રકાબી માં જ કાઢી આપે. કપ વગર. ક્યારેક મજા આવે આવી રીતે ચા પીવાની !! એનું ઘર એકદમ જુનવાણી, લાકડાનું હતું, પણ ઠંડક અને શાંતિ ગજબના હતા. દૂધ મુકવા માટે એક સ્પેશિયલ કબાટ હતો. લગભગ 6.5 ફૂટ ઉંચી કોઠી માં તો એ લોકોએ ઘઉં ભરેલા હતા. પાછળ વાડામાં માટીના ચૂલામાં શાક બનતું હતું, બાજુમાં બીજા ચૂલા પર એક બેન બાજરીના રોટલા બનાવતા હતા. આમતો મને રોટલા ઓછા ભાવે, પણ આજે એની સુગંધ થી એ ખાવાની ઈચ્છા થઈ ગઈ હતી, પણ આજે અગાઉથી જાણ કરેલી નોહતી એટલે એના આગ્રહ છતાં અમારે એની તાણ નો અસ્વીકાર કરવો પડ્યો.

બસ પછી અમે પાછા આણંદ આવવા નીકળી ગયા અને લીલાછમ ખેતરોમાંથી કોન્ક્રીટ ના જંગલોમાં આવી ગયા.

અહીં એ ટ્રીપના થોડા ફોટા છે.

© સુશાંત ધામેચા

ફોટા લેખકના પોતાના લીધેલા છે.

ચાલ જીવી લઈએ

ઘણા માણસો 40 વર્ષ ની ઉંમરમાં જ મરી જતા હોય છે, ખાલી તેમના અંતિમ સંસ્કાર 80 ની ઉંમરમાં થાય છે ! આવું અંગ્રેજીમાં એક ક્વોટ છે.

કામ કરવું જોઈએ, પૈસા કમાવા જોઈએ, પણ એ શેના અને કોના માટે કમાઈએ છે, એ પણ જાણવું જોઈએ. આવા વિષય પર હિન્દીમાં તો ઘણી ફિલ્મો બની ગઈ છે. ખાસ કરીને ઈમ્તિયાઝ અલી આવી ફિલ્મો માટે મારા ખાસ ફેવરિટ. પણ આ વખતે આવા વિષય ની એક ફિલ્મ ગુજરાતી માં બની અને એ પણ ખાંટુ એક્ટર્સ ને લઈને !! હા, અત્યારે વાત થઈ રહી છે તાજેતરમાં જ રિલીઝ થયેલી ફિલ્મ “ચાલ જીવી લઈએ”.

હા, આમા વાત છે એક વર્કોહોલિક છોકરાની ( Yash Soni ) અને મનમોજીલા બાપની ( Siddharthbhai Randeria ). છોકરાને દુનિયામાં પોતાનું નામ બનાવવું છે અને બાપને છોકરા સાથે સમય વિતાવાવો છે. એના માટે બંને એકબીજાને કન્વીન્સ કરવાનો પ્રયત્ન કરે છે. કોણ કોને મનાવે છે, એના માટે તો આખું મુવી જોવું જ જોઈએ!!

” મર્યા પછી જિંદગી છે કે નહીં, એ તો ખબર નથી, પણ જિંદગી છે, ત્યાં સુધી તો જીવવુ જ જોઈએ ”

” જિંદગી આપણને ‘સારેગામા’ શીખવાડે છે અને આપણે ખાલી ‘સારે ગમ’ જ લઈને બેસી જઈએ છે.”

આના સિવાય પણ ઘણા બધા સરસ ડાયલોગ છે આ ફિલ્મમાં.

હવે બીજું, આ ફિલ્મ ની વાર્તા તો સરસ છે જ પણ એની સાથે સાથે આના ગીતો અને સંગીત પણ એકદમ જબરદસ્ત છે. નિરેન ભટ્ટ સાહેબે આના ગીતો લખ્યા છે. સચિન-જીગર એ સંગીત આપ્યું છે. જીગરદાન ગઢવી એ ગાયું છે અને “પા પા પગલી” તો સોનુ નિગમે ગાયું છે !! આ બધા ગીતો રોજે જ સાંભળવા ગમે એવા છે. “ચાંદ ને કહો” અને “પા પા પગલી” તો સોસીયલ મીડિયા પાર ઓલરેડી હિટ થઈ ગયા છે. પણ એક બીજું મજાનું ગીત છે “તમે ઘણું જીવો”. ખબર નઈ, કેમ આને પ્રમોટ કરવામાં ના આવ્યું ? કદાચ દર્શકો માટે સરપ્રાઈઝ રાખી હશે ?

હવે આટલી મોજ તો છેજ, એ ઉપરાંત આ ફિલ્મનું શૂટિંગ #ઉત્તરાખંડ માં થયું છે !! આ કદાચ એવી પહેલી ગુજરાતી ફિલ્મ હશે જેનું શૂટિંગ આ લોકેશન પર થયુ હશે !!

બસ હવે મુવી જોવો અને મોજ કરો.

તમે ઘણું જીવો ગુજરાતી ઇન્ડસ્ટ્રી…

ભાઈબંધો સાથે ગામડાની ટ્રીપ

ગામડે ફરવુ મને ખુબ ગમે, એતો હવે આ વાંચનારને બધાને ખબર પડી જ ગઈ હશે. પણ આજે એક ભાઈબંધ યુસુફ પઠાણ ના ગામ ‘ચોરંદા’ ભાઈબંધો સાથે જવાનો પ્રોગ્રામ બન્યો !!!

આમતો આજે વડોદરા જ ફરવાનો પ્રોગ્રામ હતો, પણ અચાનક ‘ચોરંદા’ યાદ આવ્યું અને અમે તાત્કાલિક પ્રોગ્રામ બનાવ્યો. પછી તો ‘જિંદગી ના મિલેગી દોબારા’ ની જેમ અમે ત્રણ નહીં પણ ચાર ભાઈબંધો, વિદેશમાં નહીં પણ ગામડે ફરવા નીકળી પડ્યા!! વડોદરાથી લગભગ 40 કી. મી. દૂર, અમે 12 વાગતા પહોંચી ગયા. ત્યાં પહોંચતા જ યુસુફ ભાઈ ના ઘરે નાસ્તો કરી અમે ગામ માં ફરવા નીકળી પડ્યા. એ ગામમાં પટેલ, મુસ્લિમ બધા જ એકમેક સાથે હળી મળી ને શાંતિથી રહે, એના ઘણા નમૂના મેં જોયા.

ગામ અત્યારે જુનવાણી લાગે, પણ એનો ઇતિહાસ ખૂબ રસપ્રદ રહ્યો છે. અને કહેવાય છે કે વેપારમાં એ ગામ, એટલા વિસ્તારમાં મોખરે હતું. આજે તો આજુબાજુના ગામ થોડા વધારે ડેવલોપ થઈ જતા આ ગામ થોડું બેકવોર્ડ રહી જાવા પામ્યું છે. છતાં ગામ છે સરસ.

ત્યાંનું રેલવે સ્ટેશન મને ખુબ ગમ્યું. ત્યાં કરજણ થી ચોરંદા રોજ ટ્રેન આવે. એ પણ નેરો ગેજ! એ ટ્રેન ના થોડા ફોટા આપ્યા છે. અમે જ્યારે એ સ્ટેશને બેઠા હતા ત્યારે એ ટ્રેન માં એક બેન બોર વેચવા જતા હતા, ત્યારે એ બેન અમારી પાસે આવી ને મુઠો ભરીને અમને ધર્યા. વેચવા નહીં, મફત ખાવા માટે. ( શહેરમાં આવા વર્તન ની આશા રખાય !!)

ઓકે… બસ વધારે ના કહેતા અહીંયા ગામના થોડા ફોટા મુકું છે. જોજો… કદાચ જાતે ફર્યનો આનંદ થાય અથવા જવાનું મન થાય….

અમદાવાદ એટલે…

“અમદાવાદ એટલે… એનો જવાબ કોઈ એક વાક્યમાં સીમિત નથી. દરેકના માટે અમદાવાદ ની અલગ અલગ વ્યાખ્યાઓ છે. મેં લગભગ 1993 થી અમદાવાદ જવાનું શરૂ કર્યું. મારા મામા નડિયાદ થી ત્યાં શિફ્ટ થયા એટલે વેકેશન પણ અમદાવાદમાં શિફ્ટ થયાં.

આણંદ પછી અમદાવાદ જ એવું એક સીટી છે કે જ્યાં હું ચાલતો ફર્યો, સાયકલ લઈને ફર્યો, બાઈક લઈને ફર્યો અને છેલ્લે કાર લઈને પણ ફર્યો. કાંકરિયા ના ખુલ્લા ખુલ્લાં રોડ પર સાયકલ લઈને આંટા પણ માર્યા અને અત્યારનું નવું કોમર્શિયલ કાંકરિયા પણ ફર્યો. એ બે વચ્ચે મને જેટલો ભેદ જંગલના સિંહ અને પ્રાણી સંગ્રહલાય ના સિંહ મા હોય એટલો જણાયો.

પણ, અમદાવાદ એટલે ઓછું સૂતું, કાયમ દોડાદોડી કરતું અને સદાય વિસ્તરતું શહેર.

સવારે ફાફડા ખાવામાં લાઈન લગાવે અને રાત્રે કોંટીનેન્ટલ, ઇટાલિયન રેસ્ટોરન્ટ માં ટેબલ બુક કરાવે એ અમદાવાદ.

BRTS ની જોડે રેસ લગાવી પોતે આગળ નિકલ્યાનો આનંદ માણે એ અમદાવાદ. ( અહીંયા ‘જે તારું છે એ મારું છે’ એવા ભાવ થી લોકો BRTS મા પણ બાઈક અને ગાડી ચલાવે !☺️)

મર્સિડિઝ લઈને નેહરુનગર કે લો-ગાર્ડન બાર્ગેઇન કરી ખરીદી કરવા જાય એ અમદાવાદ.

સવારે સોનુ અને સાંજે સુગંધ સાથે ખાવાનું વેચે એવું અમદાવાદ.

મણિનગર થી બાઈક લઈને નેહરુનગર જતા હોય તો સાબરમતીના બ્રિજ સુધી હેલ્મેટ બાઈકના મીરરે પહેર્યો હોય અને જેવી નદી ઉતરે એટલે પોતે પહેરે એ અમદાવાદ.

દર વિકેન્ડમાં કોઈને કોઈ ઇવેન્ટ યોજાય અને હિટ પણ જાય એ અમદાવાદ.

આ ઇવેન્ટમાં જવા માટે ફ્રી પાસનું સેટિંગ કરી જાય અને પછી છેલ્લે મોટી હોટેલમાં ફેમિલી સાથે જમવા જાય, એ અમદાવાદ.

આવુ તો હજી ઘણું છે. તમને યાદ આવે તો તમે પણ લખી શકો છે.

અમદાવાદમાં રખડવું મારા માટે તો એક લ્હાવા થી ઓછું નથી.

હમણાં શનિ-રવિ, એમ બે દિવસ Ahmedabad International Literature Festival માં ગયો અને એને માણ્યો, ત્યારબાદ ગમતા અમદાવાદ ની થોડીક રખડપટ્ટી ઓણ કરી.

અહીં એની થોડીક તસ્વીરો યાદગીરી રૂપે…

આ બધી જ તસ્વીરો, આ લખનારે જાતે જ રાખડીને લીધેલી છે.

© સુશાંત ધામેચા

સરદાર પટેલ – કેમ આટલા અસરદાર રહ્યા ?

આજે સરદાર પટેલ જયંતી નિમિત્તે એમની થોડીક ખૂબીઓ.

1. તેઓએ ગાંધીજીને સ્પષ્ટ કહ્યું કે ‘બાપુ, તમે મહાત્મા છો, હું નહીં. ”

2. તેમને સત્તા કરતા દેશની સેવામાં વધારે રસ હતો. બહુમતી મત મળવા છતાંય, નહેરુ ની નારાજગી પર એમણે સ્વતંત્ર દેશના પ્રથમ પ્રધાનમંત્રી બનવાની અસહમતી દર્શાવી.

3. “શરીરનું કોઈ અંગ સડી ગયું હોય તો એને દૂર કરવું જોઈએ” એવી વિચારસરણીથી એમણે પાકિસ્તાન અલગ આપવાના નિર્ણયને સહમતી અપાવી.

4. હુલ્લડો થતા ત્યારે કોઈની સાડાબારી રાખ્યા વગર કાયદો અને વ્યવસ્થા જાળવવા માટે જે કાંઈ પણ કરવું ઘટે એ કરવાની છૂટ આપતા.

5. “જો દેશના ભંડોળ માં ભાગ જોઈતો હોય તો, દેવામાં પણ ભાગ આપવો પડે” એવું જિન્ના ને મિટિંગમાં જ ચોખ્ખુ પરખાવી શકતા.

6. રજવાડાઓને એક કરવા માટે શામ, દામ, દંડ, ભેદ જ્યાં જેની જરૂર પડે તેનો ઉપયોગ કરી ‘અખંડ ભારત’ નું નિર્માણ કરનાર.

7. મોઉન્ટબેટન જેવા વાઇસરોય જ્યારે એમને મિટિંગ દરમ્યાન એમની અંગત બાબત વિષે ચર્ચા કરવા આગ્રહ કરે ત્યારે એમને પણ રોકડું પરખાવી શકતા કે “અત્યારે આપણે દેશની વાત કરવા આવ્યા છીએ”.

આવી તો ઘણીબધી એમની ખૂબીઓ છે. પણ મને યાદ આવી એટલી અહીં લખી. બીજું, એમના જેવા સ્પષ્ટ વક્તા, નિષ્પક્ષ વક્તા મળવા મુશ્કેલ છે.

આપણે ગમે તેટલું ઉંચુ એમનું પૂતળું બનાવીએ પણ ક્યારેય એમની પ્રતિભાને આંબી શકવાના નથી.

ગોવા – મારી નજરે

“ગોવા” – આ નામ પડતા જ આપણા મગજ માં પહેલો વિચાર “બીચ” અને “બીયર” નો જ આવે ! મારે પણ એવું જ થયું હતું. હું તો બીયર કે દારૂ પીતો નથી, તો મારા ઘણા મિત્રો કહેતા હતા કે, “ તું તો દારૂ, બીયર પીતો નથી, તો ગોવા જઈને તું શું કરીશ ?” સાલું પહેલી વાર તો મને પણ એમ થઇ ગયું કે વાત તો સાચી, હું ત્યાં જઈને કરીશ શું ? પછી થયું કે લેટ્સ ટેક અ ચાન્સ ! આમતો હું ફરવાનો જીવડો, એટલે કૈક ને કૈક રીતે તો એન્જોય કરીશું જ …

હવે અહી એક વાત ની ચોખવટ કરી દઉં, કે ગોવામાં બીચ અને દારૂ સિવાય પણ ઘણું જાણવા અને માણવા જેવું છે. તો આજે અહી હું મારા પર્સનલ અનુભવો ની જ વાત કરીશ. જો કોઈ મારા જેવા સીધા-સદા ( સોરી, એટલે કે પીતો ના હોય એવો ) માણસને જવું હોય તો ત્યાં શું કરી શકાય.

અમારી આણંદ થી સીધી ટ્રેન થીવીમની હતી. સવારે ૪.૩૦ વાગ્યે અમે થીવીમ ઉતર્યા. બહાર નીકળતા જ ટેક્ષી અને રીક્ષા વાળાઓનું ટોળું ઉભું હતું. અમારે ત્યાંથી ડોના પોઉલા, જ્યાં અમરી હોટેલ હતી, ત્યાં જવાનું હતું. થીવીમથી ડોના પોઉલા નું અંતર ૩૦ કી.મી. નું છે. પણ સવારનો સમય હતો એટલે રીક્ષા વાળાએ અમારી પાસેથી ૮૦૦ રૂપિયા ભાડું લીધું. ( ગોવાનું બજેટ બનાવતી વખતે ખાવા કરતા ટેક્ષી અને રીક્ષા ભાડા નું પ્રમાણ વધારે રાખવું હિતાવહ રહેશે ) લગભગ ૪૫ મીનીટે અમે હોટેલ પર પહોચ્યા, ત્યાં અમે પહેલીથી જ મેક માય ટ્રીપ પર બુકિંગ કરી રાખ્યું હતું, ( ગોવામાં દરેક જગ્યાએ ચેક ઇન સમય બપોરે ૨.૦૦ વાગ્યાનો છે, એટલે બુકિંગ વખતે ટ્રેનના સમયને અનુરૂપ બુકિંગ કરવું ) એ દિવસે ત્યાં ફ્રેશ થઇ અમે “બુલેટ” ભાડે લીધું.

હવે અહિયાં એક મારે આડ વાત કરવી છે, કે જો તમને ચાલવાનો કંટાળો નાં આવતો હોય તો, ડોના પોઉલા ટ્રાન્સપોર્ટ ની બસો ચાલે છે, એમાં એક થી બીજા સ્ટેશને જઈ, ત્યાં થોડું ચાલતા ફરવું. જયારે આપણે વાહન છોડી ને ચાલતા ફરીએ છીએ, ત્યારે જ આપણને કોઈ ગામ કે શહેર ની સાચી ફિતરત જાણવા મળે છે. હું તો આવું નથી કરી શક્યો, પણ જો કોઈને શક્ય હોય તો આવું કરવું એક સારો વિકલ્પ છે. જો સમય હોય તો ખાસ પંજીમ સીટી ફરવા જેવી છે. એ શહેર ના બજાર ની શોપ્સ નું બાંધકામ યુરોપિયન કલ્ચર ને મળતું આવે છે. ઉપરથી એ શોપ્સ કે ઈમારત ( ૨-૩ માળથી મોટી કોઈ ઈમારત સીટીમાં ભાગ્યે જ જોવા મળે ) નું કલર કોમ્બીનેશન પણ એકદમ આકર્ષક હોય. જો કોઈ મારા જેવો રખડવાનો અને ખાવાનો શોખીને હોય એના માટે આ શહેર મસ્ત છે. ત્યાં એક “કાફે ભોસલે” છે, ત્યાં ગોઅન વાનગીઓ જેવીકે ‘ઉસળ પાઉં’, ‘પૂરી ભાજી’, ‘ગોઅન સમોસા’, ‘પાતલ ભાજી’ ટ્રાય કરવા જેવી ખરી. પણ અહિયાથી ફરવા ગયેલા લોકો પંજીમ ની સામે માન્ડોવી નદીમાં ક્રુઝ અને કશીનો ની જ મજા માણતા હોય છે.
હવે વાત કરવી છે ત્યાના ચર્ચ ની. ગોઆ, બીચ અને દારૂ પછી ત્યાના ચર્ચ માટે પણ પ્રખ્યાત છે. ત્યાં યુરોપિયન ટાઇપ ના ચર્ચ ખુબ આકર્ષક લાગે છે. જેમ આપણે ત્યાં રોડ ઉપર નાના નાના દેરા હોય અને સિટીમાં એકાદ મોટું ચર્ચ હોય. એમ ત્યાં આનાથી એકદમ ઉલટું છે. ત્યાં તમને રોડ ની બાજુએ નાના નાના દેરા જેવા ચર્ચ ( આમતો નાની ઓરડી હોય અને એમાં ક્રોસ કાતો, જીસસ ની નાની મૂર્તિ હોય ) જોવા મળે. આ બધું વધારે તો Calangute જતા રસ્તામાં આવતા નાના નાના રસ્તાઓમાં વધારે જોવા મળે.
બીજું, મને ગોવા વિષે જે ગમ્યું એ ત્યાના મકાનો. હા, ત્યાં લાકડાના અને છાપરા વાળા મકાનો વધારે જોવા મળે. અને હું જાણું છું ત્યાં સુધી, ખ્રિસ્તીઓને ઘર શણગારવાનો ભારે શોખ હોય. ત્યાના દરેક ઘરમાં નાનું ગાર્ડન તો જોવા મળતું જ હતું. આગળ નાની બાલ્કની હોય, એમાં ડેકોરેશન અને લાઈટીંગ કરેલું હોય. મને તો ત્યારે એ વિચાર આવતો હતો, કે અત્યારે આ લોકો આવું કરે છે, તો નાતાલ પર કેટલું ડેકોરેશન કરતા હશે ?

છેલ્લે, એક વાત કરી દઉં કે, મને ત્યાના બીચ કરતા પંજીમ સીટી, ગોવાના અંતરિયાળ રસ્તાઓ, ત્યાના નાના નાના પણ આકર્ષક મકાનો વધારે ગમ્યા. આ વખતે તો નથી થઇ શક્યું પણ જો શક્ય બનશે અને ફરી જવાનો ચાન્સ મળશે તો હું એક પણ બીચ પર ગયા વગર, ત્યાના લોકલ ટ્રાન્સપોર્ટમાં એક જગ્યાએ થી બીજી જગ્યાએ જઈ, એ આખો વિસ્તાર ચાલતા જ ફરીશ.

ટીપ : મારું પોતાનું એવું માનવું છે કે, જો તમે કોઈ જગ્યાએ ફરવા ગયા હોવ, તો ત્યાં શક્ય એટલો ઓછો વાહન નો ઉપયોગ કરો. બને તેટલું ચાલતા ફરો. લોકોને અને એ સિટીના વાતાવરણ ને ઓળખો. મજા આવશે. બીજું કે જે પ્રદેશમાં જાઓ ત્યાની વાનગીઓ ટ્રાય કરો. બધે જ થેપલા અને પનીર નાં શોધાય. આપને ઘરે પાછા આવીએ એટલે એ તો આપને રોજે જ છે!

Karwaan – A Soul Finding Journey

જિંદગી એક સફર છે, અને આ સફરમાંથી જ આપણે ઘણું શીખવાનું છે.

આ વાક્યમાંથી એવું તારણ નીકળે ને ! કે સફરમાંથી આપણે ઘણું શીખવા મળે ? ખરેખર સાચી વાત છે. આજે મારે એવી જ એક ફિલ્મ ની વાત કરવી છે. નામ છે ‘કારવાં’. જ્યારથી આ ફિલ્મનું ટ્રેલર જોયું હતું ત્યારથી આ જોવાની ઉત્સુકતા હતી, આખરે કાલે જોવા મળી !

આ ફિલ્મ તેના મુખ્ય ત્રણ પાત્રોની જર્ની ની છે. ઈરફાન, સલમાન ( ખાન નહીં ) અને મિથિલા પાલકર. બે ડેડ બોડી એક્સચેન્જ થઈ જાય છે, તેને પોતપોતાની જગ્યાએ પહોંચાડવા માટેની જર્ની આ ત્રણેય લોકો કરી રહ્યા છે. ત્રણેય જણા જિંદગીમાં કૈક ખોઈને નિરાશ થઈ ગયેલા છે. આ લાશ સાથેની જર્ની એમને એક જીંદા ‘લાશ’ માંથી જીવતા માણસ બનાવી દે છે.

આ ફિલ્મનો અંત નક્કી હોય છે, કે છેલ્લે બંને ડેડ બોડી પોતપોતાના રિલેટિવ ને મળી જશે, પણ એ પહોંચાડવા સુધીની જર્ની મસ્ત છે, અને ઘણું શીખવાડી જાય છે.

અંતના એક સીનમાં ગુજરાતી ફિલ્મ ‘વેન્ટિલેટર’ નું ગીત ‘બાપનો પ્રેમ દેખાતો નથી’ સાર્થક થતું જણાય છે.

બસ વધારે નથી કેહવું પણ જોજો મજા આવશે. સાઉથ ની મુવીની ફાઇટ જેને ગમતી હોય તેને આ મુવી કદાચ નહી ગમે પણ, જેને એ સાઉથની સૌન્દર્યતા ગમતી હશે, તેના માટે આ ફિલ્મ યાદગાર બની રહેશે. આવી જર્ની વાળી ફિલ્મોમાં લોકેશન્સ ગજબના હોય છે.

હજી આવી બીજી કોઈ ફિલ્મ જોવી હોય તો ‘કરીબ કરીબ સિંગલ’ જોઈ લેજો.

શીખવાનું દરેક જોડેથી મળે.

કાલે સંસદ ની પ્રક્રિયા લાઈવ જોયી. ખરેખર મેં ખાલી રાહુલ ગાંધીનું જ ભાષણ સાંભળ્યું હતું. એ મારા ફેવરિટ છે. પોલિટિશિયન ની દ્રષ્ટિએ નહીં પણ એક માણસની દ્રષ્ટિએ. એ માણસને પોલિટિક્સમાં જરાય ઇંટ્રેસ્ટ હોય એમ જણાતું નથી, પણ એની ફેમિલી માટે એ આ બધી દોડાદોડ કરે છે. અને એ પણ આટલા ખંત થી! ( હા, તમે તમારી જાતને તપાસજો, કોઈ વાર તમેં કોઈ જગ્યાએ અપમાનિત થાવ તો તમે એ કામ કે જગ્યા છોડી જ દેશો, પણ આ ભયડો એમ કરે એમ નથી ! )

હવે કમ બેક ટુ પોઇન્ટ. એ જ્યારે ભાષણ કરતા હતા, ત્યારે બીજા મેમ્બરો બુમો પાડતા હતા ( જોકે બધા વખતે આવું તો થતું જ હોય છે ) તોય એ પોતાના પોઇન્ટ થી આડે પાટે થતા નોહતા ! તેમણે સંરક્ષણ પ્રધાન થી લઈને પ્રધાનમંત્રી સુધી દરેક પર ગંભીર આરોપ મુક્યા ! ( એના માટે પણ ગટ્સ તો જોઈએ જ ને ?) એટલું જુસ્સાદાર ભાષણ હતું કે સ્પીકર મેડમ પણ લોકોને ધ્યાનથી સાંભળવાની અપીલ કરતા હતા !

આટલાબધાં આરોપો સીધા પ્રધાનમંત્રી પર નામ દઈને થોપ્યા બાદ, પોતાનું ભાષણ પતતા ની સાથે જ પ્રધાનમંત્રીને મળવા દોડ્યા અને એમની ઉભા થવાની રાહ જોયા વગર એમને બેઠેલાને જ ભેટી પડ્યા.

( આ ભલે એમને એમના કોઈ સલાહકારે કીધું હોય, પણ આવું જાહેરમાં કરવું એના માટે પોતાનો ઈગો કેટલો આઘો મુકવો પડે ? )

અને છેલ્લે, પાછું બધાની સામે એમ બોલવું કે ‘હા, બધા મને પપ્પુ કહે છે, તો હું છું પણ…’

અરે સ્કૂલમાં હતા ત્યારે પણ જો કોઈ આપણી ખીજ આપણી સામે બોલી જાય તો આપણ ને કેટલો ગુસ્સો આવતો ?

અહીંયા એમના ભાષણ ની લિંક આપી છે, જોજો.

Rahul Gandhi in Parliament.

ખારીસીંગ અને જિંદગી – બંને સરખા જ છે…

લાલ્યો ગરમા ગરમ તાજી ખારીસિંગ લઈને ટિકલા ની ઓફિસે બેસવા ગયો.

 

લાલ્યો : શુ ભાઈ !! વરસાદ પાણી કેવા છે ?

ટિકલો : પડે છે ઠીક ઠીક….

લાલ્યો : અમારે આણંદ મા તો મસ્ત પડ્યો.

ટિકલો : પણ તારે શુ કામનો ?

લાલ્યો : કેમ ભાઈ ?

ટિકલો : તને તો વરસાદમાં પલળવાનું ગમતું નથી. જો… અત્યારેય છત્રી જોડે લઈને આવ્યો છું !!!

લાલ્યો : એતો લાવવી પડે. એ છોડ, લે આ ખારીસિંગ ખા. મસ્ત છે.

ટિકલો : અરે આ તો મારી ફેવરિટ છે. મસ્ત ગરમ છે !!

લાલ્યો : અરે તારો ભાઈ તાજી જ લાયો છે … શુ વાત કરે છે ?

( બંને ખારીસિંગ ખાતા હતા. લાલ્યો વીણી વીણી ને ખાતો હતો )

ટિકલો : કેમ આવી રીતે વીણી વીણીને જીણી જીણી સિંગ ખાય છે ?

લાલ્યો : એતો પહેલા બધી નાની પતી જાય, પછી છેલ્લે મોટી મસ્ત રહે એ છેલ્લે સુધી ખાવા મળે. સમજ્યો ? દિમ્માગ !!!

ટિકલો : અલ્યા ભાઈ, પણ આમ તો તું છેક સુધી જીણી જીણી જ ખાઈશ !!! એના કરતાં સારી સારી શોધીને ખા, જીણી જીણી છેલ્લે વધે એ ખાવી હોય તો ખાવાની !! જિંદગી નું પણ એવું જ છે, સારી સારી પળો એન્જોય કરો !! ના ગમે એ કાઢી નાખો !! 

લાલ્યો : તું યાર ફિલોસોફી ના ઠોક.

ટિકલો : સાચું કહું છું યાર, સમજ…

( એટલામાં નીરજ આવે છે )

નીરજ : બસ !! એકલા એકલા સિંગ ખાવા બેઠા ? આ ભાયડો યાદ નો આયો ?

લાલ્યો : અરે હું તને ફોન કરવાનો જ હતો, એટલામા આ ટિકલો ફિલોસોફી ઠોકવા માંડ્યો, એટલે રહી ગયું ?

નીરજ : હે!! હુ કે હે ટિકલો ?

લાલ્યો : ખારીસિંગ ખાવાને અને જિંદગી જીવવાને સરખાવે છે !!

નીરજ : એટલે ?? ખબર ના પડી…

લાલ્યો : એતો હું જીણી જીણી સિંગ વીણી ને ખાતો હતો, તો કે, પહેલા મોટી મોટી ખાવાની, સારી હોય, અને છેલ્લે જીણી વધે… એ ના ખાવી હોય તો ફેંકી દેવાની. જિંદગીને પણ એણે આની સાથે જોડી દીધી.

નીરજ : જો ઇ સિંગ અને જિંદગી ને હરખી કેતો હોય ને… તો તો આમ બુકડો મારી ને જ ખવાય. બધી હાયરે જ આવે. જિંદગી નું એવું જ તો છે… બધું હાયરે જ હાલતું હોય… મોજ કરો મોજ બાપુ.

એ તમ બેય હાલો … ચા પીવા જાઈ…

ટિકલો : હું ચા નથી પીતો…. તને ખબર તો છે.

લાલ્યો : એ ભાઈ બોનવીટા પીવે છે.

ટિકલો : ઓ ભાઈ એને ‘બોનવીટા’ ના કહેવાય, ‘બોર્નવિટા’ કહેવાય.

નીરજ : તું હમજી ગ્યો ને ? હાલ હવે… જિંદગીનું ય એવું જ છે… તને ખબર હોવી જોય કે તારે હુ જોય છે. લોકો એને જે હમજે એ…

 

મોજ કરને મોજ મારા ભાઈ….

 

રવિવારની રખડપટ્ટી

બસ કોઈ પ્લાનીંગ વગર કોઈ નક્કી કરેલી જગ્યાએ પહોંચી જવું અને એને માણવી, એ જ રખડપટ્ટી.

આપણી આસપાસ જ એટલી બધી જગ્યાઓ હોય છે, કે જો તમે એને શોધવાની કોશિશ કરો ને… તો મળી જ જાય અને મજાય આવે…

આણંદ મા આમતો કેટલીય નહેરો છે, પણ લંભવેલ પાસે આવેલી નહેર પ્રકૃતિ ની દ્રષ્ટિએ એકદમ રમણીય છે. જો તમે ચાલતા જઇ શકો તો બેસ્ટ, સાયકલ લઈને જઇ શકો તોય સારું અને જો આ બંનેમાંથી એકેય ના ફાવે તો ટુ વ્હીલર લઈને જાવ તોય મજા આવે. એમાંય જો તમને ફોટોગ્રાફીનો શોખ હોય તો, કેમેરો તો ભૂલવા જેવો જ નથી. ત્યાં પ્રકૃતિ સિવાય, ત્યાનું જનજીવન પણ જોવા જાણવા જેવું છે.

‘એક હાથમાં સ્માર્ટ ફોન, કાનમાં ઈયરફોન, મોઢામાં દાતણ, એક હાથમાં ડબલુ… ‘

‘ઘરની બહાર ખીલે બાંધેલી ગાયો-ભેંસો, એનો રખેવાળ અને ઘરનો મલિક એને ઘાસ નાખતો હોય, સવારનો સમય હોય તો ભેંસ ને દોહતો હોય, ઘરની સ્ત્રીઓ છાણાં ભેગા કરતી હોય…’

‘કબરો, કબુતરો,મોર,પોપટ બધા પોતપોતાના અવજોમાં કીકીયરીઓ કરતા હોય, જો આપણે વાહન લઈને જતા હોય તો, ખચકાતી ખિસકોલી અડધો રોડ ક્રોસ કરી ડબલ માઈન્ડ થઈ પછી જતી રહે. વાંદરા કૂદાકૂદ કરતા હોય અને એને પકડવાના કુતરાના વ્યર્થ પ્રયાસ ચાલુ હોય…’

‘નહેરની બંને બાજુએ નાના-મોટા, લીલા-સૂકા ઝાડ તો એવા લાગે જાણે ફોટો પડાવવા જ ઉભા હોય. ‘

આતો બધું મારી નજરથી મેં ઓબસર્વ કર્યું. તમે જોવો તો કૈંક અલગ પણ લાગે.

ફરવાની માજા ખાલી મસૂરી, ગોઆ કે રાજસ્થાન જેવી જગ્યાઓએ જ આવે એવું નથી, આવી નાની નાની અને નજીકની જગ્યાને પણ અહોભાવ થી જોવો…. મજા આવશે….

Happy Sunday…

~ સુશાંત ધામેચા

વરસાદ – ” પહેલા જેવો નથી પડતો યાર…”

School girls walk barefoot as they cross a waterlogged road during rains in Kolkata, July 25, 2016. REUTERS/Rupak De Chowdhuri/Files

બપોરે ૪ વાગ્યાનો સમય હતો, પણ અંધારું તો એટલું જાણે ૭ વાગી ગયા હોય. એ દિવસે લાલ્યો S.G. Highlway પર આવેલા ટીકલા ના કલાસીસ પર જઈ બેઠો હતો.

ટીકલો  :   આજે વરસાદ મસ્ત પડશે એવું લાગે છે.

લાલ્યો  :   હવે યાર પહેલા જેવો વરસાદ ક્યાં પડે છે ?

ટીકલો :   કેમ ? વરસાદ તો એવો જ હોય ને ? પાણી જેવો !!!

લાલ્યો  :   એવું નઈ યાર… એકદમ મુશળધાર, સાંબેલાધાર…

( એટલામાં જ વરસાદ ફૂલ જોશમાં ચાલુ થયો. )

લાલ્યો  :   આ બારી બંધ કર… બહુ વાછટ આવે છે.

ટીકલો  :   એટલી રહેવા દે, જીણી જીણી વાછટ આવે તો વરસાદ ની મજા આવે.

લાલ્યો :  અરે ભાઈ, શરદી થઇ જાય. એક કામ કર, મસ્ત આદુ વાળી ચા મંગાય.

ટીકલો  :  માંગવાની શું ? ચાલ આપણે જ કીટલી પર જઈએ પીવા…

લાલ્યો  :  ના ભાઈ, હું તો રેનકોટ પણ નથી લાવ્યો. તું અહિયાં જ મંગાવી લે.

ટીકલો  :  અરે પલળતા પલળતા જઈએ મજા આવશે.

લાલ્યો  :  ના ભાઈ ના … મારે નથી આવવું. આવા વરસાદ માં પલળીને શું બીમાર પડવું છે ?

ટીકલો  :  કશું બીમાર ના પડાય… આપણે ભણતા હતા ત્યારે ચાલુ વરસાદ માં સાયકલ લઈને રખડવા નોતા નીકળી પડતા ? ઘરે આવીને મમ્મી સુંઠ ચોળી આપે એ ખાઈ લેવાની, એટલે ટકાટક.

લાલ્યો  :  એ દિવસો અલગ હતા ભાઈ… અત્યારે ના પલળાય.

ટીકલો  :  ટોપા !!!  તો શું કરવા ડંફાસો મારતો હતો કે, પહેલા જેવો વારસાદ નથી પડતો !!

( એટલામાં નીરજ આવ્યો, જે એક કાઠીયાવાડી છે, અને લાલ્યા, ટીકલાનો ખાસ મિત્ર પણ છે. )

નીરજ  :  હુ વાત કરો હો… તમે આયા બેઠા હો… લે હાલો ઓલી હિત્લા ની કીટલીએ “સા” ( ચા ) પીવા જાઈ. ઈ અત્યારે ગરમા ગરમ ગોટાય ઉતારતો હય્શે.

ટીકલો  :  અરે જવું જ છે, પણ આ લાલ્યા ની ફાટે છે, વરસાદ મા.

નીરજ  :  એમાં શેની ફાટે!! અરે આ ભાયડો સે તમારે હાયરે. અને આપણે દરજી જ સી ને ? સીવી નાખશું.

લાલ્યો  :  અરે તમને લોકોને આ મજાક લાગે છે… પણ જયારે શરદી થાય ને ત્યારે ખબર પડે. બે રૂમાલ ખીસામાં રાખવા પડે.

નીરજ  :  અરે હાલને હવે… રૂમાલ વાળી નઈ જોયી હોય તે મોટી… લે મારો રૂમાલ લઇ જા… લે હાલ ટીકલા, પછી વરસાદ બંધ થઇ જાહે.

અંતે નીરજ બંને જણા ને ચા પીવા લઇ જાય છે.

આ તો એક ફિકશનલ વાત હતી. પણ આવા તો આપણી આજુબાજુ કેટલાય લોકો છે. જે વરસાદની રાહ જોવે છે, ઓછો આવે તો એને ગાળો દે છે અને જો બરાબર આવે તોય એને ગાળો દે છે. પણ પોતે એકેય પરિસ્થિતિ ને માણી શકતા નથી.

હમણાં મારા એક મિત્ર ભાવિન અધ્યારુ કે જે કોલમિસ્ટ છે, એમણે ગુલઝાર સાહેબની એક વાત કીધી હતી. એ કહેતા  કે ચોમાસું એ ‘મોસ્ટ ફીઝીકલ સીઝન’ છે! જેને તમે અડી શકો છો, પારખી શકો છો, એનો સ્વાદ લઇ શકો છો અને એનામાં તરબર થઇ શકો છો!

Image Credit  :  Internet

રવિવાર અને ગામડું – ‘કાણીસા’

રવિવારે ગામડે ફરવું એ છેલ્લા કેટલાક રવિવાર થી રૂટીન થઇ ગયું છે. આખા અઠવાડિયા ની ફાસ્ટ લાઈફ પછી એક દિવસ ગામડાની શાંત જીંદગી ને માણવાની મજા આવે છે.

આ રવિવારે કાણીસા જવાનું પ્લાનીંગ કર્યું. ધર્મજ ચોકડી થી લગભગ ૧૦ કી.મી. સુધી આ ગામની ચોકડી આવે. ત્યાંથી અંદર ૨ કી.મી. ખેતરો ની વચ્ચે થી જતા રોડ પર મોજ કરતુ કરતુ પહોચી જવાય. એ મારા એક મિત્ર ઘનશ્યામ નું ગામ. ઘણા સમયથી એનો આગ્રહ હતો કે મારા ગામમાં આવો, મજા આવશે. ત્યાં એક મહાદેવ સરસ છે. એ સિવાય મને ગામડા ના મકાનો, ત્યાના લોકો અને તેમની જીવન શૈલી કાયમ આકર્ષે. ( હા, મને ત્યાં કાયમ રહેવાનું નાં ગમે. )

સવારે, અમે ત્રણ, અને એક મિત્ર સંતોષ પટેલ નું ફેમીલી બધા ગાડી લઈને ત્યાં જવા નીકળ્યા. ઘનશ્યામનો તો તેના ઘરે જમવાનો આગ્રહ હતો, પણ અમારે ઉપવાસ હતો એટલે એને અમારે નાં પડવી પડી. બસ કલાક માં અમે ત્યાં પહોચી ગયા. ગામ માં એન્ટર થતા જ તળાવ, બાગ અને ટાવર દેખાયા. ત્યાં ઘનશ્યામ અમને સામે લેવા આવ્યો હતો. અમારી ગાડી બહાર પાર્ક કરી અમે ચાલતા એના ઘર સુધી ગયા.

‘કાણીસા’ ગામ

બે અલગ જમાના ના મકાન

જમવાની નાં પડી હતી એટલે એણે અમારા માટે આવી ગરમી માં રાહત આપે એવા કોલ્ડ ડ્રીંક ની વ્યવસ્થા કરી રાખી હતી. થોડી વાર ત્યાં બેસીને પછી અમે ત્યાં એક કામનાથ મહાદેવ છે, ત્યાં જવા નીકળ્યા. ત્યારે એણે અમને કોથળો ભરી ને આંબા પરથી તાજી તોડેલી કેરીઓ આપી. ( એટલી તાજી કેરીઓ શહેર વાળા ને તો ખાવા જ નાં મળે !! ) એના ફળિયામાં ભેસો બાંધેલી હતી, ત્યાં તીર્થ ને તો મજા પડી ગઈ.

ત્યાં બાજુમાં જ એક ઘર હતું. ત્યાં અંદર એક માટીની બનાવેલી સગડી મને બહારથી દેખાઈ. ઘનશ્યામ ને પૂછ્યું તો એણે એ ઘરવાળાને કહીને, ત્યાં અંદર જોવા જવા દીધા. ત્યાં એક બેન ઉભા હતા, તે મને કુતુહલથી જોતા હતા અને હું એ સગડી ને.

ત્યાંથી બહાર નીકળતા જ એક સ્વામિનારાયણ મંદિર હતું. ત્યાં દર્શન કરી ને નીકળ્યા તો સામે એક પ્રોવીઝન સ્ટોર હતો. ત્યાનું લખાણ ખુબ ગમ્યું. અહી એ મંદિર માંથી દેખાતા ગામનો ફોટો, એ પ્રોવિઝન સ્ટોર અને એ સ્ટોર ના જુનાં મકાન નો ફોટો મુકું છું. સ્ટોર ના દરવાજે લખેલું લખાણ ખુબ સરસ છે. ( ફોટો ખોલીને ઝૂમ કરીને જોજો )

 

ત્યાંથી થોડી જ વારમાં અમે મહાદેવ પહોચ્યા. એ એક વિશાળ અને શાંત મંદિર હતું. એની પાછળ એક દાદરા વાળો કુંડ હતો. ત્યાં ભૂસકા મારીને છોકરાઓ ન્હાતા હોય. ( પણ અત્યારે પાણી ઓછુ હતું એટલે એ કરવાની મનાઈ હતી )

બસ, આટલું ફરી ને પછી અમે પાછા આણંદ આવવા નીકળી ગયા.

” હોપ, આવતા રવિવારે કોઈ નવા ગામડા ની સફર કરવા મળે. “

પહેલા વરસાદ માં તો ન્હાવું જ જોઈએ…

ટિકલો : અલા, લાલ્યા, આ બધા આગાહીઓ કરે છે, તો શું વરસાદ આવશે એક-બે દિવસમાં ?

લાલ્યો : આવશે જ ને ? મુંબઇ થી નીકળી ગયો છે તો, બીજે ક્યાં જવાનો.

ટિકલો : પણ, એને તો 3-4 દિવસ થઈ ગયા ને? હજી કેમ ના આયો ?

લાલ્યો : આવશે ભાઈ, હજી મોદીએ બુલેટ ટ્રેન ચાલુ નથી કરીને એટલે.

ટિકલો : ચાલ તો હું જાઉં, ઘરે જઈને વરસાદ ની થોડી તૈયારી કરવાની છે.

લાલ્યો : વાહ, ન્હાવા માટે જુના કપડાં કાઢવાના છે ? અહા… જલ્સા કરશો વરસાદમા ?

ટિકલો : ના ભાઈ, છત્રી, રેઇનકોટ બધું તિજોરીમાંથી શોધવું પડશેને ? ઉંદરડી એ ફાડી નાખ્યું હશે તો નવું લાવવું  પડશે ને ?

લાલ્યો : તો તું પહેલા વરસાદ માં નાહીશ નહીં ?

ટિકલો : ના યાર, વરસાદ માં તો કઈ નવાતું હશે ? શરદી થઈ જાય.

લાલ્યો : આ તારા જેવા લોકો ના લીધે જ વરસાદ ને અમુક વાર ફંટાઈ જવાનું મન થાય છે.

ટિકલો : શુ ?

લાલ્યો : કઈ નૈ… જા… તમે બધા તો ગરમી માં જ રહેવા ને લાયક છો.

 

World Environment Day

ટિકલો : અલ્યા લાલ્યા, આજે ‘World Environment Day’ છે.

લાલ્યો : તો ?

ટિકલો : તો શું ? અલ્યા આજે આપણે કૈક કરવું જોઈએ.

લાલ્યો : એમ ? ચલ ચા પીવા જઈએ.

લાલ્યો ચા વાળા ભાઈ ને : ઓ ભાઈ બે કટિંગ આપો, ‘Disposable’ કપ માં આપજો.

ટિકલો : અલ્યા ભાઈ, આજથી આ જ તો બંધ કરવાનું છે. ભાઈ કાચના કપમાં આપો.

લાલ્યો : ( ચા પીધા પછી ) બે પાઉચ આપો !!

ટિકલો : ઓ ભાઈ આય બંધ જ કરવાનું છે. ના આપશો એને. લે મારી બોટલમાંથી પી.

લાલ્યો : અલ્યા બધું બંધ કરવાનું ? તો કરવાનું શુ ?

ટિકલો : અલ્યા બધું નઈ લ્યા !! આ જે પર્યાવરણ ને નુકશાન કરે એ જ. સારું, ચાલ તને ઘરે છોડી દઉં…. એમ કહી તેણે તેની 10 વર્ષ જૂની P.U.C. વગર ની બાઇક ને કીક મારી.

લાલ્યો : તું, બીજી બધી પત્તર ખાંડયા વગર આને બદલ. હું તો ચાલતો જ જઈશ.

Happy World Environment Day.

જિંદગી શેના માટે છે ???

જિંદગી જીવવા સિવાય કશા જ માટે નથી .   –      કવિ શ્રી અંકિત ત્રિવેદી.

આપણો જન્મ આપણા હાથમાં નહોતો. મૃત્યુ પણ આપણા હાથમાં નથી, એતો જાણીએ જ છે ને આપણે ? તો આપણા હાથમાં શું રહ્યું?  ” જિંદગી ” –  એ આપણી પોતાની છે અને આપણા હાથમાં છે.

તો, એ જન્મથી મૃત્યુ સુધીની સફર આપણે કેવી રીતે કરવી એ આપણે નક્કી કરી શકીએ ને? હવે અહિયાં એ પ્રશ્ન થાય કે, એ તો નશીબ ની વાત છે. તો, WHEN THERE IS A WILL, THERE IS A WAY. YOU CAN MODIFIED YOUR FATE.

નો ડાઉટ, દરેકની જિંદગી ની પ્રીઓરીટી અલગ અલગ હોય છે. But at last, it should be lived, not only just survived.

Just Think about, and Start living. 

રવિવારની મોજ, ધર્મજની ગલીઓમાં

‘ધર્મજ’ – ચરોતરનું એક ગામ, જેની આગળ એક શહેર પણ ઝાંખું લાગે. પોળો ના મકાનો હોય કે ગામની ચોખ્ખાઈ હોય, દરેકમાં આ ગામ અવ્વલ આવે.

આ ગામની ઓળખ એન.આર.આઈ. ના ગામ તરીકેની છે. હા, ઘરદીઠ એક-બે લોકો અબ્રોડ હોય જ. પણ અહીંયા રહેલા લોકોએ ગામના વરસની સાચવણી ખૂબ સરસ રીતે કરેલ છે.

આ પહેલા પણ હું આ ગામમાં ગયો હતો. પણ આજે અહીંયા સ્પેશિયલ પોળની ફોટોગ્રાફી કરવા ગયો હતો.

તો, અહીંયા થોડા ફોટા મુકું છું.

Enjoy the virtual Tour….

ગામડાની સફર

“ગામડું” – મને કાયમ આકર્ષે. નાનો વિસ્તાર, નાના મકાનો, નાના રોડ, પણ લોકોના દિલ અને મન મોટા.

ફરવા જવા માટે હું હંમેશા શહેરની સામે ગામડા ને જ પસંદ કરું. શહેર તો આપણને કાયમ દોડાવે જ છે, પણ આવા નાના ગામડા થોડો “પોરો” ખવડાવે. હાડમારી વળી લાઈફ થી એકદમ દૂર પહોંચી ગયા હોઈએ એવો એહસાસ થાય.

હમણાં થોડા સમય પહેલા મારા એક કઝીન શિરીશભાઈ એ મને ‘લખતર’ જવા નો પ્રસ્તાવ મુક્યો. હું તો આવું ઇચ્છતો જ હતો એટલે મેં એમને ઘડીભરનો વિચાર કર્યા વગર હા પાડી દીધી. આખરે 22.4.18 ને રવિવારે અમારે જવાનું નક્કી થઈ ગયુ. બસ પછી તો અમે ત્રણેય આણંદ થી અમદાવાદ ગયા અને ત્યાંથી શિરીશભાઈ, ભાભી અને એમની ડોટર અમે બધા સાથે લખતર જવા નીકળ્યા.

અમદાવાદમાંથી કાર લઈને બહાર નીકળવું એટલે સાત કોઠા વીંધ્યા બરાબર થાય. જેમ જેમ અમે અમદાવાદ થી દુર નીકળતા ગયા એમ ટ્રાફિક અને ઘોંઘાટ ઓછો થતો ગયો. કોન્ક્રીટ ના જંગલોમાંથી નીકળી પ્રકૃતિ ના માહોલમાં પ્રવેશ્યા. રસ્તામાં લખતરની વાતો પરથી એની વર્ચ્યુઅલ ટુર તો ભાઈએ અમને કરાવવાની ચાલુ કરી જ દીધી હતી, અને અમને મજા આવતી હતી. એટલામાં રસ્તામાં એક ચુડેલ દેવી નું મંદિર આવ્યુ. સાંજના સમયે તો નામ સાંભળીને અને એ જગ્યા જોઈને જ બીક લાગે. ત્યાંથી આગળ જતાં એક નાની લોજ હતી ત્યાં અમે થોડીવાર ઉભા રહી, ફ્રેશ થઈને અમારી ગાડી લખતર તરફ હંકારી.

 

ફાઈનાલી, ગામનો કિલ્લો દેખાવા લાગ્યો. એ ગામ ફરતે આજે પણ દીવાલ છે અને ચારેય દિશાઓમાં એના દરવાજા છે. એવું કહેવાય છે, કે જો આજુબાજુના ડેમ ફૂલ થાય અને પુર જેવી સ્થિતિ થાય તો જો બધા દરવાજા બંધ કરી દેવાય, તો પાણી ગામમાં પ્રવેશી શકે નહીં. પણ અમે એક દરવાજામાંથી ગામમાં દાખલ થયા. અંદર પેસતા જ સીધું ગામનું મુખ્ય બજાર આવ્યું. ત્યાં અમારે જેમના ઘરે જવાનું હતું એમની દુકાન એ બજારમાં જ હતી. અમે અમારી કાર ત્યાં પાર્ક કરીને ચાલતા ઘરે ગયા. સાંકડા રસ્તા, નાની નાની દુકાનો, ઓટલે બેઠેલા લોકો અમને જોતા અને અમે એમને જોતા અમે ઘરે પહોચ્યા.

નાની ગલીમાં અંદર સામે જ ઘરનો કોતરણી વાળો ડેલો દેખાયો. એ અમારા ભાભીનું ઘર છે. એ ઘરને આ વર્ષે જ ૧૦૧મુ બેઠું હતું. શહેરમાં ક્યાય જોવા ના મળે એવી એ ઘરની પેટર્ન હતી. ઘરમાં લગભગ ૭૦% બાંધકામ માં સાગના લાકડાનો ઉપયોગ થયો હતો. ૧૦૦ વર્ષ જુનું ઘર હતું, પણ એ ભારે સચવાયેલું હતું.

ઘરનું બાંધકામ “એક ઓસરીએ બે ઓરડા” જેવું હતું. એટલે સળંગ ઓટલા જેવી ઓસરી, એની ઉપર જોડે જોડે બે ઓરડા પડે. એ ઓસરી ની સામે થોડી ખુલ્લી જગ્યા છોડીને સામે બીજા ઓરડા. હવે, આ ઓસરી અને ઓરડામાં આટલા ઉનાળામાં પણ ગરમી નહોતી થતી અને પંખાની પણ જરૂર પડે એમ નોહ્તું લાગતું. હવા-ઉજાસ અને પવન ની અવરજવર ને કોઈ રોકટોક થાય એમ નહોતું.

“ ઓસરીના કઠોડે ( રેલીંગ ) ટેકવેલી પાટ ઉપર બેઠા હોય, એક હાથ માં ગરમા ગરમ મસ્ત આદુ વાળી ચા હોય, બીજા હાથમાં બુક હોય અને સામસામે બે ઓરડાની વચ્ચે ખુલ્લી છત માંથી દેખાતા આકાશમાંથી ઝરમર ઝરમર વરસાદ પડતો હોય. આ મજા લેવા ફરી ત્યાં જવાનું છે. “

 

અમે ત્યાં પહોચ્યા ત્યારે જમવાનો સમય થઇ ગયો હતો. પણ ઘર જોવાની થોડી ઇન્તેઝારી હતી એટલે અમે પહેલા એ કામમાં લાગી ગયા. લાકડાના દાદરા, રંગીન કાચ વાળી બારીઓ, બારીને નીચે ઓઠીકાણ ( ટેકો દેવાની જગ્યા). આ બધું જોયું, માણ્યું, ફોટા પડ્યા એટલી વારમાં જમવાનો સાદ પડ્યો. એટલે અમે જમવા બેઠા. જમવાનું બધું જ મસ્ત હતું પણ, સૌથી સરસ દહીં હતું. એકદમ પ્યોર, જાડી મલાઈ વાળું દહીં. એ ખાધા પછી હવે અમુલ નું મસ્તી દહીં તો જોવાની પણ ઈચ્છા ના થાય.

પછી થોડી વાર એ ઓસરી અને ઓરડામાં આરામ કરી અને પછી અમારે ધ્રાંગધ્રા જવાનું હતું, એટલે થોડું જલ્દી નીકળવું પડ્યું, અને અમારી કર બજારો ની નાની ગલીઓ વીંધતી વીંધતી એક દરવાજે થી ગામની બહાર નીકળી અને ગામની “રાંગે રાંગે” ( દીવાલે દીવાલે ) અમે સીધા રોડ પર નીકળ્યા ધ્રાંગધ્રા જવા.

ચોમાસામાં એક વાર ત્યાં જવાની અને એ ઓસરીને ફરી માણવાની ઈચ્છા છે.

Happy World Book Day

Today is World Book day. As we all know now a days, very few likes to ready books other than study syllabus. Even some study material also available in digital format.

I have written many a times about the reading but today I want to share some photographs which I received via WhatsApp. It shows the dark future of the books.

Here are some photos which can force you to think about the future of Books.

 

 

As a reader and book lover, can we accept this future ?

So, choose to read “Books” rather to read on Kindle or any digital platform.

 

” HAPPY WORLD BOOK DAY “

ફિલ્મો નું Playlist

આમતો દરેક મૂડ મા અલગ અલગ કેટેગરી ની બુક્સ વાંચવાની મને ગમે છે. કારણકે બુક વાંચતી વખતે હું મારી જાતે વિચારી, કેરેક્ટર અને જગ્યાઓ પસંદ કરી એને માણી શકુ છું. આના માટે એક સરસ શબ્દ એક બ્લોગર https://thepraditachronicles.com/ કે જેમને હું ફોલો કરું છું, એમણે આપ્યો હતો, એ છે ” Movie Inside Your Head”. પણ કોઈ વાર જ્યારે એમ થાય કે આટલું બધું નથી વિચારવું, ત્યારે સીધી જ ગમતી મુવી ચાલુ કરી દેવાની, અને જોઈ લેવાની.

ગયા રવિવારે ‘Zindagi Na Milegi Dobara’ એક મુવી ચેનલ પર જોવા મળી હતી, પણ થોડી અધૂરી રહી ગઈ હતી. તો આજે એ ફરી આખી જોયી. હા, આવી અમુક મુવી કાયમ મારા પર્સનલ કલેક્શનમાં હોય જ. આ સાથે હજી બીજી પણ કેટલીક છે, જે સમય મળ્યે વારંવાર જોવાની છે.

Here is the List of. My all time favourite movie and which I like to watch repeatedly. You can watch if you like.

1. Zindagi Na Milegi Dobara’
2. Tamasha ( Ranbeer – Deepika )
3. Dil Chahta Hai
4. Piku
5. Lunch Box
6. Bey Yaar ( Gujarati )
7. Andaz Apna Apna
8. Rock On
9. Wake Up Sid
10. Highway

આ સિવાય હમણાં ની નવી આવેલી ગુજરાતી મુવી ‘લવ ની ભવાઈ’ અને ‘રેવા’ પણ વારંવાર જોવાની ઈચ્છા છે, પણ હજી એની હોમ સીડી અવેલેબલ નથી. પણ ભવિષ્યમાં આ લિસ્ટમાં એ પણ ઉમેરાઈ શકે છે.

જલસા પાર્ટી With Dhvanit

અમીન સયાની નું નામ તો અત્યારના છોકરાઓને બહુ ખબર નહિ હોય, પણ “ધ્વનિત” ને અમદાવાદ અને હવે ગુજરાતમાં દરેક લોકો જાણતા હશે જ. મજાક માટે ઓડીશન આપવા ગયેલો છોકરો ગુજરાતનો બેસ્ટ આર.જે બની ગયો. હું આજની તારીખે પણ ખુબ લીમીટેડ આર.જે ને પસંદ કરું છુ. એમાં ધ્વનિત પ્રથમ નંબરે મૂકી શકાય, ત્યારબાદ દેવકી, અને આરતી બેન. આર.જે ક્ષિતિજ ને બહુ સંભાળવાનો મોકો નથી મળ્યો, પણ એમના અમુક વિડીયો Insta પર જોયા છે. ( જૈસે જિસકે નસીબ ).

પણ આજે વાત કરવી છે આર.જે. ધ્વનિત ની. એ ભાઈ લગભગ ૨૦૦૩ થી એટલેકે મિર્ચી ની ગુજરાતમાં શરૂઆત જ થઇ હતી, ત્યારથી એક જ રેડીઓ સ્ટેશન જોડે જોડાયેલા છે. અને એ ત્યારથી લઈને અત્યાર સુધી કાયમ કૈક નવું કરતુ રહેવાનો પ્રયાસ કરતા રહે છે.

એમના જુદા જુદા સાહસો વિષે વાંચશો તો નવાઈ લાગશે, આ રહ્યું લીસ્ટ,

૧.      ગુજરાત ના પોપ્યુલર આર.જે.

૨.      ગુજરતી ફિલ્મો માં ગીતો ગાયા

૩.      પોતાનું મ્યુઝીક આલ્બમ “મજ્જાની લાઈફ” બનાવ્યું.

૪.      મ્યુઝીક થેરાપી સેન્ટર સ્થાપ્યું.

૫.      એવોર્ડ શો કે ફંક્શન નું એન્કરીંગ કર્યું.

૬.      ગુજરાતી ફિલ્મમાં હીરો તરીકે ઝળક્યા.

૭.      રોજ સવારે કહેતા “મોર્નિંગ મંત્ર” ની બુક લોન્ચ કરી.

 

અને હવે છેલ્લે તો નહિ પણ નવી એક સિદ્ધિ, સોસીયલ મીડિયા પર એક ગુજરાતી કલાકારો સાથેનો ટોક શો “જલ્સા પાર્ટી” હોસ્ટ કરે છે. કાલે જ એનો પહેલો એપિસોડ ઓન એર થયો હતો. હવે મજાની વાત એ છે કે, એ માણસ એને પ્રોમોટ પણ ગજબ રીતે કરે છે યાર. હા, એ શો ઓન એર થવાનો હતો, એ પહેલા સવારે એ પરિમલ ગાર્ડનમાં જઈ લોકો કેવી કેવી જલ્સા પાર્ટી કરે છે, એ લાઇવ કરી આવ્યા અને લોકોને પોતાની જલ્સા પાર્ટી ચાલુ થઇ રહી છે, એ કહી આવ્યા. અને પછી લોકોએ હોશે હોશે જોયો પણ ખરો.

હવે એ શો વિષે કહું, તો એ શો કઈ નવું ફોર્મેટ નથી. કોફી વિથ કરણ, મુવર્સ એન્ડ શેખર્સ આપણે જોતા હતા, આ એવો જ ટોક શો છે. પણ આની ખાસિયત એ છે કે, આમાં આપણા પોતાના ગુજરાતી સ્ટાર છે. આપણા અમદાવાદની અને ગુજરાત ની વાત છે. અને આ બધું કરે છે અમદાવાદનો ફેવરીટ………..  નામ ની તો જરૂર નથી જ ને ?

આ માણસની ખાસિયત એ છે કે, આટલા વર્ષોથી આ ફિલ્ડમાં હોવા છતાં અને આટલું જાણીતું નામ હોવા છતાં, એ ભાઈ નું લોકો પ્રત્યે નું વર્તન અને વાણી વિવેક એકદમ “માપમાં” છે. અને ગુજરાતી ભાષા પ્રત્યેની તેમની પક્કડ મજબુત છે. બાકી, આ જે ઉપર આર.જે ના નામ આપ્યા, એ સિવાય ઘણાબધા આર.જે છે, જેઓ ગુજરાતી ભાષા ને આમના જેટલો ન્યાય નથી આપી શકતા.

૧૫ વર્ષ ના ગાળા માં ઈન્ટરનેટ ની પા-પા પગલી થી લઇ 4G સુધીની દરેક જનરેશન ને ગમતા કન્ટેન્ટ આપવા એ સહેલી વાત નથી.

ફેસબુક નો ડેટા ચોરાઈ ગયો !!

ફેસબુક નો ડેટા ચોરાઈ ગયાના સમાચાર આવ્યા, એવામાતો ફેસબુકીયાવ મા ખળભળાટ મચી ગયો.

ફેસબુક આપણને મફતમાં સર્વિસ આપે છે, બરાબર ? તો કઈ એ દેશ સેવા કરવા થોડો બેઠો છે ! એણે આ એપ કામવવા માટે જ તો બનાવી છે. એની ઉપર જાહેરાતોથી એ કમાય છે. આપણે એની ઉપર જે લખીએ કે લાઈક કરીએ એનું એનાલીસીસ કરીને એ આપણી ન્યુઝ ફીડમાં જાહેરાત મૂકે છે.

બીજું, એણે આપણી જોડેથી ફોન નંબર અને ઇમેઇલ સિવાય કોઈ બીજી વિગત ફરજીયાત માંગી નથી. ( હા, આપણે આપણી જાહેરાત કરવા બધું લખીએ છે ) બીજી કોઈ એપમાં આપણે ફેસબુકથી સરળતાથી લોગીન કરીએ છે, ત્યારે એ આપણા ફેસબુકના એક્સેસ માગે છે અને આપણે આપીએ છે. તમારા ડેટાની જો એટલી જ ચિંતા હોય તો ના આપશો ત્યાં !!

હવે, અત્યારે ઘણી બધી ફની એપ ફેસબુકમાં આવે છે, કે ‘ તમે દાઢીમાં કેવા લાગશો ‘, ‘ તમેં ઘરડા થશો તો કેવા લાગશો ‘, ‘તમારી ખાસિયત શુ છે’. આવી બધી જગ્યાએ આપણે બેફામપણે આપણા ડેટા નો એક્સેસ આપીએ છે. તો એ એપ શું ખાલી આપણને ખુશ કરવા માટે જ હોય છે ? એય આપણું એનાલીસીસ કરી આપણી ન્યુઝ ફીડ પર જાહેરાત મુકવા માટે જ આવા ગતકડાં કરતા હોય છે.

જેઓ હોંશે હોંશે રોજે આવી એપમાં પોતાનું ભવિષ્ય જોઈ ખુશ થતા હોય છે, એ લોકો જ ફેસબુકના ડેટા લીક થયા ના સમાચાર સાંભળી આઘાતમાં પડી ગયા છે. અને એટલેજ કોઈએ આવા લોકોની રીલ ઉતારવા ફેસબુક પર મેસેજ ફરતો કર્યો કે ‘BFF’ લખો અને જો લીલું થાય, તો તમારું એકાઉન્ટ સેફ છે. અને એ ભાઈ કે બેન ને ધાર્યા કરતાં પણ વધારે સફળતા મળી અને કદાચ ભવિષ્યમાં ‘ઝુકરભાઈ’ એમને ફેસબુકની ઓફિસમાં નોકરી પણ આપી શકે.

” જાહેરમાં આપણે આપણી બધી વાતો કરીએ, લોકોને સંભળાવવા માટે અને કોઈ સાંભળી જાય ત્યારે આપણે હોબાળો કરીએ – ફેસબુકના કેસમાં કૈક આવું જ થયું છે. ”

” આ જે લોકો BFF લખે છે, એ લોકોએ કદાચ એમના આધાર કાર્ડ ફેસબુક જોડે લિંક કરી દીધા લાગે છે. “

90’s Golden Era

90′ મા જન્મેલા બાળકો એવી છેલ્લી જનરેશન હશે જેણે લેન્ડલાઈન ના P.P નંબરથી લઈને જીઓના VIP નંબર સુધીની સફર જોયી અને માણી છે. જેણે કોઈનબોક્સ વાળા ફોનમાં ગણી ગણી ને વાતો કરી છે અમે આજે જીયો પર અનલિમિટેડ વાતો પણ કરી શકે છે.

પણ હવે આજે ત્યારના પૉપ આલબમ વિશેની વાત કરવી છે. એ પૉપ આલ્બમોનો પણ સુવર્ણ કાળ હતો એમ કહીએ તોય વધારે ના કહેવાય. હમણાં થોડા વખતથી Gaana App માંથી શોધી શોધીને રોજ અલગ અલગ અલબમો સાંભળું છું. અત્યારે જ્યારે આ લખું છું, ત્યારે સોનુ નિગમ નું સુપર હિટ ‘દીવાના’ આલ્બમ ચાલુ છે. એ વખતે તો આની કેસેટો પૈસા ખર્ચીને લાવતા અને એની પેટ્ટી ઘસાઈ જાય ત્યાં સુધી વગાડતા.

આજે અહીં થોડાક મારા મનગમતા અલબમો ના નામ આપું છું. જો સમય મળે તો યુટ્યુબ કે GAANA પરથી શોધીને સાંભળજો. ( Guaranteed, you will recall old Memories ).

1. Deewana – Sonu Nigam ( આ મારું, મિતેષ અને પ્રીતેશ નું મોસ્ટ ફેવરિટ )

2. Jaan – Sonu Nigam

3. Kya Surat Hai – Bombay Vikings

4. Tanha Dil – Shaan

5. Lift Karadey – Adnan Saami

6. Tera Chehra – Adnan Saami

7 Oh Sanam / Kabhi Aisa Lagta Hai – Lucky Ali

8. Purani Jeans

9. Aaja Meri Gaadi Me Baith Ja – Baba Sahegal

10. Sochta Hu Uska Dil – Babul Supriyo

બીજા પણ ઘણાબધા છે, અને મારા ફેવરિટ પણ ઘણાબધા છે. આતો મારા ટોપ ફેવરિટ ના નામ લખ્યા. બાકી શોધો, સાંભળો આ વિકેન્ડમા….

આત્મવિલોપન – જિંદગીના ભોગે !!!

“ Don’t End Life to Get Anything,

Rather, Spend life to get Anything.”

” આત્મવિલોપન” નો એક કિસ્સો હમણાં જ આવ્યો હતો. એક દલીત વ્યક્તિએ સરકાર ને અરજી કરવા છતાં મદદ ન મળતા આત્મવિલોપન કર્યું. કોઈ હક કે મદદ માટે પોતાની જિંદગી ટૂંકાવી નાખવી એ દુઃખદ ઘટના છે. પણ એ મદદ કે હક મેળવવા માટે જિંદગી ખર્ચી નાખવી એ વ્યાજબી છે.

આ દુનિયામાં દરેકને કોઈની સાથે કોઈને કોઈ પ્રોબ્લેમ થતા જ હોય છે. પણ અમુક લોકો એનો એકદમ સસ્તો રસ્તો પોતાની કે કોઈની જિંદગી ટૂંકાવીને કરતા હોય છે. જો થોડીક સહનશક્તિ અને થોડીક સંઘર્ષ શક્તિ હોય તો દરેક પ્રોબ્લેમ સોલ્વ થઈ શકે છે. અને એ સોલ્વ કરતા કરતા જ જીવવામાં મજા છે. ટેક ઇટ લાઈક પઝલ્સ.

મારો એક નાનપણ નો મિત્ર મિલાપ ગોહેલ, કે જે છેલ્લા કેટલાય વર્ષોથી ઓસ્ટ્રેલિયા સ્થાયી થયો છે. ત્યાં જઈ તેણે ડોલર કમાવવા માટે નોકરી કરી. પણ એનું એક સપનું હતું કે, ત્યાંના એક ફેમસ મોલમાં તેનો પોતાનો સ્ટોર હોય. એ સાકાર કરવા માટે તેણે ખૂબ સંઘર્ષ કર્યો, પોતાની બધી કમાણી એ સપનું સાકાર કરવા દાવ પર લગાડી દીધી. બધું જ તેની ઈચ્છા પ્રમાણે થતું ગયું. પણ એક દિવસ ઉપરા છાપરી લીગલ નોટિસો તેના સ્ટોર માટે એને મળી. એ થોડો હતાશ થઈ ગયો. પણ એણે હિંમત હાર્યા વગર તેનો સામનો કર્યો અને એ સમય સામે લડ્યો. ઘણો સમય અને ડોલર ખર્ચ્યા બાદ પરિસ્થિતિ થોડીક તેની ફેવરમાં આવી. અને આવતા થોડા સમયમાં તેના એ સ્ટોરનું સપનું સાકાર થશે.

આ ઉપર જે વાત લખી એ ખૂબ ટૂંકમાં લખ્યું છે. પણ એ મિત્રની જે સિચ્યુએશન હતી, એ હું એના અવાજમાં અનુભવતો હતો અને સાથે સાથે એનો ફરી બેઠો થવાનો જુસ્સો પણ અનુભવતો હતો.

લક્ષ મેળવવા માટે જિંદગી ખર્ચી શકાય પણ ટૂંકાવી ના શકાય. જિંદગી હશે તો લક્ષ પ્રાપ્ત થશે.

जान है तो जहां है….

 

વાંચન – શોખ કે જરૂરિયાત !!

શુ તમે ક્યારેય વિચાર્યું છે, કે જીવનમાં તમારે વાંચન ની જરૂર છે ? અને જો છે, તો એને શોખ બનાવો, કંટાળો નહીં આવે.

હવે એક વાર ફ્લેશબેકમાં જવાનો પ્રયત્ન કરો અને વિચારો, કે આપણો પનારો વાંચન સાથે ક્યારથી પડેલો છે. યાદ આવશે લગભગ 4 વર્ષના હતા ત્યારથી સ્કૂલમાં દેશી હિસાબ પકડ્યો છે. ત્યારે એ જરૂરિયાત હતી અને એટલે આપણને એ કંટાળો આવતો હતો. પછીતો જેમ જેમ ધોરણો મોટા થતા ગયા તેમ તેમ વાંચવાનું પણ વધતું ગયું. પણ આ બધું જરૂરિયાત વાળુ હતું.

આવું જરૂરિયાત વાળુ વાંચન જીવન ના લગભગ દરેક તબક્કામાં આવતું જ હોય છે. ભણ્યા બાદ નોકરીમાં હોવ કે ધંધામાં, તમારે અપડેટેડ રહેવા માટે લાગતું વળગતું વાંચતુ જ રહેવું પડે. રીટાયર થયા બાદ લોકો ધાર્મિક વાંચન પર ભાર આપતા હોય છે. પણ આ બધાની સાથે સાથે જો વાંચવાનો શોખ કેળવી અને ગમતું વાંચો, તો કેવી મજા આવે ?

બુક્સ અને વાંચન ઉપર ગઈકાલ તા. 4.3.18 ના રોજ દિવ્ય ભાસ્કર ની પૂર્તિમાં કાંતિ ભટ્ટ સાહેબ નો એક લેખ હતો. વાંચજો, વાંચન નું મહત્વ સમજાઈ જશે.

સારું વાંચન તમને કોઈને ગમવા લાયક બનાવે છે.

અત્યારના 4G ના યુગમાં બુક્સ સિવાય આપણી પાસે વાંચન ના ઘણાબધા સોર્સ છે. ફેસબુક, વોટ્સએપ પર પણ વાંચન ની ભૂખ સંતોસાય એટલું મળે છે.  વોટ્સએપમાં એક Limited 10 Post નામનું ગ્રુપ ચાલે છે, તેઓ લગભગ 1400 લોકોને રોજ અલગ અલગ લેખકોના લેખ પુરા પાડે છે, અને લોકો હોંશે હોંશે વાંચે પણ છે.

India – Rich in History

Here is the brief introduction of my blog in this video. As many of my friends and readers suggesting me to tell my views in video, here I made it. Check it out. As it is my first video, please comment your views here or on You Tube.

Hello Readers,

Its Sunday morning, and as usual I just took my place in balcony in my favorite recline chair with tea and a book. This is my best chilling time. Today I took a book of Mr. Amish Tripathi “ IMMORTAL INDIA “. I am reading it since last long, but today I read the chapter which I think I should share with you all. Its about the rich history of India. As we all know, India was the richest country several thousand years ago. Yes, we had a 25% contribution to the world’s GDP. And so we know, India was called “ Sone Ki Chidiya “. Even European dreamed to land in India and started trade. The Roman Emperor Vaspasian had prohibited trade with India because their country was facing currency shortage. In exchange of trade with India, they have to exchange gold and silver. Despite not possessing massive gold mines, India is known to have amongst the largest quantities of gold hoarded in private hands.

But, why we were such a popular country? Because, we were an open minded, curious and accommodating society, and this precisely the secret of our success. I can say we were America of Ancient times. We welcomed all refugees from all over the world. Christianity arrived in India before it went to most European countries.

Then, what happened to us? How did we fall so dramatically from the dizzying heights that we had occupied for millennia? A popular notion is that foreign conquerors like the Turks and British did this to us. NOT TRUE. They didn’t destroy us. We destroyed overselves.

The British only made it obvious that we were in terminal decline, a face hidden by the immense legacy of our past successes. Merely 1,00,000 British lorded over 300 million Indians over 200 years. Let’s  be clear, this was not just a conquest. This was humiliation that is unparalleled in human history. It happened because there was a class of Indians that controlled India on behalf of the British. General Dyer may have given the orders to fire at defenceless Indians in Jallianwala Bagh, but the people who actually shot them were our fellow countrymen.

So, this was just the clip of our history. Read more of history and our ancient civilization in the book of Mr. Amish Tripathi. “ IMMORTAL INDIA”

 

 

Working Couple

Are you a working Couple ? Then you can correlate yourself with my views batter way.

In this 21st century, where Money is all about to live life happily, everyone is running behind it and money runs in more speed. So, we decide to make run in a couple. So that we can catch it more. But, why we both running behind it ? To enjoy more of life with each other ? Yes, this should be the motive. And many of us are understanding the rule.

Ok, full week we are running behind money by putting social and personal life aside. So, now it’s our responsibility to give some quality time to each other and the family. If we are passing all week on work load, our partner also doing the same. So, if we required to be refreshed on weekend, so they too.

So, in weekend, when you are giving quality time to your partner and if anybody barking on you for not giving time to them, Let them Do.

Earn Money Togather,
Spend Money Togather,
Enjoy Life Togather.

TV Advertisements of 80’s and 90’s

This article can be the sequel of my earlier blog ” ટીવી ની જાહોજલાલી “. The Golden Period of Television. During 80’s and 90’s, the televisions were just introduced and they were consider as Luxury. We had bought a black and white television of “Bush”. And during 1992-93, we were upgraded to Onida 21 inch color television. And it was without Remote control.

Why I remind all this things, because few days back I was reading “Reader’s Digest” January-18 issue. I found an article named ” Those Were The Days “, with photographs of the TV advertisements of 70’s, 80’s and 90’s. And yesterday one of the columnist and friend Mr. Bhavin Adhyaru posted on facebook about the Romomac pens. It reminds me this advertisements and so on I can’t hold myself to write about the ads and share the photographs with you.

This slideshow requires JavaScript.

” Open the Box of Memory in your Head, and slip in to the past for a while ”

 

Photos Courtesy  :   Reader’s Digest  ( January-18 )

Photographer – The Struggler

Photographer – captures the moment of life, which may help us to be memorise in future. Role of photographer is different as his passion. Some like to take selfie only, some like nature and the one who take photographs in wedding are most pitied persons.

This is based on my observations throughout this wedding season. He is the most busy person in the marriage. He has a responsibility to capture all the moment. When everyone are busy in enjoying, he used to run here and there to capture that enjoyable moment.

I have played a role of that kind of photographer in engagement and marriage of friends and relatives. As I had been like friend and family member, I got some courtesy from the host. But the fact is, in maximum case we are not showing that much of courtesy to the professional.

Photographer is the person, who make us happy in future, whenever we see the photographs. So, appreciate them at the time of shoot and give them respect as we give to our guest.

લગ્ન અને રોડટ્રીપ ની મજા

જાન્યુઆરી 2016, લિટરેચર ફેસ્ટિવલ, અમદાવાદ. જ્યાં પહેલી વાર હું અને દિવ્યેશ મળ્યા હતા. પહેલા દિવસે એ એક નોર્મલ વાતચીત હતી. પણ દિવસ દરમ્યાન જ એક મિત્રતા બંધાતી ગઈ અને 2 દિવસ સુધી અમે જોડે એ ફેસ્ટિવલ માણ્યો.

ત્યારથી, ફોન અને મેસેજ પર વાતો થતી રહી. પણ એક દિવસ જ્યારે હું અમદાવાદમાં ફ્લાવર શો જોવા ગયો હતો, અને મેં સ્ટેટસ અપડેટ કર્યું હતું. ત્યારે તરતજ તેમણે મને ફોન કરીને મળવાની ગોઠવણ કરી. પછી ત્યાં જ અમે મળ્યા અને થોડી વાતચીત પણ થઈ.

હવે, એ ભાઈ ના લગન હોય તો મારે દોડી ને જવું જ પડે ને ?

બસ પછી તો ગોઠવણ કરી. સુરત જવાનું હતું. GJ 05 ની ગાડીઓ સિવાય સુરતમાં કઈ જોયેલું નહીં. એટલે મેં ટ્રેન માં જઈ, ત્યાં પહોંચી કેબ કરવાની તૈયારી કરી હતી. કર્ણાવતી ની જવાની ટીકીટ વહેલે થી બુક કરવી દીધી, પણ આવવાની ટીકીટ મળતી નોહતી, એટલે તત્કાલ બુકીંગ પર ભરોસો રાખ્યો. શનિવારે સવારે તત્કાલ ખુલતા જ બુકીંગ કરવા બેઠો, પણ SBI ના લીધે પેમેન્ટ ફેલ થયું અને રિટર્ન નું બુકીંગ પણ હાથમાંથી ગયું.
પછી, બીજા ઓપ્સન માટે મેં એક મિત્રને ફોન લગાડ્યો. પણ કઈ ગમે એવું સોલ્યુશન આવ્યું નહીં. એટલે અંતે અમે અમારી કાર લઈને જ જવાનું નક્કી કર્યું.

એક ગમતા વ્યક્તિ ને મળવા માટે, ગમતી એવી ગાડીમાં, ગમતી એવી રોડ ટ્રીપ, ગમતી એવી વ્યક્તિઓ સાથે કરવાની મજા આવી.

બસ, પછીતો સવારે 6 વાગે અમે અમારું તૈલ વાહન (કાર) સુરત ભણી હંકારી મૂક્યું. સુરત સુધી તો રસ્તો ખબર હતો, પછી ગુગલભાઈ ની જરૂર પડી. એમણે મને સુરતમાં પ્રવેશવાના બે રસ્તા બતાવ્યા. મને જે થોડો ટૂંકો લાગ્યો, એ મેં પસંદ કર્યો. પણ પછી થોડીજ વારમાં ખબર પડી ગઈ કે, આ રસ્તે ના આવ્યા હોત તો સારું. પણ હવે ચઢી ગયા પછી શું ? હેમખેમ રસ્તો પૂરો કરી, છેવટે ડભોલી ગામ પહોંચ્યા, જ્યાં અમારે જવાનું હતું.

અમે તેમના ફ્લેટમાં પહોંચ્યા, ત્યાં નીચે ઓપન સ્પેસ હતી, ત્યાં વિધિ ચાલુ હતી. એટલી ભીડમાં પણ દૂરથી દિવ્યેશભાઈ એ અમને નોટિસ કર્યા અને ઇશારાથી આવકાર્યા. અમે પણ એમનું અભિવાદન ઝીલી શાંતિથી વિધિ જોતા ઉભા રહ્યા. થોડી વારમાં અમે એક જગ્યાએ બેઠા. એટલામાં એમની વિધિમાં બ્રેક પડ્યો, એટલે એ અમને મળવા આવ્યા. થોડી વાતચીત થઈ અને એમણે અમારા ત્રણેય માટે એમની પર્સનલ રીડિંગ રૂમ અમને આરામ કરવા માટે ફાળવી. બસ રૂમમાં પેસતા જ સામે દીવાલ પર બુક્સ ગોઠવેલી, નીચે મસ્ત બેડ (જે સોફાનું પણ કામ કરતો હતો.) સામે મોટો પડદો હતો. જેવો એ થોડોક ખોલ્યો તો મસ્ત સૂર્યના કિરણો રૂમમાં પ્રવેશ્યા અને થોડો સ્લાઇડર ખોલ્યો તો પવન ની લહેરખીઓ લહેર કરાવી ગઈ.

હું થોડી વાર સુધી બુક્સને તાકતો રહ્યો. બહુજ સરસ અને દરેક કેટેગરીની બુકસનું કલેક્શન હતું. તેમાંથી દિવ્યેશભાઈને પૂછ્યા વગર એક-બે બુક્સ કાઢીને વાંચી. (એમણે મને એ રૂમ ફાળવી એટલે એ નક્કી હતું કે હું એમાંથી કોઈ બુક વાંચું તો એમને પ્રોબ્લેમ ના જ હોય) એ દરમ્યાન એમના ભાઈઓ એટલા વ્યસ્ત કાર્યક્રમ વચ્ચે પણ થોડી થોડી વારે અમારી ખબર લેવા આવતા. થોડી વાર પછી જમણવાર માટે અને પાછું કાર લઈને આણંદ જવાનું હોવાથી સમયના અભાવે અમારે એ રૂમ થોડી જલ્દી છોડવી પડી.

છેલ્લે દિવ્યેશભાઈ ને મળી અને નીકળવાની રજા લેતી વખતે તેમને એક નાની ગિફ્ટ આપી ત્યારે સામે તેમણે પણ મને એક ડાયરી ગિફ્ટ આપી. ( 2018 નું વર્ષ મારા માટે ડાયરી વર્ષ કહી શકાય, કેમકે આ વર્ષે ઘણા લોકોએ ડાયરી ગિફ્ટ આપી છે )

બસ, પછી સુરતમાં એકાદ મોલમાં ફરવાનું વિચારી અમારી GJ 23 સુરતના પહોળા રસ્તાઓ પર GJ 05 ની જોડે રેસમાં લાગી ગઈ.

સુરત ની નાઈટ લાઈફ અને જમણ મારે ફરી સ્પેશ્યલ જવું જ પડશે.

પ્રેમ નો દિવસ !! અરે આખી જિંદગી હોય …

પ્રેમનો દિવસ !!

આનો કોઈ દિવસ હોય ?

પ્રેમ કોઈ દિવસ માં સીમિત છે ?

અરે એ તો બ્રહ્માંડ ના કણે કણ માં છે,

શરીરના દરેક રુવાડામાં છે,

દિવસની દરેક સેકંડોમાં છે,

પ્રેમ તો જ્યારે અંતરથી ઈચ્છા થાય ત્યારે જ કરાય. એના માટે કોઈ દિવસ ની રાહ જોવાય ?

આજે આ દિવસ છે, એનો ઉપયોગ તો કરી જ લેવો, અને એવું પણ નક્કી કરી લેવું, કે આપણે પ્રેમ કરવા આવા કોઈ દિવસ ની રાહ જોવાની જરૂર નથી.

Love is not limited to any specific day.

Week Of The Days…

Valentines day is few days ahead. And as usual we are celebrating several days, like, chocolate day, teddy day, hug day, promise day.

But, I think If we love someone or wanted to show our love to some one, we dosen’t need to wait till any specific day. Yes, you can propose a girl/boy, or you can gift chocolates, teddy to your girlfriend/boyfriend or wife/husband any time you want.

Let me ask you, 

Should we wait for any day to express our feeling to the loved one ?

Should we wait for any day to gift something to our loved one ?

Should we wait for any day to HUG our loved one ?

Can’t we give chocolates whenever we desire ?

 

Everyday is Valentine, When you are with your loved one.

You don’t require any reason to express your love.

 

Image Credit :  Internet

Why We Are Living ?

I found this quote of Mr. Shahshi Tharoor in latest issue of Reader’s Digest.

Many of us are just surviving the life by eating more and more bread.

Why we are earning money ?

Our first Moto is just to survive. But when we are earning more than the need of survival, we should Enjoy the life.

Death is the ultimate destination of our life. Definitely we are marching towards it day by day, but enjoy the Road to the Death.

Eat more and more bread, not just to survive but to enrich your life.

ગામડા ની સફર

“ગામડું એટલે, એવા લોકોનો વિસ્તાર, કે જેઓએ દોડતી ફાસ્ટ જિંદગી ને બદલે આરામ દાયક અને માયાળુ જિંદગી જીવવાનું પસંદ કરેલુ છે. જેઓ જિંદગી રેસની જેમ નહિ, પણ એક ટ્રીપ ની જેમ મજા માણતા માણતા જીવે છે.”

‘ગામડું’  હંમેશા મારુ પ્રિય રહ્યું છે. ત્યાંની શાંત જિંદગી, મોજીલા લોકો, જુના અને નાના નાના ઘરો કાયમ મને રોમાંચિત કરતા રહે છે. હા, હું કબુલું છું, કે મને કદાચ ત્યાં કાયમ રહેવાનું ના પણ ગમે.

હમણાં અમારે ધંધુકા જવાનું થયું. મારા એક સાળા ના લગ્ન બાદ, ત્યાં માતાજીના મઢે પગે લાગવા જવાનો પ્રસંગ હતો. પણ મારે માટે તો એ એક ગામડે જવાની રોડ ટ્રીપ હતી. અમદાવાદ થી નીકળી રસ્તામાં ટી પોસ્ટ પર એક મસ્ત ચા પીને ધંધુકા અમે 3 કલાકે પહોંચી ગયા.

અંદર પેસતા જ ત્યાંનું બસ સ્ટેન્ડ આવે. મેં અત્યાર સુધી ધંધુકા એટલે સુધી જ જોયેલું હતું. પણ આ વખતે ગામમા જવાનો ચાન્સ મળ્યો. આમતો ગામ મોટું છે, પણ કોઈ સિટીની તોલે આવે તેટલું નહીં. અમને ત્યાં પહોંચતા લગભગ 11 વાગી ગયા હતા, એટલે જનજીવન પાટે ચડી ગયું હતું. ગામમાં અંદર સુધી જતા રસ્તા સાંકડા હતા, છતાં એને ડિવાઈડર બનાવી મોટા દેખાડવાનો પ્રયાસ હતો. (વિકાસ ત્યાં પણ રમતો હતો ). ધીમે ધીમે અમે અમારું તૈલ વાહન (કાર) ગામમાં અંદર સુધી હંકાર્યું. ફાઈનાલી અમે જે ઘરે જવાનું હતું ત્યાં પહોંચી ગયા. ત્યાં જ્યાં કાર પાર્ક કરતો હતો, ત્યારે જ એક કાકા એ સાચી સલાહ આપી કે, ભાઈ આમ ઉભી મુક, નહીતો કોઈ પાછળ બીજી કાર મુકશે તો તમારી કાર નીકળશે નહીં.

બસ, થોડી વારમાં અમે માતાજી નો મઢ જ્યાં હતો ત્યાં પહોંચી ગયા. એ એક ખૂબ જૂનું જર્જરિત ઘર હતું. તેના ભારે ભરખમ કમાડ (દરવાજા) અમારા મામીજીએ જઈને પહેલેથી ખોલી રાખ્યા હતા. એ કમાડ ની હાઈટ એટલી નીચી હતી, કે આપણે ફરજીયાત માથું નમાવી ને જ અંદર જવું પડે. અંદર પેસતા જ એક જર્જરિત લાકડાની સીડી હતી. એને જોઈ એવું લાગતું હતું કે આ કોઈ જમાના માં એસ્કીલેટર જેવું સ્ટેટસ ભોગવતી હશે. જેવી ત્યાંથી નજર હટી, તો બીજી દીવાલ પર એક લાકડાનું બેંગલ બોક્ષ ટીંગાતું હતું. મને નવાઈ એ લાગી, કે આ વસ્તુ આમ દીવાન ખંડ માં રાખતા હશે ? અત્યારે તો કોઈ આવું કરી જ ના શકે.

પછી ત્યાંથી બીજા રૂમમાં માતાજીની સ્થાપના હતી, ત્યાં પ્રવેશ્યા. એ પણ એકદમ નીચા કમાડ. ત્યાં એમની વિધિ ચાલતી હતી, ત્યાં એ મંદિરની બાજુમાં એક લાકડાનું જર્જરિત મંદિર હતું. માતાજીને ત્યાંથી નવા આરસ ના મંદિરમાં શિફ્ટ કરવામાં આવા હતા, હવે એટલામાં મારી નજર એક નાનકડા બારી જેવા દરવાજા પર પડી. ધીમેથી મેં એ બંને દરવાહા ખોલ્યા. એ એક નાનો કબાટ હતો. પણ જમીનથી એની ઉચાઇ એટલી ઓછી હતી કે બેઠા બેઠા પણ એમાં થી કોઈ પણ વસ્તુ લઇ કે મૂકી શકાય. કદાચ એ વખતે લોકો નીચે જ પથારી કરીને બેસતા હશે, અને એટલે જ કબાટની ઉચાઇ પણ તેના માપની હશે.

અમે લગભગ ૩૦ મિનીટ એ ઘરમાં રહ્યા. એ અત્યારના રૂટીન ઘરો કરતા ઘણા અંશે અલગ પડતું હતું. એ ઘરની એક વાત ખાસ હતી કે, ત્યાં ઠંડક ખુબ જ હતી. પંખાની કોઈ જરૂર જણાતી નોહતી.

બસ, પછી અમે પાછા અમદાવાદ તરફ જવા નીકળ્યા અને પાછા કોન્ક્રીટ ના જંગલમાં ખુપી ગયા.

Happy Republic Day

Wish you all Happy 69th Republic Day.

1950 was the year, when first time our constitute came into existence. India is the first country in the world who become Democratic before developing. And the fact is, we are still surviving to make our Democracy successful. It’s not any ones individual concern, it’s our own (public’s) responsibility.

On this special day, we should keep aside our caste, religion and should become Indian First.

‘When we will think for our Country First,
Then only our country will be First In the World.’

Jai Hind….

શોખ !!… છે ને !!…

શોખ – દરેકને હોય જ છે. એના વગર નું જીવન પણ નકામું છે. એજ તમારી જિંદગીને ઉત્સાહ અને મસ્તી વળી બનાવી દે છે. તમારો શોખ તમને તમારી બોરિંગ જિંદગી ( જો હોય તો ) માથી ઉગારે છે.

હવે આમાં કઠણાઈ ત્યારે આવે છે, જ્યારે તમારા અને તમારા નજીકના લોકો ના શોખ મેચ ના થાય. આવું થતું હોય છે, દરેકના શોખ અને વિચારો એક સરખા ના પણ હોય. (મોટાભાગના કિસ્સાઓમાં આવું બનતું હોય છે ) હવે જ્યારે આવું પરિણીત કપલમાં હોય ત્યારે કોઈકે તો કુરબાની આપવી જ પડે છે. ( અરે કાયમ માટે નઈ, ખાલી પ્રાયોરિટી આપવાની ) હા, પહેલા એના શોખને પ્રાયોરિટી આપવાની, ખુશ થઈ જાય પછી, તમે તમારી સ્પેસ માંગો.

કમાયેલા રૂપિયા થી તમે તમારા શોખ પુરા ના કરો, તો એ ખાલી બેન્ક બેલેન્સ જ વધારશે, તમારી હેપ્પીનેસ નું બેલેન્સ ઓછું કરશે. અને એ બંને નું બેલેન્સ કરો ને !! ત્યારે જ તમે જિંદગી જીવ્યા કેહવાઓ. નહીંતર ખાલી જિંદગી પુરી કરો છો.

Happy Sunday Morning…

Sunday…. The most favourite day of the week. That’s the reason I start my Day earlier than the routine day, so that I can enjoy full day. In India, still there are lots of unlucky salaried, who are getting only sunday as week off. ( We all desired 5 day week, but very few have luck to get that kind of job 😂 )

Whatever, I make my mind with this situation and I try to give justice to Sunday. It’s better to enjoy, what we have, rather than to be worry about what, we don’t have.

This Sunday, I started reading a new Book ‘ The Ministry Of Utmost Happiness ‘ – Arundhati Roy. I have read about this books, so I desired to get and finally I got and started Reading. My Chai always accompanying me in reading. I hope, the book will not make me disappoint. And if any of you have already read it, please share some experience in comment.

Happy Sunday Morning…

View And Vision – Both Required

Wear an Eyeglass and you will able to see the world clearly. I think, this is just half the truth. If it was true, all ‘Chashmish’ would have become the most wise and intelligent people in the world. But to know the world in a positive way and accept it, although it is negative, one should have a proper Vision.

Yes, eyeglasses gives only a clear view, but to see the goodness of the world and all the animal (including human ) one should have a VISION.

So, From where we can get this Vision ?

Answer is simple….

Checkout some good books and start reading it. You will definitely get the positive result.

Happy New Year – 2018

Happy New Year to all The Readers !!!!

Finally our 21st century entered in ’18 and is near to be Adult at the end of this year. 🙂

One more year passed and new one allowed us by the almighty God. Now it’s our duty to give justice to each and every minutes of the year. We have brand new 365 days in our hand to do, what we like and couldn’t do in last year. It’s my personal advise, to not to prepare any resolution for new year. As we all know rules and resolutions are made to be break, rather we should analyse our last year and should find out our pending tasks and make efforts to fulfill it.

I thank you all to visit my blog and make the pole of graph almost double than last year. Same way I assures you all, that I will make double the frequency of my blog posts with improved quality.

 

Wish you all a Happy, Healthy and Wealthy year ahead.

 

©  Sushant Dhamecha

Pencils & Erasers

Who says , These Two are Meant To Write and Rectify?

I didn’t know the real purpose, while I was in school. It was Just for time pass. Yes…. See the picture. It helps me in thinking. I was thinking about something by holing these two in my hand, and I did this. I can’t hold eraser more than a minute in my hand, and if I keep it, then it will not remain in a single piece.

Actually, the purpose to post this photo is, just to remind you all your forgotten school days. Who would be that mighty boy, who didn’t do this during school days ? Even I am doing it right now in my office. This was common during our school days and it is still famous as well.

This was the FUN. Actually, it is still fun.  Right ? ? ?

Take a New Eraser, Pencil and Start Doing.

 

“ Kabhi Kabhi Masti Acchi Lagti Hai “

Monday !!! Oh No…

It is our calendar that puts Monday immediately after Sunday every week. And most of us hate it. Some people, like me, accept this fact and some don’t.

Yesterday, on Sunday I went to visit one of my favorite Canal Route. Whenever I go there I feel peace of mind. I can see birds and animals enjoying their life along with humans. I enjoyed that greenery a lot and captured some natural scenes.

And today, on Bloody Monday I have to go back to my routine job to produce Ceramic Toilets and Basins. ( Yes, it is my job to monitor the production of Ceramic Toilets and Basins. )

Anyway, as long as we can get the work which we love to do on every Monday, we have to do it.

Here is the glimpse of my fabulous Sunday Morning, to keep your spirits up on a Monday Morning ! Have a Happy (?) Monday !

What Marriage Gives Us !!

Hello Readers, it was a long break in my blog. I was busy on social media 😁. As today I have completed 7 years of successfull marriage life with my dear wife, so I thought to share the experience of Marriage life.

Marriage life is like Rollercoaster Ride. You have to pass from so many ups and downs. But the truth is, if you enjoy every mode, you can enjoy full ride. It gives you a best friend, best lover in a single person, if you consider. Yes, it is up to us.
In last 7 years, I enjoyed a lot with my wife. No matter, we argue lot at any point, but by this way we can know each other better. This is the beauty of Marriage life, that gives you a companion to express all your emotions with one partner for lifetime.

I can’t write better but, if you want to enjoy your own marriage Life, just close your eyes, lost in to past years. Think about your ups and downs of your life, and how you both tackle that situation. I can say by confidence, that, it make your relationship more better.

Enjoy Your Marriage life. ( Those who are single, be prepared for this ride. )

એક દિવસની જિંદગી કેટલી !!!

આમતો આપણે કેહતા હોઈએ છે કે ચાર દિવસ ની જિંદગી છે, જીવી લો. આજે છીએ, કાલે નથી કોને ખબર ? પણ આની સાથે આપણે એક દિવસમાં કેટલી જિંદગી જીવીએ છીએ? એ વિચાર્યું? સવારે જગ્યા ત્યારથી બીજે દિવસે સવારે ઉઠીએ ત્યાં સુધી ( હા, રાત્રે સુતા હોઈએ ત્યારે પણ આપણે એક જિંદગી જીવતા હોઈએ છે ) કેટલી જિંદગી જીવ્યા?

આપણી જિંદગી રોજ કટપુતળી ના ખેલ જેવી છે. થોડી વાર આપણે ખેલ કરતા હોઈએ, તો થોડી વારમાં ખેલ કરાવતા હોઈએ છે. ખેલ કરાવતા આપણને જેટલો આનંદ આવે છે એટલો, કરવામાં નથી આવતો. ( કોઈ સ્વીકારે કે ના સ્વીકારે, આ સત્ય હકીકત છે. ) પણ જિંદગી ની હકીકત એ જ છે, કે જો આપણને ખેલ કરાવવા કરતા, ખેલ કરવામાં મજા આવવા લાગેને, તો તો જિંદગી મોજથી નીકળી જાય. એકવાર પોતાની દિનચર્યા તાપસસો, તો ખબર પડશે કે, દિવસમાં આપણે કેટલી વાર ખેલ કરીએ છે અને કેટલી વાર કરાવીએ છે. અને સાથે સાથે આપણે એક દિવસમાં કેટલી જુદી જુદી રીતે જિંદગી જીવીએ છે.

સવારે ઉઠ્તાવેત દિવસની દોડાદોડી ની તૈયારી. અત્યારે તો જીમનો ક્રેઝ વધી ગયો છે એટલે ટ્રેડમિલ પર દોડાદોડી ચાલુ થઇ જાય છે. ત્યાં જીમ ટ્રેઈનર આપણને કહે એમ જ કરવાનું. ઘરે આવીને નાહી ને પૂજા પાઠ કરતા હોય તો કાર્ય બાદ, થોડો સમય ફેમીલી સાથે ગાળી, ચા નાસ્તો કરી, દુનિયાની ઉડતી જાણકારી લઈને ઓફીસ કે ધંધે જવાની દોડાદોડી. ઓફીસ કે દુકાને પહોચ્યા બાદ એ જ વ્યક્તિનો રોલ બદલાઈ જાય છે. જે ઘરે એક પિતા, પતિ કે પુત્ર હતો એ અત્યારે એક માલિક કે કર્મચારી થઇ ગયો છે. હવે આ ઘર અને ઓફીસ કે દુકાનની વચ્ચે એ એક ટ્રાવેલર હોય છે. ઘણા લોકોને એ રોજ જ ભાગતા કે આરામ કરતા જોતો હોય છે. તેમજ સામે પક્ષે ઘણા લોકો પણ તેને ભાગતો જોતા હશે જ. આખો દિવસ ઓફીસ કે દુકાન બાદ સાંજે ઘરે પરત આવતા બજારના કામ પતાવતા આવવાની એક અલગ જવાબદારી હોય. સાંજે ઘરે આવીને ફેમીલી ને ફરવા કે શોપિંગ કરવા લઇ જાય ત્યારે તે એક ગ્રાહક બની જાય છે. રાત્રે પોતાના સંતાનોને હોમવર્ક કરાવતા એક કડક શિક્ષક બની જાય છે. ત્યાર બાદ પ્રેમથી પથારીમાં પોતાની જોડે સુવડાવતા એક પિતા બની જાય છે.  હવે આ બધાની સાથે એક ખુબ મહત્વની વસ્તુ એ છે, કે આપણે જયારે દિવસમાં આટલા રોલ કરવાના આવતા હોય તો તેનું સ્વીચ ઓવર પ્રોપર થવું જોઈએ અને ઇઝીલી થવું જોઈએ.

આતો એ બધા માટે જીવ્યો. એની જિંદગી નું શું ? તો એ રાત્રે સુતા પછી સવારે ઉઠે ત્યાં સુધી સપનામાં જ પોતાની જિંદગી જીવે છે. મારું તો એ ઓબ્સર્વેશન છે, અને કદાચ તમારું પણ હશે, કે જે આપણે દિવસભર કરવાનું વિચારતા હોઈશું અને નહિ કરી શક્યા હોઈએ, તે આપણે સપનામાં કરતા હોઈશું. અને જે વ્યક્તિ એ સપનાને સીરીયસલી લઈને જગ્યા બાદ પણ એના માટે મથતો રહે એ જ સફળ બને છે. ( આ હું લખું છુ, પણ મારાથી આમ થતું નથી )

આમ, દિવસમાં આટલી બધી જિંદગી જીવ્યા, પણ આપણા માટે કેટલું જીવ્યા ? આ વિષય પર મારો એક આખો લેખ છે “ જિંદગી- એક દિવસ તો જીવો પોતાની!! “. એક વાર વાંચજો…

“ દિવસમાં ગમે તેટલી જિંદગી જીવજો, પણ થોડીક તો પોતા માટે જીવજો. “

Image Credit  :  Internet

Movie inside Your Head

Copyright ©2017 Pradita Kapahi. All rights reserved. Image credits: Pinterest

via Do You Live To Read? — The Pradita Chronicles

“This Blog is based on the photo quote posted by Ms. Pradita Kapahi on her blog. I follow her and enjoying her writing. One should visit the blog and should follow for a good read. Link of the original blog given above. “

 

“Have you ever felt that, this film shouldn’t have this hero or heroine? It might be a better scene, if it was shoot on this location ?, This scene should not shoot like this?“

If you have all this in your mind, when you are watching a movie, then, there is a best option to make film by your own. Yes, I am not joking. You can make your own movie virtually. Yes, virtually in your head. For that, you just need a good book, favorite place, chair and a peace of mind. Then start reading and imagine the situation with the actors, places as you want. Now, you are the director of your own movie. You will surely enjoy it.

Most readers are making a movie in their head, when they are reading. It is my personal experience, when you are reading and making a movie virtually in your head, you love it. Personally I like to travel and wish to roam to different places of the world, but I can’t do. So, I choose to read travel diaries and roam virtually to the places. There are best writers, who give micro detailing about the places, that you can easily imagine the place and culture.

Do it, to experience a new thing. Make Your Own Movie, Without Investing In Actors and Places. It is totally Free Of Cost.

રવિવારની સવાર

 

રવિવારની સવાર હોય, એટલે ક્યાંક તો ફરવા જવું જ પડે, એવું દર શનિવારે સાંજે અમે વિચારીએ. આ વખતે નજીકમાં જ એક જગ્યાએ જવાનું વિચાર્યું. લાંભવેલ ગામથી આગળ એક નહેર છે, તેની પાળે પાળે જોળ ગામ થઈ વડતાલ જવાય. થોડું સાંભળ્યું હતું એના વિશે, 2-3 મોટા ફાર્મ હાઉસ પણ ત્યાં આવેલા છે. અને નહેર હોય એની આજુ બાજુમાં લીલોતરી હોય એ વાત માં તો કોઈ બેમત હોઈ જ ના શકે. એટલે અમે રવિવારે સવારે વહેલા ત્યાં થઈને વડતાલ જવાનું નક્કી કર્યું.

સવારે 6.10 વાગ્યે હું અને મારી વાઈફ ધારા એક્ટિવા લઈને ત્યાં જવા નીકળી ગયા. આમતો જ્યારે અમે બંને જતા હોઈએ ત્યારે એક્ટિવા હું જ ચલાવું. એને આવડે છે, પણ મને એની પાછળ બેસતા બીક લાગે. ( એની ચલાવવાની સ્પીડ મારા કરતાં વધારે હોય છે ). પણ આજે ઝાયડ્સ હોસ્પિટલ પાસે પહોંચતા જ એને ચાલવાની ઈચ્છા થઈ ગઈ, અને મારે એને ચલાવવા આપી દેવું પડ્યું. ( સ્ત્રી હટ સામે તો જુકવું જ પડે ને ! ) અને એટલે મને પાછળ બેસીને સવારની ઠંડી હવા અને એમાં ઉડતા ધારાના વાળ માણવાની મજા આવી. થોડું ઓબ્સેર્વેશન પણ કરવા મળ્યું. ઇન્દિરા ગાંધી સ્ટેચ્યુ થી લાંભવેલ ગામ પાર થયું ત્યાં સુધી રોડ ઉપર વાહનો ની અવરજવર, રોડની બાજુએ સવારમાં ચાલવા નીકળેલા લોકો ની અવરજવર હતી. કોઈ હાથમાં લાકડી લઈને ચાલતું હોય, કોઈ પોતાની વાઈફનો હાથ પકડીને તો કોઈ કુતરાનો પટ્ટો પકડીને. રોડની બાજુના મકાનોના દરવાજાઓ તો હજી ખુલ્યા નોહતા. ( રવિવાર છે ને !! 10 વાગ્યા સુધી ઊંઘવાનો દિવસ ). 

હવે જેવો અમે નહેર પર વળાંક લીધો, કે તરત જ જાણે પ્રકૃત્તિના ખોળામાં આવ્યા હોય તેવો અનુભવ થયો. રોડનો વાહનવ્યવહાર બંધ થઈ ગયો, મોર્નિંગ વોક વાળા દેખાતા બંધ થઈ ગયા. અને બસ એકબાજુ નહેરનું ખળ-ખળ વહેતુ પાણી અને બીજી બાજુ જાત જાતના વૃક્ષો. એ વૃક્ષોની ધારે ત્યાંના લોકો ઝૂંપડીઓ બનાવીને રહેતા હતા. નાનું ઘર, મોટું આંગણું, આંગણે ગાડી-બાઇકની જગ્યાએ બાંધેલી ભેંશો. ત્યાંથી પસાર થયાં ત્યારે પાણી, ઘાસ, જાત-જાતના ઝાડ, ભેશોનું છાણ આ બધાની એક કોકટેલ ખુશ્બુ આવતી. ત્યાંના લોકો સવારે જાગી ગયા હતા અને હાથમાં ડબલા લઈને પ્રોગ્રામ પતાવવા નીકળી પડ્યા હતા. કોઈ નહેરમાં ન્હાવા પડ્યું હતું. બહેનો નહેરમાં કપડાં ધોતા હતા. શહેરથી એકદમ વિપરીત જીવનશૈલી આ નહેરની પાળે વસતા લોકોની હતી.

અમારો મુખ્ય હેતુ મોર જોવાનો હતો. એના અવાજ ખૂબ જ સંભળાયા, શોધ્યા અને જોવા પણ મળ્યા. ધારાએ તો એક ઢેલ જોડે સેલ્ફી પણ પાડી. એટલામાં નહેરને પાર કરવા માટે એક નાનો પુલ હતો, તેની નીચે ચકલીઓ જેવા પક્ષીઓએ માટીના માળા બનાયા હતા. તે તેમાં આવ-જા કરતી હતી અને કલરવ કરતી હતી. એટલામાં જ મારા એક મિત્ર રાજુભાઇ કોટડીયા, જે દર રવિવારે એ નહેરની પાળે સાયકલ ચલાવે છે, તે મળ્યા. તેમને હાથ કરી અને અમે તો અમારી ધૂનમાં આગળ નીકળી ગયા. ત્યાં વચ્ચે નહેરની સામેની પાળે એક ઝાડ પર આઠેક જેટલા સુધરી ના માળા જોવા મળ્યા. એના માળા તો એક આર્કિટેકે બનાવ્યા હોય તેવા હોય. અત્યારે શહેરમાં તો તે ક્યાંય જોવા નથી મળતા, પણ સદનસીબે ત્યાં જોવા મળ્યા, એને પણ મેં કેમેરા માં કેદ કરી લીધા. બસ પછી થોડી જ વારમાં જોળ બાજુ વળવાનો રસ્તો આવી ગયો અને અમારું નેચર ડ્રાઇવ પૂરું થઇ ગયું. હજી જો આ રસ્તા પર સાયકલ લઈને આવ્યા હોત તો વધારે મજા આવેત એવું લાગ્યું.

 

શહેરમાં ગાયો રોડ ઉપર રખડતી હોય છે, જયારે આ રસ્તા ની બાજુએ ઘરના ખીલ્લે જ ગાયોને બાંધેલી હતી, અને એ વરંડામાં આરામ ફરમાવતી હતી.

સાહિત્યનુ બદલાતું સ્વરૂપ

સાહિત્ય એટલે મોટી ચોપડીઓમાં લખેલું હોય એ જ નહિ. એ ગમેતે સ્વરૂપમાં હોઈ શકે. શું કાગળની શોધ નહોતી થઇ ત્યારે સાહિત્ય નોહતું? શું ત્યારે વેદ નોહતા ? હતા જ. પણ ત્યારે તેને રજુ કરવાની રીત અલગ હતી. ત્યારે મોઢા મોઢ બોલી કે ગાઈને તેને એકબીજા સુધી પહોચાડતા હતા. જેમ જેમ સમય વીતતો જાય છે અને ટેકનોલોજી આવતી જાય છે તેમ તેમ તેનું સ્વરુપ પણ બદલાતું જાય છે.

કાગળની શોધ થતા વેદોના પુસ્તકો બનવા લાગ્યા અને વંચાવા લાગ્યા. એ વખતે તે એટલા દળદાર અને સંસ્કૃત ભાષામાં હતા કે તે સામાન્ય માણસ ની સમજણથી બહાર હતા. જેમ જેમ ભણતર હાથવગું થતું ગયું, તેમ તેમ તેના અનુવાદો પ્રાદેશિક ભાષામાં થતા ગયા અને સામાન્ય માણસો સુધી તે પહોચવા લાગ્યા. પણ તે ખુબ દળદાર હતા. તેથી તેનું સંક્ષિપ્તિકરણ થતું ગયું, જેથી લોકોને વાંચવામાં સરળતા રહે. સમય જતા અને ટેકનોલોજી વધતા તેનું નાટક માં રૂપાંતર થતું ગયું અને ત્યાર બાદ ટીવી પર પણ તેનું ફિલ્માંકન થતું ગયું,

હવે, આજના એટલે કે ૨૦૧૭ ના વર્ષની વાત કરીએ તો, કોઈની પાસે એટલું મોટું સાહિત્ય વાંચવાનો કે લખવાનો સમય નથી. એટલે એનું કદ નાનું થતું ગયું. લોકોને ૨ થી ૫ મિનીટમાં પતે એટલું જ વાંચવામાં કે સંભાળવામાં રસ છે. વોટ્સએપ પર પણ જો કોઈ વાર મોટી વાર્તા આવે તો આપણે જનરલી એને સ્કીપ કરી દેતા હોઈએ છે. એટલે જ માઈક્રો ફિક્શન એક નવું જોનર પેદા થયું છે, અને લોકપ્રિય પણ એટલું જ થયું છે. પાંચ થી સાત લીટીમાં વાર્તા પૂરી થઇ જાય. ( સીધી બાત, નો બકવાસ ).

હવે આ સાહિત્યને આગળ ધપાવવામાં યુ ટ્યુબ પણ મહત્વનો ભાગ ભજવે છે. અત્યારે ત્યાં એટલી બધી ચેનલો ચાલે છે, કે જેના પર કથાઓ, વાર્તાઓ, સત્ય ઘટનાઓ નું વિડીયો રૂપાંતરણ કરીને અથવા લાક્ષણિક રીતે બોલીને વર્ણવવામાં આવે છે. હું આ મારા બ્લોગ ઉપર લખું છુ, એ પણ એક સાહિત્યનો જ ભાગ છે. અને જો આને બોલીને વિડીયો ઉતારું અને યુ ટ્યુબ પર મુકું તો તેને પણ સાહિત્ય જ કવેવાય.

“ સાહિત્ય દળદાર જ હોય એ જરૂરી નથી. બસ તે સમજાવું જોઈએ. તેનું માધ્યમ ગમે તે હોઈ શકે. “

Joy Of Gifts

We all like most to get surprise gifts. But we are getting almost once or twice a year this kind of gifts. But what if, we can get a gift when we desire ? What if, we can wrap out surprise gift whenever we desire ? I also like this Idea.

Yesterday my wife’s dietician Dr. Akshay Patel sent this Idea on WhatsApp, and I really liked that. First, choose the interval, you desire to get gifts. Then choose your good friends and give them 200 or the sum of amount for gift. Ask them to give the gifts to you in proper wrapping at a fix period of time you desire. Let him/her choose the item for you. It is the surprise for you. Whenever you open the box, you will enjoy the gifts. By doing this, you are encouraging your friend to think about you.

Moreover, if you have group of friends and all are agree for this concept, then all can give gifts to each other. Then you don’t have to pay for you. You are buying gifts for your friend and your friends are buying gifts for you. All will get surprise gifts and the main thing is that, all will have to think about likes and dislikes of their friends before buying gifts.

 

” कुछ पाने के लिये कुछ देना तो पड़ता ही है ” – मुश्कुराइये आप 21मी सदीमें जी रहे है.

 

Bharat Yatra By Kailash Stayarthi

” Surakshit Bachpan srakshit Bharat is the theme of the Yatra. “

Mr. Satyarthi has started a war against child labor, Abuse and Trafficking. Here is his words.

I declare a war on Child Sexual Abuse and Child Trafficking. I refuse to accept that the innocence, smiles and freedom of our children keeps getting stripped and raped every single minute!  I announce today history’s biggest social mobilization, the Bharat Yatra.

I refuse to accept and let perpetrators go free and fearless and the victims continue to live in fear. This is not an ordinary crime the children face. It is a moral epidemic haunting our country and the world. We cannot accept this. We have to break our silence as a nation. We have to raise our voice, united as a nation, to stop this menace.

I have been thinking for a long time about this. I spoke to my friends, fellow Noble Laureates, my well wishers, faith leaders of all faiths and realized how effective it could be when I go across the nation and try to awaken the consciousness of the people of my country.  People that I met told me that what I am doing is something not other Laureates have done. I told them that I am not going to remain silent. I fought against child labour and I fought against lack of access to education.

We should create a society where daughters and sons feel free to walk, talk, feel free to share with their parents if anything goes wrong in their life. If relatives and family members are committing a crime against the child, that should be brought to light. We should not leave any stone unturned. This is a war I want to fight.

Children are being sold for Rs. 20,000. When I speak to victims’ families they ask me with anguish how are we getting sold cheap. Even animals are sold for a higher price. Are our children worse than animals? Let us rise above all politics and religion to put an end to this menace. These children don’t belong to any religion, caste or creed. They are being targeted because they are children and they are helpless. I want to save the future generation of this country. By doing that, I am pledging to save the nation and save our future.

I appeal to each and every citizen of this country to join me for the sake of your daughter and son. It’s a moral epidemic. It can capture everyone. I promise we will fight this menace together. We are going to put an end to this. I call upon you to join me. You are not doing this for me, you are doing this for a better future for your children.

I would like to see a strong law against child trafficking. Awareness and public action needs to help in strengthening the law. One crore people will take the pledge to the end the violence against children through the Bharat Yatra.  Surakshit Bachpan srakshit Bharat is the theme of the Yatra. I have tremendous pride in announcing this. The Yatra will start on September 11^th from Kanyakumari and end in Delhi on the 15^th of October. I invite the media to be our partners in this war against rape, sexual assault and violence, trafficking and all forms of violence against children. I’m happy that the Prime Minister Narendra Modi ji has offered his support for the Yatra.

Child Marriage

Last week I read some interview and press release of Mr. Satyarthi. So, I feel to share.

BIKANER—23-04-2009(no mre balika vadhu) school childern in bikaner displaying slogans, spreading message to stop child marriage days before akshya tritya DINESH GUPTA BIKANER —–09414253300

“Child Marriage” – in India has been practices for centuries, with children married off before their physical and mental maturity. They are force to get married at the age of 10 to 14. The ratio of child marriage is most probably higher in the rural areas. At this age, children have no any idea about the marriage, and what is the responsibilities.

Analysing the reason behind child marriages, the NCPCR report states that girls in particular are married off because they are considered as ‘paraya dhan’ or somebody else’s wealth, and is often used by families to ensure that the girls is protected from premarital sex, pregnancy outside of marriage and the need to preserve ‘family honour’. I know so many couples, who got married at the age of 10 to 12. Some of them are my friend. I asked him, so he told “I don’t know”. I have also seen and adverse effect of this. If, a boy got married at the age of 10 to 14, then he and his family will feel secure, that although boy will not study and got a better job, he has a wife.

Mr. Satyarthi has started a campaign against the children’s right. Here are few words of him. “Child marriage is one of the biggest forms of societally sanctioned sexual, physical and mental abuse of young children. The practice of child marriage has time and again received been strongly opposed by government institutions as well as civil society. And yet, as India grows economically prosperous, its future continues to fall prey to illegal, under-age civil unions,”.

Several studies indicate that one of the strongest factors that force people into marrying off their children is poverty. This is true, especially in the cases of the girl child, where they are seen as a liability to their family.

The weak implementation of the prohibition of Child Marriage Act 2006 (PCMA) is another contributing factor to the growth of these marriages. There is limited understanding of the law and very little understanding of the functioning of the law or consequences of the act.

Mr Satyarthi said, “Children should be playing sports and studying hard. They should not be pushed to marry. We should not turn a blind eye to this growing problem. The time has come for the whole country to take a strong stand against this practice of child marriage. Madhya Pradesh has already made a good beginning to end this social evil.”

Society at large needs to be educated on the numerous problems associated with child marriage and the society must be made aware of the pitfalls that dot the lack of education in the state. Unless a strong stand against this regressive practice is taken, there will be no end in sight to the menace of child marriage in this country. Child marriage should have no place in 21st century India.

“ Let the children play and study till age of 18 to 21, and then let them decide, when and to whom they should marry.” – We are in 21^st Century.

We, as a society should take a stand to stop child marriage.

Friendship Day…

Friendship is not Limited to any special day. It is 24×7 live.

Here are little things which we can do with friends and only with friends.

Happy Friendship Day to all my Kamine 👥 👬 Friends.

વેલકમ 2019

જોતજોતામાં આપણે 2019 મા પ્રવેશ કરી લીધો ! એ બધા માટે ફ્રી હતો, એટલે થઈ ગયો ! 😊 ઓકે, જોક્સ અપાર્ટ, પણ આતો ખાલી વર્ષ બદલાયું છે, બાકી તો બધું એનું એ જ રહેવાનું ને ?

હશે, ઘણા લોકોએ નવા વર્ષમાં નવા કર્યો કરવાના સંકલ્પો કર્યા હશે ! ( એમણેતો કદાચ 2018 માં પણ કર્યા હશે ! ) સંકલ્પ કરવો જોઈએ, જો આપણે તેને વળગીને પૂરો કરવા માંથીએ તો જ. મારાથી તો એવું થતું નથી, એટલે હું કોઈ સંકલ્પ કરતો જ નથી ( અરે હું તો સંકલ્પ ના ઢોસા પણ નથી ખાતો !😊) મારો તો એક જ નિયમ છે જે આપણને ગમે એ કરો. સાથે શરત ફક્ત એટલી હોવી જોઈએ કે આપણા કારણે કોઈ દુઃખી ના થવું જોઈએ. આપણી પાસે 365 સૂર્યોદય છે, નવા કામ કરવા માટે. हर सुबह नई उम्मीद.

તો આ લેખ વર્ષના બીજા દિવસે લખવાનું કારણ એ જ કે, પહેલો આખો દિવસ બીઝી હતો. ખી ખી ખી…

આમતો જનરલી આપણે એક વર્ષમાં મીનિમમ 3 વાર નવા વર્ષ માનવીએ છે ! બસ દરેક વખતે આપણો ઉદ્દેશ એ જ હોવો જોઈએ કે હવે દરેક દિવસ ને જીવીશું અને બીજા ને પણ જીવવા દઈશું. ઘણા લોકો પોતે તો જીવતા હોય છે, પણ બીજા ને જીવવા નથી દેતા ! જિંદગી જીવવા અને માણવા માટે છે, ફક્ત પસાર કરવા માટે નહીં !

બસ બીજી કોઈ ફિલોસોફી આપવા નો કોઈ ઉદ્દેશ નથી પણ અંતમાં એટલું જ કહેવાનું કે, દરેક ઉગતો દિવસ આપણો છે, એને સાર્થક બનાવવાની કોશિશ કરતા રહીએ.

ભગવાને દિલ અને દિમાગ બધાને આપ્યા છે, તો બંનેનો સપ્રમાણ ઉપયોગ કરીને એક સરસ જિંદગી જીવી શકાય.

HOPE FOR THE BEST IN 2019

રવિવારી – બધું જ મળે

‘ગુજરી બજાર’ – આમતો આ માર્કેટ રવિવારે જ ભરાતું હોય છે, એટલે એને ‘રવિવારી’ પણ કહેતા હોય છે !

લગભગ દરેક ગામ કે શહેર માં આવું એક બજાર તો ભરાતું જ હોય છે. ( ભલે કોઈને ખબર હોય કે ના હોય !) આ એક એવી જગ્યા છે, જ્યાં વીતેલા જમાનાની વસ્તુઓ કે એના સ્પેર પાર્ટ મળે અને અત્યારની ડિમાન્ડ ની વસ્તુઓ પણ મળે. નાના છોકરા ની વસ્તુ પણ મળે અને કોલેજ કરતા વિદ્યાર્થીની ચોપડીઓ પણ મળે, જ્યારે ઘરૂપયોગી એન્ટિક વસ્તુઓ પણ મળે!

મને તો સ્કૂલ-કોલેજમાં હતો ત્યારથી આ જગ્યાનું વળગણ. પહેલા આ આણંદ ના ‘ગામડી વડ’ વિસ્તારમાં ભારતી, પણ પછી એ જગ્યા નાની પડતા એની જગ્યા બદલી ને લોટિયા ભાગોળ વિસ્તારમા ‘કૈલાશ ભૂમિ’ પાસે શિફ્ટ કરી! આનાથી ઉલટી ત્યાં પબ્લિક વધવા લાગી. હું ત્યાંથી વીડિયો સીડી, કેસેટ, ચોપડીઓ (Reader’s Digest મેં પહેલી વાર ત્યાંથી લઈને વાંચી હતી !) બેટરી, લાઈટ, કિચેન લાવતો.

હમણાં થોડા દિવસો પહેલા અમદાવાદ ‘AILF’ માં ગયો હતો ત્યારે, ત્યાંથી આવતા નહેરુ બ્રિજ ( કદાચ એ જ બ્રિજ) રવિવારી ભરાય છે ત્યાં ફરી આયો. ત્યાંતો ઘણો સમય લઈને જવું પડે એમ લાગ્યું.

પણ આજે કેટલાય દિવસો પછી આણંદ ના ગુજરી બજારમાં જવાનો ચાન્સ મળ્યો. કોમ્પ્યુટર ના જુના સ્પીકર, જુના ટીવી, જુના ટેપ રેકોર્ડર, વીસીડી પ્લેયર વગેરે ઘણું જોવા મળ્યું. આ બધામાં ટેપ જોઈને એમ થાય કે એક લાવીને એને ‘એન્ટિક’ તરીકે ઘરમાં રાખું. ( લગભગ સાલ 2000 પછી જન્મેલાએ તો કેસેટ જોયી જ નહીં હોય !!)

ઓકે, જો કોઈ 90’s ના બાળકો ને ભુતકાળ ની યાદો તાજી કરવી હોય, તો આવા બઝારમાં એક લટાર મારી આવવી જોઈએ. ( એન્જોય કરવા માટે શરમ કોરાણે મુકવી જ પડે ) જે એમણે વાપર્યું છે, જે અત્યારે કઈ શોરૂમ માં જોવા નથી મળતું, એ બધું જ અહીંયા જોવા મળશે !!!

દાદા હરિ ની વાવ

“વાવ” – વટેમાર્ગુઓ માટેનો મુખ્ય જલસ્રોત. પહેલાના સમયમાં રાજાઓ પોતાના રાજ્યમાંથી પસાર થતા વટેમાર્ગુ ના ઉપયોગ માટે “વાવ” બંધવતા. તેની ખાસિયત તેની બાંધકામ ની પધ્ધતિ અને કોતરણીઓ હોય છે. “અડાલજ ની વાવ”, પાટણ ની “રાણી કી વાવ” એ તો વર્લ્ડ હેરિટેજ સાઈટ માં સમાવેશ પામેલ હોવાથી ઘણા લોકો તેના વિશે જાણે છે અને તેની મુલાકાત પણ લે છે.

પણ, આવી જ એક વાવ, કે જે અમદાવાદના અસારવા વિસ્તારમાં આવેલી છે. જેનું નામ છે, “દાદા હરિ ની વાવ”. 15 મી સદી માં મોહમ્મદ બેગડા ના કુટુંબ ના ‘ધાઈ હરિર’ દ્વારા કરાવવામાં આવેલ હતું. તેની પાછળ જ એક મસ્જિદ પણ બાંધવામાં આવેલ છે, અને તેની બાજુ મા જ “ધાઈ હરિર” નો મકબરો પણ આવેલો છે, જ્યાં તેમની દરગાહ છે. હાલમાં ત્યાં મસ્જિદમાં રહેતા મુસ્તાક ભાઈ ના જણાવ્યા પ્રમાણે આ વાવ ને બનતા 80 વર્ષ જેટલો સમય લાગી ગયો હતો. હાલમાં તે વાવ માં સંસ્કૃત અને અરેબિક ભાષામાં આ વાવ વિશેના લેખ લગાવેલા છે. તેનું અંગ્રેજી ભાષાંતર નીચે પ્રમાણે છે…

એક્ચ્યુલી, આ વાવ ‘ધાઈ હરિર’ એ બંધાવેલ હતી, પણ લાંબા સમયે તેનું અપભ્રંશ થતા અત્યારે તે ‘દાદા હરિ ની વાવ’ તરીકે ઓળખાય છે. આ જગ્યા વિશે ઘણાએ સાંભળેલું છે, પણ ત્યાં જોવા જવાનું કોઈને ઇમ્પોર્ટનસ હોય એમ જણાતું નથી. ત્યાં જ રહેતા અમારા એક સંબંધીને અમે ત્યાં ગયાની વાત કરી ત્યારે તેમનું રિએક્શન પણ એવું જ હતું કે ‘ ઓ..હો… એ વાવ !!! એમાં શું જોવાનું છે ? ‘ હું ત્યાં બીજી વખત ગયો, પણ બંને વખત મેં માર્ક કર્યું કે, ત્યાં ફોરેનર ને આપણા કરતા વધારે ઇંટ્રેસ્ટ હોય છે !

આવી અજાણી હેરિટેજ જગ્યાએ જવાનો ફાયદો એ જ કે ત્યાં ખોટા ટોળાઓ ના હોય, અને આપણને શાંતિથી એ જગ્યાને માણવા, ફોટોગ્રાફી કરવા મળે.

જો કોઈ આવા હેરિટેજ પ્લેસ જોવાના શોખીન હોય, તો આ જગ્યા તેમના માટે ‘મસ્ટ વિઝિટ પ્લેસ’ કેટેગરીમાં મૂકી શકાય.

અહીં એ વાવ અને મસ્જિદ ના થોડા ફોટોગ્રાફ્સ આપેલ છે. જો તમે જાતે ત્યાંની મુલાકાત લો તો કદાચ આનાથી ઓણ સારા ફોટોગ્રાફ્સ કેપ્ચર કરી શકો !!!

© Sushant Dhamecha

All images are captured by Sushant.