ગોવા – મારી નજરે

“ગોવા” – આ નામ પડતા જ આપણા મગજ માં પહેલો વિચાર “બીચ” અને “બીયર” નો જ આવે ! મારે પણ એવું જ થયું હતું. હું તો બીયર કે દારૂ પીતો નથી, તો મારા ઘણા મિત્રો કહેતા હતા કે, “ તું તો દારૂ, બીયર પીતો નથી, તો ગોવા જઈને તું શું કરીશ ?” સાલું પહેલી વાર તો મને પણ એમ થઇ ગયું કે વાત તો સાચી, હું ત્યાં જઈને કરીશ શું ? પછી થયું કે લેટ્સ ટેક અ ચાન્સ ! આમતો હું ફરવાનો જીવડો, એટલે કૈક ને કૈક રીતે તો એન્જોય કરીશું જ …

હવે અહી એક વાત ની ચોખવટ કરી દઉં, કે ગોવામાં બીચ અને દારૂ સિવાય પણ ઘણું જાણવા અને માણવા જેવું છે. તો આજે અહી હું મારા પર્સનલ અનુભવો ની જ વાત કરીશ. જો કોઈ મારા જેવા સીધા-સદા ( સોરી, એટલે કે પીતો ના હોય એવો ) માણસને જવું હોય તો ત્યાં શું કરી શકાય.

અમારી આણંદ થી સીધી ટ્રેન થીવીમની હતી. સવારે ૪.૩૦ વાગ્યે અમે થીવીમ ઉતર્યા. બહાર નીકળતા જ ટેક્ષી અને રીક્ષા વાળાઓનું ટોળું ઉભું હતું. અમારે ત્યાંથી ડોના પોઉલા, જ્યાં અમરી હોટેલ હતી, ત્યાં જવાનું હતું. થીવીમથી ડોના પોઉલા નું અંતર ૩૦ કી.મી. નું છે. પણ સવારનો સમય હતો એટલે રીક્ષા વાળાએ અમારી પાસેથી ૮૦૦ રૂપિયા ભાડું લીધું. ( ગોવાનું બજેટ બનાવતી વખતે ખાવા કરતા ટેક્ષી અને રીક્ષા ભાડા નું પ્રમાણ વધારે રાખવું હિતાવહ રહેશે ) લગભગ ૪૫ મીનીટે અમે હોટેલ પર પહોચ્યા, ત્યાં અમે પહેલીથી જ મેક માય ટ્રીપ પર બુકિંગ કરી રાખ્યું હતું, ( ગોવામાં દરેક જગ્યાએ ચેક ઇન સમય બપોરે ૨.૦૦ વાગ્યાનો છે, એટલે બુકિંગ વખતે ટ્રેનના સમયને અનુરૂપ બુકિંગ કરવું ) એ દિવસે ત્યાં ફ્રેશ થઇ અમે “બુલેટ” ભાડે લીધું.

હવે અહિયાં એક મારે આડ વાત કરવી છે, કે જો તમને ચાલવાનો કંટાળો નાં આવતો હોય તો, ડોના પોઉલા ટ્રાન્સપોર્ટ ની બસો ચાલે છે, એમાં એક થી બીજા સ્ટેશને જઈ, ત્યાં થોડું ચાલતા ફરવું. જયારે આપણે વાહન છોડી ને ચાલતા ફરીએ છીએ, ત્યારે જ આપણને કોઈ ગામ કે શહેર ની સાચી ફિતરત જાણવા મળે છે. હું તો આવું નથી કરી શક્યો, પણ જો કોઈને શક્ય હોય તો આવું કરવું એક સારો વિકલ્પ છે. જો સમય હોય તો ખાસ પંજીમ સીટી ફરવા જેવી છે. એ શહેર ના બજાર ની શોપ્સ નું બાંધકામ યુરોપિયન કલ્ચર ને મળતું આવે છે. ઉપરથી એ શોપ્સ કે ઈમારત ( ૨-૩ માળથી મોટી કોઈ ઈમારત સીટીમાં ભાગ્યે જ જોવા મળે ) નું કલર કોમ્બીનેશન પણ એકદમ આકર્ષક હોય. જો કોઈ મારા જેવો રખડવાનો અને ખાવાનો શોખીને હોય એના માટે આ શહેર મસ્ત છે. ત્યાં એક “કાફે ભોસલે” છે, ત્યાં ગોઅન વાનગીઓ જેવીકે ‘ઉસળ પાઉં’, ‘પૂરી ભાજી’, ‘ગોઅન સમોસા’, ‘પાતલ ભાજી’ ટ્રાય કરવા જેવી ખરી. પણ અહિયાથી ફરવા ગયેલા લોકો પંજીમ ની સામે માન્ડોવી નદીમાં ક્રુઝ અને કશીનો ની જ મજા માણતા હોય છે.
હવે વાત કરવી છે ત્યાના ચર્ચ ની. ગોઆ, બીચ અને દારૂ પછી ત્યાના ચર્ચ માટે પણ પ્રખ્યાત છે. ત્યાં યુરોપિયન ટાઇપ ના ચર્ચ ખુબ આકર્ષક લાગે છે. જેમ આપણે ત્યાં રોડ ઉપર નાના નાના દેરા હોય અને સિટીમાં એકાદ મોટું ચર્ચ હોય. એમ ત્યાં આનાથી એકદમ ઉલટું છે. ત્યાં તમને રોડ ની બાજુએ નાના નાના દેરા જેવા ચર્ચ ( આમતો નાની ઓરડી હોય અને એમાં ક્રોસ કાતો, જીસસ ની નાની મૂર્તિ હોય ) જોવા મળે. આ બધું વધારે તો Calangute જતા રસ્તામાં આવતા નાના નાના રસ્તાઓમાં વધારે જોવા મળે.
બીજું, મને ગોવા વિષે જે ગમ્યું એ ત્યાના મકાનો. હા, ત્યાં લાકડાના અને છાપરા વાળા મકાનો વધારે જોવા મળે. અને હું જાણું છું ત્યાં સુધી, ખ્રિસ્તીઓને ઘર શણગારવાનો ભારે શોખ હોય. ત્યાના દરેક ઘરમાં નાનું ગાર્ડન તો જોવા મળતું જ હતું. આગળ નાની બાલ્કની હોય, એમાં ડેકોરેશન અને લાઈટીંગ કરેલું હોય. મને તો ત્યારે એ વિચાર આવતો હતો, કે અત્યારે આ લોકો આવું કરે છે, તો નાતાલ પર કેટલું ડેકોરેશન કરતા હશે ?

છેલ્લે, એક વાત કરી દઉં કે, મને ત્યાના બીચ કરતા પંજીમ સીટી, ગોવાના અંતરિયાળ રસ્તાઓ, ત્યાના નાના નાના પણ આકર્ષક મકાનો વધારે ગમ્યા. આ વખતે તો નથી થઇ શક્યું પણ જો શક્ય બનશે અને ફરી જવાનો ચાન્સ મળશે તો હું એક પણ બીચ પર ગયા વગર, ત્યાના લોકલ ટ્રાન્સપોર્ટમાં એક જગ્યાએ થી બીજી જગ્યાએ જઈ, એ આખો વિસ્તાર ચાલતા જ ફરીશ.

ટીપ : મારું પોતાનું એવું માનવું છે કે, જો તમે કોઈ જગ્યાએ ફરવા ગયા હોવ, તો ત્યાં શક્ય એટલો ઓછો વાહન નો ઉપયોગ કરો. બને તેટલું ચાલતા ફરો. લોકોને અને એ સિટીના વાતાવરણ ને ઓળખો. મજા આવશે. બીજું કે જે પ્રદેશમાં જાઓ ત્યાની વાનગીઓ ટ્રાય કરો. બધે જ થેપલા અને પનીર નાં શોધાય. આપને ઘરે પાછા આવીએ એટલે એ તો આપને રોજે જ છે!

Advertisements

Karwaan – A Soul Finding Journey

જિંદગી એક સફર છે, અને આ સફરમાંથી જ આપણે ઘણું શીખવાનું છે.

આ વાક્યમાંથી એવું તારણ નીકળે ને ! કે સફરમાંથી આપણે ઘણું શીખવા મળે ? ખરેખર સાચી વાત છે. આજે મારે એવી જ એક ફિલ્મ ની વાત કરવી છે. નામ છે ‘કારવાં’. જ્યારથી આ ફિલ્મનું ટ્રેલર જોયું હતું ત્યારથી આ જોવાની ઉત્સુકતા હતી, આખરે કાલે જોવા મળી !

આ ફિલ્મ તેના મુખ્ય ત્રણ પાત્રોની જર્ની ની છે. ઈરફાન, સલમાન ( ખાન નહીં ) અને મિથિલા પાલકર. બે ડેડ બોડી એક્સચેન્જ થઈ જાય છે, તેને પોતપોતાની જગ્યાએ પહોંચાડવા માટેની જર્ની આ ત્રણેય લોકો કરી રહ્યા છે. ત્રણેય જણા જિંદગીમાં કૈક ખોઈને નિરાશ થઈ ગયેલા છે. આ લાશ સાથેની જર્ની એમને એક જીંદા ‘લાશ’ માંથી જીવતા માણસ બનાવી દે છે.

આ ફિલ્મનો અંત નક્કી હોય છે, કે છેલ્લે બંને ડેડ બોડી પોતપોતાના રિલેટિવ ને મળી જશે, પણ એ પહોંચાડવા સુધીની જર્ની મસ્ત છે, અને ઘણું શીખવાડી જાય છે.

અંતના એક સીનમાં ગુજરાતી ફિલ્મ ‘વેન્ટિલેટર’ નું ગીત ‘બાપનો પ્રેમ દેખાતો નથી’ સાર્થક થતું જણાય છે.

બસ વધારે નથી કેહવું પણ જોજો મજા આવશે. સાઉથ ની મુવીની ફાઇટ જેને ગમતી હોય તેને આ મુવી કદાચ નહી ગમે પણ, જેને એ સાઉથની સૌન્દર્યતા ગમતી હશે, તેના માટે આ ફિલ્મ યાદગાર બની રહેશે. આવી જર્ની વાળી ફિલ્મોમાં લોકેશન્સ ગજબના હોય છે.

હજી આવી બીજી કોઈ ફિલ્મ જોવી હોય તો ‘કરીબ કરીબ સિંગલ’ જોઈ લેજો.

શીખવાનું દરેક જોડેથી મળે.

કાલે સંસદ ની પ્રક્રિયા લાઈવ જોયી. ખરેખર મેં ખાલી રાહુલ ગાંધીનું જ ભાષણ સાંભળ્યું હતું. એ મારા ફેવરિટ છે. પોલિટિશિયન ની દ્રષ્ટિએ નહીં પણ એક માણસની દ્રષ્ટિએ. એ માણસને પોલિટિક્સમાં જરાય ઇંટ્રેસ્ટ હોય એમ જણાતું નથી, પણ એની ફેમિલી માટે એ આ બધી દોડાદોડ કરે છે. અને એ પણ આટલા ખંત થી! ( હા, તમે તમારી જાતને તપાસજો, કોઈ વાર તમેં કોઈ જગ્યાએ અપમાનિત થાવ તો તમે એ કામ કે જગ્યા છોડી જ દેશો, પણ આ ભયડો એમ કરે એમ નથી ! )

હવે કમ બેક ટુ પોઇન્ટ. એ જ્યારે ભાષણ કરતા હતા, ત્યારે બીજા મેમ્બરો બુમો પાડતા હતા ( જોકે બધા વખતે આવું તો થતું જ હોય છે ) તોય એ પોતાના પોઇન્ટ થી આડે પાટે થતા નોહતા ! તેમણે સંરક્ષણ પ્રધાન થી લઈને પ્રધાનમંત્રી સુધી દરેક પર ગંભીર આરોપ મુક્યા ! ( એના માટે પણ ગટ્સ તો જોઈએ જ ને ?) એટલું જુસ્સાદાર ભાષણ હતું કે સ્પીકર મેડમ પણ લોકોને ધ્યાનથી સાંભળવાની અપીલ કરતા હતા !

આટલાબધાં આરોપો સીધા પ્રધાનમંત્રી પર નામ દઈને થોપ્યા બાદ, પોતાનું ભાષણ પતતા ની સાથે જ પ્રધાનમંત્રીને મળવા દોડ્યા અને એમની ઉભા થવાની રાહ જોયા વગર એમને બેઠેલાને જ ભેટી પડ્યા.

( આ ભલે એમને એમના કોઈ સલાહકારે કીધું હોય, પણ આવું જાહેરમાં કરવું એના માટે પોતાનો ઈગો કેટલો આઘો મુકવો પડે ? )

અને છેલ્લે, પાછું બધાની સામે એમ બોલવું કે ‘હા, બધા મને પપ્પુ કહે છે, તો હું છું પણ…’

અરે સ્કૂલમાં હતા ત્યારે પણ જો કોઈ આપણી ખીજ આપણી સામે બોલી જાય તો આપણ ને કેટલો ગુસ્સો આવતો ?

અહીંયા એમના ભાષણ ની લિંક આપી છે, જોજો.

Rahul Gandhi in Parliament.

ખારીસીંગ અને જિંદગી – બંને સરખા જ છે…

લાલ્યો ગરમા ગરમ તાજી ખારીસિંગ લઈને ટિકલા ની ઓફિસે બેસવા ગયો.

 

લાલ્યો : શુ ભાઈ !! વરસાદ પાણી કેવા છે ?

ટિકલો : પડે છે ઠીક ઠીક….

લાલ્યો : અમારે આણંદ મા તો મસ્ત પડ્યો.

ટિકલો : પણ તારે શુ કામનો ?

લાલ્યો : કેમ ભાઈ ?

ટિકલો : તને તો વરસાદમાં પલળવાનું ગમતું નથી. જો… અત્યારેય છત્રી જોડે લઈને આવ્યો છું !!!

લાલ્યો : એતો લાવવી પડે. એ છોડ, લે આ ખારીસિંગ ખા. મસ્ત છે.

ટિકલો : અરે આ તો મારી ફેવરિટ છે. મસ્ત ગરમ છે !!

લાલ્યો : અરે તારો ભાઈ તાજી જ લાયો છે … શુ વાત કરે છે ?

( બંને ખારીસિંગ ખાતા હતા. લાલ્યો વીણી વીણી ને ખાતો હતો )

ટિકલો : કેમ આવી રીતે વીણી વીણીને જીણી જીણી સિંગ ખાય છે ?

લાલ્યો : એતો પહેલા બધી નાની પતી જાય, પછી છેલ્લે મોટી મસ્ત રહે એ છેલ્લે સુધી ખાવા મળે. સમજ્યો ? દિમ્માગ !!!

ટિકલો : અલ્યા ભાઈ, પણ આમ તો તું છેક સુધી જીણી જીણી જ ખાઈશ !!! એના કરતાં સારી સારી શોધીને ખા, જીણી જીણી છેલ્લે વધે એ ખાવી હોય તો ખાવાની !! જિંદગી નું પણ એવું જ છે, સારી સારી પળો એન્જોય કરો !! ના ગમે એ કાઢી નાખો !! 

લાલ્યો : તું યાર ફિલોસોફી ના ઠોક.

ટિકલો : સાચું કહું છું યાર, સમજ…

( એટલામાં નીરજ આવે છે )

નીરજ : બસ !! એકલા એકલા સિંગ ખાવા બેઠા ? આ ભાયડો યાદ નો આયો ?

લાલ્યો : અરે હું તને ફોન કરવાનો જ હતો, એટલામા આ ટિકલો ફિલોસોફી ઠોકવા માંડ્યો, એટલે રહી ગયું ?

નીરજ : હે!! હુ કે હે ટિકલો ?

લાલ્યો : ખારીસિંગ ખાવાને અને જિંદગી જીવવાને સરખાવે છે !!

નીરજ : એટલે ?? ખબર ના પડી…

લાલ્યો : એતો હું જીણી જીણી સિંગ વીણી ને ખાતો હતો, તો કે, પહેલા મોટી મોટી ખાવાની, સારી હોય, અને છેલ્લે જીણી વધે… એ ના ખાવી હોય તો ફેંકી દેવાની. જિંદગીને પણ એણે આની સાથે જોડી દીધી.

નીરજ : જો ઇ સિંગ અને જિંદગી ને હરખી કેતો હોય ને… તો તો આમ બુકડો મારી ને જ ખવાય. બધી હાયરે જ આવે. જિંદગી નું એવું જ તો છે… બધું હાયરે જ હાલતું હોય… મોજ કરો મોજ બાપુ.

એ તમ બેય હાલો … ચા પીવા જાઈ…

ટિકલો : હું ચા નથી પીતો…. તને ખબર તો છે.

લાલ્યો : એ ભાઈ બોનવીટા પીવે છે.

ટિકલો : ઓ ભાઈ એને ‘બોનવીટા’ ના કહેવાય, ‘બોર્નવિટા’ કહેવાય.

નીરજ : તું હમજી ગ્યો ને ? હાલ હવે… જિંદગીનું ય એવું જ છે… તને ખબર હોવી જોય કે તારે હુ જોય છે. લોકો એને જે હમજે એ…

 

મોજ કરને મોજ મારા ભાઈ….

 

રવિવારની રખડપટ્ટી

બસ કોઈ પ્લાનીંગ વગર કોઈ નક્કી કરેલી જગ્યાએ પહોંચી જવું અને એને માણવી, એ જ રખડપટ્ટી.

આપણી આસપાસ જ એટલી બધી જગ્યાઓ હોય છે, કે જો તમે એને શોધવાની કોશિશ કરો ને… તો મળી જ જાય અને મજાય આવે…

આણંદ મા આમતો કેટલીય નહેરો છે, પણ લંભવેલ પાસે આવેલી નહેર પ્રકૃતિ ની દ્રષ્ટિએ એકદમ રમણીય છે. જો તમે ચાલતા જઇ શકો તો બેસ્ટ, સાયકલ લઈને જઇ શકો તોય સારું અને જો આ બંનેમાંથી એકેય ના ફાવે તો ટુ વ્હીલર લઈને જાવ તોય મજા આવે. એમાંય જો તમને ફોટોગ્રાફીનો શોખ હોય તો, કેમેરો તો ભૂલવા જેવો જ નથી. ત્યાં પ્રકૃતિ સિવાય, ત્યાનું જનજીવન પણ જોવા જાણવા જેવું છે.

‘એક હાથમાં સ્માર્ટ ફોન, કાનમાં ઈયરફોન, મોઢામાં દાતણ, એક હાથમાં ડબલુ… ‘

‘ઘરની બહાર ખીલે બાંધેલી ગાયો-ભેંસો, એનો રખેવાળ અને ઘરનો મલિક એને ઘાસ નાખતો હોય, સવારનો સમય હોય તો ભેંસ ને દોહતો હોય, ઘરની સ્ત્રીઓ છાણાં ભેગા કરતી હોય…’

‘કબરો, કબુતરો,મોર,પોપટ બધા પોતપોતાના અવજોમાં કીકીયરીઓ કરતા હોય, જો આપણે વાહન લઈને જતા હોય તો, ખચકાતી ખિસકોલી અડધો રોડ ક્રોસ કરી ડબલ માઈન્ડ થઈ પછી જતી રહે. વાંદરા કૂદાકૂદ કરતા હોય અને એને પકડવાના કુતરાના વ્યર્થ પ્રયાસ ચાલુ હોય…’

‘નહેરની બંને બાજુએ નાના-મોટા, લીલા-સૂકા ઝાડ તો એવા લાગે જાણે ફોટો પડાવવા જ ઉભા હોય. ‘

આતો બધું મારી નજરથી મેં ઓબસર્વ કર્યું. તમે જોવો તો કૈંક અલગ પણ લાગે.

ફરવાની માજા ખાલી મસૂરી, ગોઆ કે રાજસ્થાન જેવી જગ્યાઓએ જ આવે એવું નથી, આવી નાની નાની અને નજીકની જગ્યાને પણ અહોભાવ થી જોવો…. મજા આવશે….

Happy Sunday…

~ સુશાંત ધામેચા

વરસાદ – ” પહેલા જેવો નથી પડતો યાર…”

School girls walk barefoot as they cross a waterlogged road during rains in Kolkata, July 25, 2016. REUTERS/Rupak De Chowdhuri/Files

બપોરે ૪ વાગ્યાનો સમય હતો, પણ અંધારું તો એટલું જાણે ૭ વાગી ગયા હોય. એ દિવસે લાલ્યો S.G. Highlway પર આવેલા ટીકલા ના કલાસીસ પર જઈ બેઠો હતો.

ટીકલો  :   આજે વરસાદ મસ્ત પડશે એવું લાગે છે.

લાલ્યો  :   હવે યાર પહેલા જેવો વરસાદ ક્યાં પડે છે ?

ટીકલો :   કેમ ? વરસાદ તો એવો જ હોય ને ? પાણી જેવો !!!

લાલ્યો  :   એવું નઈ યાર… એકદમ મુશળધાર, સાંબેલાધાર…

( એટલામાં જ વરસાદ ફૂલ જોશમાં ચાલુ થયો. )

લાલ્યો  :   આ બારી બંધ કર… બહુ વાછટ આવે છે.

ટીકલો  :   એટલી રહેવા દે, જીણી જીણી વાછટ આવે તો વરસાદ ની મજા આવે.

લાલ્યો :  અરે ભાઈ, શરદી થઇ જાય. એક કામ કર, મસ્ત આદુ વાળી ચા મંગાય.

ટીકલો  :  માંગવાની શું ? ચાલ આપણે જ કીટલી પર જઈએ પીવા…

લાલ્યો  :  ના ભાઈ, હું તો રેનકોટ પણ નથી લાવ્યો. તું અહિયાં જ મંગાવી લે.

ટીકલો  :  અરે પલળતા પલળતા જઈએ મજા આવશે.

લાલ્યો  :  ના ભાઈ ના … મારે નથી આવવું. આવા વરસાદ માં પલળીને શું બીમાર પડવું છે ?

ટીકલો  :  કશું બીમાર ના પડાય… આપણે ભણતા હતા ત્યારે ચાલુ વરસાદ માં સાયકલ લઈને રખડવા નોતા નીકળી પડતા ? ઘરે આવીને મમ્મી સુંઠ ચોળી આપે એ ખાઈ લેવાની, એટલે ટકાટક.

લાલ્યો  :  એ દિવસો અલગ હતા ભાઈ… અત્યારે ના પલળાય.

ટીકલો  :  ટોપા !!!  તો શું કરવા ડંફાસો મારતો હતો કે, પહેલા જેવો વારસાદ નથી પડતો !!

( એટલામાં નીરજ આવ્યો, જે એક કાઠીયાવાડી છે, અને લાલ્યા, ટીકલાનો ખાસ મિત્ર પણ છે. )

નીરજ  :  હુ વાત કરો હો… તમે આયા બેઠા હો… લે હાલો ઓલી હિત્લા ની કીટલીએ “સા” ( ચા ) પીવા જાઈ. ઈ અત્યારે ગરમા ગરમ ગોટાય ઉતારતો હય્શે.

ટીકલો  :  અરે જવું જ છે, પણ આ લાલ્યા ની ફાટે છે, વરસાદ મા.

નીરજ  :  એમાં શેની ફાટે!! અરે આ ભાયડો સે તમારે હાયરે. અને આપણે દરજી જ સી ને ? સીવી નાખશું.

લાલ્યો  :  અરે તમને લોકોને આ મજાક લાગે છે… પણ જયારે શરદી થાય ને ત્યારે ખબર પડે. બે રૂમાલ ખીસામાં રાખવા પડે.

નીરજ  :  અરે હાલને હવે… રૂમાલ વાળી નઈ જોયી હોય તે મોટી… લે મારો રૂમાલ લઇ જા… લે હાલ ટીકલા, પછી વરસાદ બંધ થઇ જાહે.

અંતે નીરજ બંને જણા ને ચા પીવા લઇ જાય છે.

આ તો એક ફિકશનલ વાત હતી. પણ આવા તો આપણી આજુબાજુ કેટલાય લોકો છે. જે વરસાદની રાહ જોવે છે, ઓછો આવે તો એને ગાળો દે છે અને જો બરાબર આવે તોય એને ગાળો દે છે. પણ પોતે એકેય પરિસ્થિતિ ને માણી શકતા નથી.

હમણાં મારા એક મિત્ર ભાવિન અધ્યારુ કે જે કોલમિસ્ટ છે, એમણે ગુલઝાર સાહેબની એક વાત કીધી હતી. એ કહેતા  કે ચોમાસું એ ‘મોસ્ટ ફીઝીકલ સીઝન’ છે! જેને તમે અડી શકો છો, પારખી શકો છો, એનો સ્વાદ લઇ શકો છો અને એનામાં તરબર થઇ શકો છો!

Image Credit  :  Internet

રવિવાર અને ગામડું – ‘કાણીસા’

રવિવારે ગામડે ફરવું એ છેલ્લા કેટલાક રવિવાર થી રૂટીન થઇ ગયું છે. આખા અઠવાડિયા ની ફાસ્ટ લાઈફ પછી એક દિવસ ગામડાની શાંત જીંદગી ને માણવાની મજા આવે છે.

આ રવિવારે કાણીસા જવાનું પ્લાનીંગ કર્યું. ધર્મજ ચોકડી થી લગભગ ૧૦ કી.મી. સુધી આ ગામની ચોકડી આવે. ત્યાંથી અંદર ૨ કી.મી. ખેતરો ની વચ્ચે થી જતા રોડ પર મોજ કરતુ કરતુ પહોચી જવાય. એ મારા એક મિત્ર ઘનશ્યામ નું ગામ. ઘણા સમયથી એનો આગ્રહ હતો કે મારા ગામમાં આવો, મજા આવશે. ત્યાં એક મહાદેવ સરસ છે. એ સિવાય મને ગામડા ના મકાનો, ત્યાના લોકો અને તેમની જીવન શૈલી કાયમ આકર્ષે. ( હા, મને ત્યાં કાયમ રહેવાનું નાં ગમે. )

સવારે, અમે ત્રણ, અને એક મિત્ર સંતોષ પટેલ નું ફેમીલી બધા ગાડી લઈને ત્યાં જવા નીકળ્યા. ઘનશ્યામનો તો તેના ઘરે જમવાનો આગ્રહ હતો, પણ અમારે ઉપવાસ હતો એટલે એને અમારે નાં પડવી પડી. બસ કલાક માં અમે ત્યાં પહોચી ગયા. ગામ માં એન્ટર થતા જ તળાવ, બાગ અને ટાવર દેખાયા. ત્યાં ઘનશ્યામ અમને સામે લેવા આવ્યો હતો. અમારી ગાડી બહાર પાર્ક કરી અમે ચાલતા એના ઘર સુધી ગયા.

‘કાણીસા’ ગામ

બે અલગ જમાના ના મકાન

જમવાની નાં પડી હતી એટલે એણે અમારા માટે આવી ગરમી માં રાહત આપે એવા કોલ્ડ ડ્રીંક ની વ્યવસ્થા કરી રાખી હતી. થોડી વાર ત્યાં બેસીને પછી અમે ત્યાં એક કામનાથ મહાદેવ છે, ત્યાં જવા નીકળ્યા. ત્યારે એણે અમને કોથળો ભરી ને આંબા પરથી તાજી તોડેલી કેરીઓ આપી. ( એટલી તાજી કેરીઓ શહેર વાળા ને તો ખાવા જ નાં મળે !! ) એના ફળિયામાં ભેસો બાંધેલી હતી, ત્યાં તીર્થ ને તો મજા પડી ગઈ.

ત્યાં બાજુમાં જ એક ઘર હતું. ત્યાં અંદર એક માટીની બનાવેલી સગડી મને બહારથી દેખાઈ. ઘનશ્યામ ને પૂછ્યું તો એણે એ ઘરવાળાને કહીને, ત્યાં અંદર જોવા જવા દીધા. ત્યાં એક બેન ઉભા હતા, તે મને કુતુહલથી જોતા હતા અને હું એ સગડી ને.

ત્યાંથી બહાર નીકળતા જ એક સ્વામિનારાયણ મંદિર હતું. ત્યાં દર્શન કરી ને નીકળ્યા તો સામે એક પ્રોવીઝન સ્ટોર હતો. ત્યાનું લખાણ ખુબ ગમ્યું. અહી એ મંદિર માંથી દેખાતા ગામનો ફોટો, એ પ્રોવિઝન સ્ટોર અને એ સ્ટોર ના જુનાં મકાન નો ફોટો મુકું છું. સ્ટોર ના દરવાજે લખેલું લખાણ ખુબ સરસ છે. ( ફોટો ખોલીને ઝૂમ કરીને જોજો )

 

ત્યાંથી થોડી જ વારમાં અમે મહાદેવ પહોચ્યા. એ એક વિશાળ અને શાંત મંદિર હતું. એની પાછળ એક દાદરા વાળો કુંડ હતો. ત્યાં ભૂસકા મારીને છોકરાઓ ન્હાતા હોય. ( પણ અત્યારે પાણી ઓછુ હતું એટલે એ કરવાની મનાઈ હતી )

બસ, આટલું ફરી ને પછી અમે પાછા આણંદ આવવા નીકળી ગયા.

” હોપ, આવતા રવિવારે કોઈ નવા ગામડા ની સફર કરવા મળે. “

પહેલા વરસાદ માં તો ન્હાવું જ જોઈએ…

ટિકલો : અલા, લાલ્યા, આ બધા આગાહીઓ કરે છે, તો શું વરસાદ આવશે એક-બે દિવસમાં ?

લાલ્યો : આવશે જ ને ? મુંબઇ થી નીકળી ગયો છે તો, બીજે ક્યાં જવાનો.

ટિકલો : પણ, એને તો 3-4 દિવસ થઈ ગયા ને? હજી કેમ ના આયો ?

લાલ્યો : આવશે ભાઈ, હજી મોદીએ બુલેટ ટ્રેન ચાલુ નથી કરીને એટલે.

ટિકલો : ચાલ તો હું જાઉં, ઘરે જઈને વરસાદ ની થોડી તૈયારી કરવાની છે.

લાલ્યો : વાહ, ન્હાવા માટે જુના કપડાં કાઢવાના છે ? અહા… જલ્સા કરશો વરસાદમા ?

ટિકલો : ના ભાઈ, છત્રી, રેઇનકોટ બધું તિજોરીમાંથી શોધવું પડશેને ? ઉંદરડી એ ફાડી નાખ્યું હશે તો નવું લાવવું  પડશે ને ?

લાલ્યો : તો તું પહેલા વરસાદ માં નાહીશ નહીં ?

ટિકલો : ના યાર, વરસાદ માં તો કઈ નવાતું હશે ? શરદી થઈ જાય.

લાલ્યો : આ તારા જેવા લોકો ના લીધે જ વરસાદ ને અમુક વાર ફંટાઈ જવાનું મન થાય છે.

ટિકલો : શુ ?

લાલ્યો : કઈ નૈ… જા… તમે બધા તો ગરમી માં જ રહેવા ને લાયક છો.

 

World Environment Day

ટિકલો : અલ્યા લાલ્યા, આજે ‘World Environment Day’ છે.

લાલ્યો : તો ?

ટિકલો : તો શું ? અલ્યા આજે આપણે કૈક કરવું જોઈએ.

લાલ્યો : એમ ? ચલ ચા પીવા જઈએ.

લાલ્યો ચા વાળા ભાઈ ને : ઓ ભાઈ બે કટિંગ આપો, ‘Disposable’ કપ માં આપજો.

ટિકલો : અલ્યા ભાઈ, આજથી આ જ તો બંધ કરવાનું છે. ભાઈ કાચના કપમાં આપો.

લાલ્યો : ( ચા પીધા પછી ) બે પાઉચ આપો !!

ટિકલો : ઓ ભાઈ આય બંધ જ કરવાનું છે. ના આપશો એને. લે મારી બોટલમાંથી પી.

લાલ્યો : અલ્યા બધું બંધ કરવાનું ? તો કરવાનું શુ ?

ટિકલો : અલ્યા બધું નઈ લ્યા !! આ જે પર્યાવરણ ને નુકશાન કરે એ જ. સારું, ચાલ તને ઘરે છોડી દઉં…. એમ કહી તેણે તેની 10 વર્ષ જૂની P.U.C. વગર ની બાઇક ને કીક મારી.

લાલ્યો : તું, બીજી બધી પત્તર ખાંડયા વગર આને બદલ. હું તો ચાલતો જ જઈશ.

Happy World Environment Day.

જિંદગી શેના માટે છે ???

જિંદગી જીવવા સિવાય કશા જ માટે નથી .   –      કવિ શ્રી અંકિત ત્રિવેદી.

આપણો જન્મ આપણા હાથમાં નહોતો. મૃત્યુ પણ આપણા હાથમાં નથી, એતો જાણીએ જ છે ને આપણે ? તો આપણા હાથમાં શું રહ્યું?  ” જિંદગી ” –  એ આપણી પોતાની છે અને આપણા હાથમાં છે.

તો, એ જન્મથી મૃત્યુ સુધીની સફર આપણે કેવી રીતે કરવી એ આપણે નક્કી કરી શકીએ ને? હવે અહિયાં એ પ્રશ્ન થાય કે, એ તો નશીબ ની વાત છે. તો, WHEN THERE IS A WILL, THERE IS A WAY. YOU CAN MODIFIED YOUR FATE.

નો ડાઉટ, દરેકની જિંદગી ની પ્રીઓરીટી અલગ અલગ હોય છે. But at last, it should be lived, not only just survived.

Just Think about, and Start living. 

રવિવારની મોજ, ધર્મજની ગલીઓમાં

‘ધર્મજ’ – ચરોતરનું એક ગામ, જેની આગળ એક શહેર પણ ઝાંખું લાગે. પોળો ના મકાનો હોય કે ગામની ચોખ્ખાઈ હોય, દરેકમાં આ ગામ અવ્વલ આવે.

આ ગામની ઓળખ એન.આર.આઈ. ના ગામ તરીકેની છે. હા, ઘરદીઠ એક-બે લોકો અબ્રોડ હોય જ. પણ અહીંયા રહેલા લોકોએ ગામના વરસની સાચવણી ખૂબ સરસ રીતે કરેલ છે.

આ પહેલા પણ હું આ ગામમાં ગયો હતો. પણ આજે અહીંયા સ્પેશિયલ પોળની ફોટોગ્રાફી કરવા ગયો હતો.

તો, અહીંયા થોડા ફોટા મુકું છું.

Enjoy the virtual Tour….

ગામડાની સફર

“ગામડું” – મને કાયમ આકર્ષે. નાનો વિસ્તાર, નાના મકાનો, નાના રોડ, પણ લોકોના દિલ અને મન મોટા.

ફરવા જવા માટે હું હંમેશા શહેરની સામે ગામડા ને જ પસંદ કરું. શહેર તો આપણને કાયમ દોડાવે જ છે, પણ આવા નાના ગામડા થોડો “પોરો” ખવડાવે. હાડમારી વળી લાઈફ થી એકદમ દૂર પહોંચી ગયા હોઈએ એવો એહસાસ થાય.

હમણાં થોડા સમય પહેલા મારા એક કઝીન શિરીશભાઈ એ મને ‘લખતર’ જવા નો પ્રસ્તાવ મુક્યો. હું તો આવું ઇચ્છતો જ હતો એટલે મેં એમને ઘડીભરનો વિચાર કર્યા વગર હા પાડી દીધી. આખરે 22.4.18 ને રવિવારે અમારે જવાનું નક્કી થઈ ગયુ. બસ પછી તો અમે ત્રણેય આણંદ થી અમદાવાદ ગયા અને ત્યાંથી શિરીશભાઈ, ભાભી અને એમની ડોટર અમે બધા સાથે લખતર જવા નીકળ્યા.

અમદાવાદમાંથી કાર લઈને બહાર નીકળવું એટલે સાત કોઠા વીંધ્યા બરાબર થાય. જેમ જેમ અમે અમદાવાદ થી દુર નીકળતા ગયા એમ ટ્રાફિક અને ઘોંઘાટ ઓછો થતો ગયો. કોન્ક્રીટ ના જંગલોમાંથી નીકળી પ્રકૃતિ ના માહોલમાં પ્રવેશ્યા. રસ્તામાં લખતરની વાતો પરથી એની વર્ચ્યુઅલ ટુર તો ભાઈએ અમને કરાવવાની ચાલુ કરી જ દીધી હતી, અને અમને મજા આવતી હતી. એટલામાં રસ્તામાં એક ચુડેલ દેવી નું મંદિર આવ્યુ. સાંજના સમયે તો નામ સાંભળીને અને એ જગ્યા જોઈને જ બીક લાગે. ત્યાંથી આગળ જતાં એક નાની લોજ હતી ત્યાં અમે થોડીવાર ઉભા રહી, ફ્રેશ થઈને અમારી ગાડી લખતર તરફ હંકારી.

 

ફાઈનાલી, ગામનો કિલ્લો દેખાવા લાગ્યો. એ ગામ ફરતે આજે પણ દીવાલ છે અને ચારેય દિશાઓમાં એના દરવાજા છે. એવું કહેવાય છે, કે જો આજુબાજુના ડેમ ફૂલ થાય અને પુર જેવી સ્થિતિ થાય તો જો બધા દરવાજા બંધ કરી દેવાય, તો પાણી ગામમાં પ્રવેશી શકે નહીં. પણ અમે એક દરવાજામાંથી ગામમાં દાખલ થયા. અંદર પેસતા જ સીધું ગામનું મુખ્ય બજાર આવ્યું. ત્યાં અમારે જેમના ઘરે જવાનું હતું એમની દુકાન એ બજારમાં જ હતી. અમે અમારી કાર ત્યાં પાર્ક કરીને ચાલતા ઘરે ગયા. સાંકડા રસ્તા, નાની નાની દુકાનો, ઓટલે બેઠેલા લોકો અમને જોતા અને અમે એમને જોતા અમે ઘરે પહોચ્યા.

નાની ગલીમાં અંદર સામે જ ઘરનો કોતરણી વાળો ડેલો દેખાયો. એ અમારા ભાભીનું ઘર છે. એ ઘરને આ વર્ષે જ ૧૦૧મુ બેઠું હતું. શહેરમાં ક્યાય જોવા ના મળે એવી એ ઘરની પેટર્ન હતી. ઘરમાં લગભગ ૭૦% બાંધકામ માં સાગના લાકડાનો ઉપયોગ થયો હતો. ૧૦૦ વર્ષ જુનું ઘર હતું, પણ એ ભારે સચવાયેલું હતું.

ઘરનું બાંધકામ “એક ઓસરીએ બે ઓરડા” જેવું હતું. એટલે સળંગ ઓટલા જેવી ઓસરી, એની ઉપર જોડે જોડે બે ઓરડા પડે. એ ઓસરી ની સામે થોડી ખુલ્લી જગ્યા છોડીને સામે બીજા ઓરડા. હવે, આ ઓસરી અને ઓરડામાં આટલા ઉનાળામાં પણ ગરમી નહોતી થતી અને પંખાની પણ જરૂર પડે એમ નોહ્તું લાગતું. હવા-ઉજાસ અને પવન ની અવરજવર ને કોઈ રોકટોક થાય એમ નહોતું.

“ ઓસરીના કઠોડે ( રેલીંગ ) ટેકવેલી પાટ ઉપર બેઠા હોય, એક હાથ માં ગરમા ગરમ મસ્ત આદુ વાળી ચા હોય, બીજા હાથમાં બુક હોય અને સામસામે બે ઓરડાની વચ્ચે ખુલ્લી છત માંથી દેખાતા આકાશમાંથી ઝરમર ઝરમર વરસાદ પડતો હોય. આ મજા લેવા ફરી ત્યાં જવાનું છે. “

 

અમે ત્યાં પહોચ્યા ત્યારે જમવાનો સમય થઇ ગયો હતો. પણ ઘર જોવાની થોડી ઇન્તેઝારી હતી એટલે અમે પહેલા એ કામમાં લાગી ગયા. લાકડાના દાદરા, રંગીન કાચ વાળી બારીઓ, બારીને નીચે ઓઠીકાણ ( ટેકો દેવાની જગ્યા). આ બધું જોયું, માણ્યું, ફોટા પડ્યા એટલી વારમાં જમવાનો સાદ પડ્યો. એટલે અમે જમવા બેઠા. જમવાનું બધું જ મસ્ત હતું પણ, સૌથી સરસ દહીં હતું. એકદમ પ્યોર, જાડી મલાઈ વાળું દહીં. એ ખાધા પછી હવે અમુલ નું મસ્તી દહીં તો જોવાની પણ ઈચ્છા ના થાય.

પછી થોડી વાર એ ઓસરી અને ઓરડામાં આરામ કરી અને પછી અમારે ધ્રાંગધ્રા જવાનું હતું, એટલે થોડું જલ્દી નીકળવું પડ્યું, અને અમારી કર બજારો ની નાની ગલીઓ વીંધતી વીંધતી એક દરવાજે થી ગામની બહાર નીકળી અને ગામની “રાંગે રાંગે” ( દીવાલે દીવાલે ) અમે સીધા રોડ પર નીકળ્યા ધ્રાંગધ્રા જવા.

ચોમાસામાં એક વાર ત્યાં જવાની અને એ ઓસરીને ફરી માણવાની ઈચ્છા છે.

Happy World Book Day

Today is World Book day. As we all know now a days, very few likes to ready books other than study syllabus. Even some study material also available in digital format.

I have written many a times about the reading but today I want to share some photographs which I received via WhatsApp. It shows the dark future of the books.

Here are some photos which can force you to think about the future of Books.

 

 

As a reader and book lover, can we accept this future ?

So, choose to read “Books” rather to read on Kindle or any digital platform.

 

” HAPPY WORLD BOOK DAY “

ફિલ્મો નું Playlist

આમતો દરેક મૂડ મા અલગ અલગ કેટેગરી ની બુક્સ વાંચવાની મને ગમે છે. કારણકે બુક વાંચતી વખતે હું મારી જાતે વિચારી, કેરેક્ટર અને જગ્યાઓ પસંદ કરી એને માણી શકુ છું. આના માટે એક સરસ શબ્દ એક બ્લોગર https://thepraditachronicles.com/ કે જેમને હું ફોલો કરું છું, એમણે આપ્યો હતો, એ છે ” Movie Inside Your Head”. પણ કોઈ વાર જ્યારે એમ થાય કે આટલું બધું નથી વિચારવું, ત્યારે સીધી જ ગમતી મુવી ચાલુ કરી દેવાની, અને જોઈ લેવાની.

ગયા રવિવારે ‘Zindagi Na Milegi Dobara’ એક મુવી ચેનલ પર જોવા મળી હતી, પણ થોડી અધૂરી રહી ગઈ હતી. તો આજે એ ફરી આખી જોયી. હા, આવી અમુક મુવી કાયમ મારા પર્સનલ કલેક્શનમાં હોય જ. આ સાથે હજી બીજી પણ કેટલીક છે, જે સમય મળ્યે વારંવાર જોવાની છે.

Here is the List of. My all time favourite movie and which I like to watch repeatedly. You can watch if you like.

1. Zindagi Na Milegi Dobara’
2. Tamasha ( Ranbeer – Deepika )
3. Dil Chahta Hai
4. Piku
5. Lunch Box
6. Bey Yaar ( Gujarati )
7. Andaz Apna Apna
8. Rock On
9. Wake Up Sid
10. Highway

આ સિવાય હમણાં ની નવી આવેલી ગુજરાતી મુવી ‘લવ ની ભવાઈ’ અને ‘રેવા’ પણ વારંવાર જોવાની ઈચ્છા છે, પણ હજી એની હોમ સીડી અવેલેબલ નથી. પણ ભવિષ્યમાં આ લિસ્ટમાં એ પણ ઉમેરાઈ શકે છે.

જલસા પાર્ટી With Dhvanit

અમીન સયાની નું નામ તો અત્યારના છોકરાઓને બહુ ખબર નહિ હોય, પણ “ધ્વનિત” ને અમદાવાદ અને હવે ગુજરાતમાં દરેક લોકો જાણતા હશે જ. મજાક માટે ઓડીશન આપવા ગયેલો છોકરો ગુજરાતનો બેસ્ટ આર.જે બની ગયો. હું આજની તારીખે પણ ખુબ લીમીટેડ આર.જે ને પસંદ કરું છુ. એમાં ધ્વનિત પ્રથમ નંબરે મૂકી શકાય, ત્યારબાદ દેવકી, અને આરતી બેન. આર.જે ક્ષિતિજ ને બહુ સંભાળવાનો મોકો નથી મળ્યો, પણ એમના અમુક વિડીયો Insta પર જોયા છે. ( જૈસે જિસકે નસીબ ).

પણ આજે વાત કરવી છે આર.જે. ધ્વનિત ની. એ ભાઈ લગભગ ૨૦૦૩ થી એટલેકે મિર્ચી ની ગુજરાતમાં શરૂઆત જ થઇ હતી, ત્યારથી એક જ રેડીઓ સ્ટેશન જોડે જોડાયેલા છે. અને એ ત્યારથી લઈને અત્યાર સુધી કાયમ કૈક નવું કરતુ રહેવાનો પ્રયાસ કરતા રહે છે.

એમના જુદા જુદા સાહસો વિષે વાંચશો તો નવાઈ લાગશે, આ રહ્યું લીસ્ટ,

૧.      ગુજરાત ના પોપ્યુલર આર.જે.

૨.      ગુજરતી ફિલ્મો માં ગીતો ગાયા

૩.      પોતાનું મ્યુઝીક આલ્બમ “મજ્જાની લાઈફ” બનાવ્યું.

૪.      મ્યુઝીક થેરાપી સેન્ટર સ્થાપ્યું.

૫.      એવોર્ડ શો કે ફંક્શન નું એન્કરીંગ કર્યું.

૬.      ગુજરાતી ફિલ્મમાં હીરો તરીકે ઝળક્યા.

૭.      રોજ સવારે કહેતા “મોર્નિંગ મંત્ર” ની બુક લોન્ચ કરી.

 

અને હવે છેલ્લે તો નહિ પણ નવી એક સિદ્ધિ, સોસીયલ મીડિયા પર એક ગુજરાતી કલાકારો સાથેનો ટોક શો “જલ્સા પાર્ટી” હોસ્ટ કરે છે. કાલે જ એનો પહેલો એપિસોડ ઓન એર થયો હતો. હવે મજાની વાત એ છે કે, એ માણસ એને પ્રોમોટ પણ ગજબ રીતે કરે છે યાર. હા, એ શો ઓન એર થવાનો હતો, એ પહેલા સવારે એ પરિમલ ગાર્ડનમાં જઈ લોકો કેવી કેવી જલ્સા પાર્ટી કરે છે, એ લાઇવ કરી આવ્યા અને લોકોને પોતાની જલ્સા પાર્ટી ચાલુ થઇ રહી છે, એ કહી આવ્યા. અને પછી લોકોએ હોશે હોશે જોયો પણ ખરો.

હવે એ શો વિષે કહું, તો એ શો કઈ નવું ફોર્મેટ નથી. કોફી વિથ કરણ, મુવર્સ એન્ડ શેખર્સ આપણે જોતા હતા, આ એવો જ ટોક શો છે. પણ આની ખાસિયત એ છે કે, આમાં આપણા પોતાના ગુજરાતી સ્ટાર છે. આપણા અમદાવાદની અને ગુજરાત ની વાત છે. અને આ બધું કરે છે અમદાવાદનો ફેવરીટ………..  નામ ની તો જરૂર નથી જ ને ?

આ માણસની ખાસિયત એ છે કે, આટલા વર્ષોથી આ ફિલ્ડમાં હોવા છતાં અને આટલું જાણીતું નામ હોવા છતાં, એ ભાઈ નું લોકો પ્રત્યે નું વર્તન અને વાણી વિવેક એકદમ “માપમાં” છે. અને ગુજરાતી ભાષા પ્રત્યેની તેમની પક્કડ મજબુત છે. બાકી, આ જે ઉપર આર.જે ના નામ આપ્યા, એ સિવાય ઘણાબધા આર.જે છે, જેઓ ગુજરાતી ભાષા ને આમના જેટલો ન્યાય નથી આપી શકતા.

૧૫ વર્ષ ના ગાળા માં ઈન્ટરનેટ ની પા-પા પગલી થી લઇ 4G સુધીની દરેક જનરેશન ને ગમતા કન્ટેન્ટ આપવા એ સહેલી વાત નથી.

ફેસબુક નો ડેટા ચોરાઈ ગયો !!

ફેસબુક નો ડેટા ચોરાઈ ગયાના સમાચાર આવ્યા, એવામાતો ફેસબુકીયાવ મા ખળભળાટ મચી ગયો.

ફેસબુક આપણને મફતમાં સર્વિસ આપે છે, બરાબર ? તો કઈ એ દેશ સેવા કરવા થોડો બેઠો છે ! એણે આ એપ કામવવા માટે જ તો બનાવી છે. એની ઉપર જાહેરાતોથી એ કમાય છે. આપણે એની ઉપર જે લખીએ કે લાઈક કરીએ એનું એનાલીસીસ કરીને એ આપણી ન્યુઝ ફીડમાં જાહેરાત મૂકે છે.

બીજું, એણે આપણી જોડેથી ફોન નંબર અને ઇમેઇલ સિવાય કોઈ બીજી વિગત ફરજીયાત માંગી નથી. ( હા, આપણે આપણી જાહેરાત કરવા બધું લખીએ છે ) બીજી કોઈ એપમાં આપણે ફેસબુકથી સરળતાથી લોગીન કરીએ છે, ત્યારે એ આપણા ફેસબુકના એક્સેસ માગે છે અને આપણે આપીએ છે. તમારા ડેટાની જો એટલી જ ચિંતા હોય તો ના આપશો ત્યાં !!

હવે, અત્યારે ઘણી બધી ફની એપ ફેસબુકમાં આવે છે, કે ‘ તમે દાઢીમાં કેવા લાગશો ‘, ‘ તમેં ઘરડા થશો તો કેવા લાગશો ‘, ‘તમારી ખાસિયત શુ છે’. આવી બધી જગ્યાએ આપણે બેફામપણે આપણા ડેટા નો એક્સેસ આપીએ છે. તો એ એપ શું ખાલી આપણને ખુશ કરવા માટે જ હોય છે ? એય આપણું એનાલીસીસ કરી આપણી ન્યુઝ ફીડ પર જાહેરાત મુકવા માટે જ આવા ગતકડાં કરતા હોય છે.

જેઓ હોંશે હોંશે રોજે આવી એપમાં પોતાનું ભવિષ્ય જોઈ ખુશ થતા હોય છે, એ લોકો જ ફેસબુકના ડેટા લીક થયા ના સમાચાર સાંભળી આઘાતમાં પડી ગયા છે. અને એટલેજ કોઈએ આવા લોકોની રીલ ઉતારવા ફેસબુક પર મેસેજ ફરતો કર્યો કે ‘BFF’ લખો અને જો લીલું થાય, તો તમારું એકાઉન્ટ સેફ છે. અને એ ભાઈ કે બેન ને ધાર્યા કરતાં પણ વધારે સફળતા મળી અને કદાચ ભવિષ્યમાં ‘ઝુકરભાઈ’ એમને ફેસબુકની ઓફિસમાં નોકરી પણ આપી શકે.

” જાહેરમાં આપણે આપણી બધી વાતો કરીએ, લોકોને સંભળાવવા માટે અને કોઈ સાંભળી જાય ત્યારે આપણે હોબાળો કરીએ – ફેસબુકના કેસમાં કૈક આવું જ થયું છે. ”

” આ જે લોકો BFF લખે છે, એ લોકોએ કદાચ એમના આધાર કાર્ડ ફેસબુક જોડે લિંક કરી દીધા લાગે છે. “

90’s Golden Era

90′ મા જન્મેલા બાળકો એવી છેલ્લી જનરેશન હશે જેણે લેન્ડલાઈન ના P.P નંબરથી લઈને જીઓના VIP નંબર સુધીની સફર જોયી અને માણી છે. જેણે કોઈનબોક્સ વાળા ફોનમાં ગણી ગણી ને વાતો કરી છે અમે આજે જીયો પર અનલિમિટેડ વાતો પણ કરી શકે છે.

પણ હવે આજે ત્યારના પૉપ આલબમ વિશેની વાત કરવી છે. એ પૉપ આલ્બમોનો પણ સુવર્ણ કાળ હતો એમ કહીએ તોય વધારે ના કહેવાય. હમણાં થોડા વખતથી Gaana App માંથી શોધી શોધીને રોજ અલગ અલગ અલબમો સાંભળું છું. અત્યારે જ્યારે આ લખું છું, ત્યારે સોનુ નિગમ નું સુપર હિટ ‘દીવાના’ આલ્બમ ચાલુ છે. એ વખતે તો આની કેસેટો પૈસા ખર્ચીને લાવતા અને એની પેટ્ટી ઘસાઈ જાય ત્યાં સુધી વગાડતા.

આજે અહીં થોડાક મારા મનગમતા અલબમો ના નામ આપું છું. જો સમય મળે તો યુટ્યુબ કે GAANA પરથી શોધીને સાંભળજો. ( Guaranteed, you will recall old Memories ).

1. Deewana – Sonu Nigam ( આ મારું, મિતેષ અને પ્રીતેશ નું મોસ્ટ ફેવરિટ )

2. Jaan – Sonu Nigam

3. Kya Surat Hai – Bombay Vikings

4. Tanha Dil – Shaan

5. Lift Karadey – Adnan Saami

6. Tera Chehra – Adnan Saami

7 Oh Sanam / Kabhi Aisa Lagta Hai – Lucky Ali

8. Purani Jeans

9. Aaja Meri Gaadi Me Baith Ja – Baba Sahegal

10. Sochta Hu Uska Dil – Babul Supriyo

બીજા પણ ઘણાબધા છે, અને મારા ફેવરિટ પણ ઘણાબધા છે. આતો મારા ટોપ ફેવરિટ ના નામ લખ્યા. બાકી શોધો, સાંભળો આ વિકેન્ડમા….

આત્મવિલોપન – જિંદગીના ભોગે !!!

“ Don’t End Life to Get Anything,

Rather, Spend life to get Anything.”

” આત્મવિલોપન” નો એક કિસ્સો હમણાં જ આવ્યો હતો. એક દલીત વ્યક્તિએ સરકાર ને અરજી કરવા છતાં મદદ ન મળતા આત્મવિલોપન કર્યું. કોઈ હક કે મદદ માટે પોતાની જિંદગી ટૂંકાવી નાખવી એ દુઃખદ ઘટના છે. પણ એ મદદ કે હક મેળવવા માટે જિંદગી ખર્ચી નાખવી એ વ્યાજબી છે.

આ દુનિયામાં દરેકને કોઈની સાથે કોઈને કોઈ પ્રોબ્લેમ થતા જ હોય છે. પણ અમુક લોકો એનો એકદમ સસ્તો રસ્તો પોતાની કે કોઈની જિંદગી ટૂંકાવીને કરતા હોય છે. જો થોડીક સહનશક્તિ અને થોડીક સંઘર્ષ શક્તિ હોય તો દરેક પ્રોબ્લેમ સોલ્વ થઈ શકે છે. અને એ સોલ્વ કરતા કરતા જ જીવવામાં મજા છે. ટેક ઇટ લાઈક પઝલ્સ.

મારો એક નાનપણ નો મિત્ર મિલાપ ગોહેલ, કે જે છેલ્લા કેટલાય વર્ષોથી ઓસ્ટ્રેલિયા સ્થાયી થયો છે. ત્યાં જઈ તેણે ડોલર કમાવવા માટે નોકરી કરી. પણ એનું એક સપનું હતું કે, ત્યાંના એક ફેમસ મોલમાં તેનો પોતાનો સ્ટોર હોય. એ સાકાર કરવા માટે તેણે ખૂબ સંઘર્ષ કર્યો, પોતાની બધી કમાણી એ સપનું સાકાર કરવા દાવ પર લગાડી દીધી. બધું જ તેની ઈચ્છા પ્રમાણે થતું ગયું. પણ એક દિવસ ઉપરા છાપરી લીગલ નોટિસો તેના સ્ટોર માટે એને મળી. એ થોડો હતાશ થઈ ગયો. પણ એણે હિંમત હાર્યા વગર તેનો સામનો કર્યો અને એ સમય સામે લડ્યો. ઘણો સમય અને ડોલર ખર્ચ્યા બાદ પરિસ્થિતિ થોડીક તેની ફેવરમાં આવી. અને આવતા થોડા સમયમાં તેના એ સ્ટોરનું સપનું સાકાર થશે.

આ ઉપર જે વાત લખી એ ખૂબ ટૂંકમાં લખ્યું છે. પણ એ મિત્રની જે સિચ્યુએશન હતી, એ હું એના અવાજમાં અનુભવતો હતો અને સાથે સાથે એનો ફરી બેઠો થવાનો જુસ્સો પણ અનુભવતો હતો.

લક્ષ મેળવવા માટે જિંદગી ખર્ચી શકાય પણ ટૂંકાવી ના શકાય. જિંદગી હશે તો લક્ષ પ્રાપ્ત થશે.

जान है तो जहां है….

 

વાંચન – શોખ કે જરૂરિયાત !!

શુ તમે ક્યારેય વિચાર્યું છે, કે જીવનમાં તમારે વાંચન ની જરૂર છે ? અને જો છે, તો એને શોખ બનાવો, કંટાળો નહીં આવે.

હવે એક વાર ફ્લેશબેકમાં જવાનો પ્રયત્ન કરો અને વિચારો, કે આપણો પનારો વાંચન સાથે ક્યારથી પડેલો છે. યાદ આવશે લગભગ 4 વર્ષના હતા ત્યારથી સ્કૂલમાં દેશી હિસાબ પકડ્યો છે. ત્યારે એ જરૂરિયાત હતી અને એટલે આપણને એ કંટાળો આવતો હતો. પછીતો જેમ જેમ ધોરણો મોટા થતા ગયા તેમ તેમ વાંચવાનું પણ વધતું ગયું. પણ આ બધું જરૂરિયાત વાળુ હતું.

આવું જરૂરિયાત વાળુ વાંચન જીવન ના લગભગ દરેક તબક્કામાં આવતું જ હોય છે. ભણ્યા બાદ નોકરીમાં હોવ કે ધંધામાં, તમારે અપડેટેડ રહેવા માટે લાગતું વળગતું વાંચતુ જ રહેવું પડે. રીટાયર થયા બાદ લોકો ધાર્મિક વાંચન પર ભાર આપતા હોય છે. પણ આ બધાની સાથે સાથે જો વાંચવાનો શોખ કેળવી અને ગમતું વાંચો, તો કેવી મજા આવે ?

બુક્સ અને વાંચન ઉપર ગઈકાલ તા. 4.3.18 ના રોજ દિવ્ય ભાસ્કર ની પૂર્તિમાં કાંતિ ભટ્ટ સાહેબ નો એક લેખ હતો. વાંચજો, વાંચન નું મહત્વ સમજાઈ જશે.

સારું વાંચન તમને કોઈને ગમવા લાયક બનાવે છે.

અત્યારના 4G ના યુગમાં બુક્સ સિવાય આપણી પાસે વાંચન ના ઘણાબધા સોર્સ છે. ફેસબુક, વોટ્સએપ પર પણ વાંચન ની ભૂખ સંતોસાય એટલું મળે છે.  વોટ્સએપમાં એક Limited 10 Post નામનું ગ્રુપ ચાલે છે, તેઓ લગભગ 1400 લોકોને રોજ અલગ અલગ લેખકોના લેખ પુરા પાડે છે, અને લોકો હોંશે હોંશે વાંચે પણ છે.

India – Rich in History

Here is the brief introduction of my blog in this video. As many of my friends and readers suggesting me to tell my views in video, here I made it. Check it out. As it is my first video, please comment your views here or on You Tube.

Hello Readers,

Its Sunday morning, and as usual I just took my place in balcony in my favorite recline chair with tea and a book. This is my best chilling time. Today I took a book of Mr. Amish Tripathi “ IMMORTAL INDIA “. I am reading it since last long, but today I read the chapter which I think I should share with you all. Its about the rich history of India. As we all know, India was the richest country several thousand years ago. Yes, we had a 25% contribution to the world’s GDP. And so we know, India was called “ Sone Ki Chidiya “. Even European dreamed to land in India and started trade. The Roman Emperor Vaspasian had prohibited trade with India because their country was facing currency shortage. In exchange of trade with India, they have to exchange gold and silver. Despite not possessing massive gold mines, India is known to have amongst the largest quantities of gold hoarded in private hands.

But, why we were such a popular country? Because, we were an open minded, curious and accommodating society, and this precisely the secret of our success. I can say we were America of Ancient times. We welcomed all refugees from all over the world. Christianity arrived in India before it went to most European countries.

Then, what happened to us? How did we fall so dramatically from the dizzying heights that we had occupied for millennia? A popular notion is that foreign conquerors like the Turks and British did this to us. NOT TRUE. They didn’t destroy us. We destroyed overselves.

The British only made it obvious that we were in terminal decline, a face hidden by the immense legacy of our past successes. Merely 1,00,000 British lorded over 300 million Indians over 200 years. Let’s  be clear, this was not just a conquest. This was humiliation that is unparalleled in human history. It happened because there was a class of Indians that controlled India on behalf of the British. General Dyer may have given the orders to fire at defenceless Indians in Jallianwala Bagh, but the people who actually shot them were our fellow countrymen.

So, this was just the clip of our history. Read more of history and our ancient civilization in the book of Mr. Amish Tripathi. “ IMMORTAL INDIA”

 

 

Working Couple

Are you a working Couple ? Then you can correlate yourself with my views batter way.

In this 21st century, where Money is all about to live life happily, everyone is running behind it and money runs in more speed. So, we decide to make run in a couple. So that we can catch it more. But, why we both running behind it ? To enjoy more of life with each other ? Yes, this should be the motive. And many of us are understanding the rule.

Ok, full week we are running behind money by putting social and personal life aside. So, now it’s our responsibility to give some quality time to each other and the family. If we are passing all week on work load, our partner also doing the same. So, if we required to be refreshed on weekend, so they too.

So, in weekend, when you are giving quality time to your partner and if anybody barking on you for not giving time to them, Let them Do.

Earn Money Togather,
Spend Money Togather,
Enjoy Life Togather.

TV Advertisements of 80’s and 90’s

This article can be the sequel of my earlier blog ” ટીવી ની જાહોજલાલી “. The Golden Period of Television. During 80’s and 90’s, the televisions were just introduced and they were consider as Luxury. We had bought a black and white television of “Bush”. And during 1992-93, we were upgraded to Onida 21 inch color television. And it was without Remote control.

Why I remind all this things, because few days back I was reading “Reader’s Digest” January-18 issue. I found an article named ” Those Were The Days “, with photographs of the TV advertisements of 70’s, 80’s and 90’s. And yesterday one of the columnist and friend Mr. Bhavin Adhyaru posted on facebook about the Romomac pens. It reminds me this advertisements and so on I can’t hold myself to write about the ads and share the photographs with you.

This slideshow requires JavaScript.

” Open the Box of Memory in your Head, and slip in to the past for a while ”

 

Photos Courtesy  :   Reader’s Digest  ( January-18 )

Photographer – The Struggler

Photographer – captures the moment of life, which may help us to be memorise in future. Role of photographer is different as his passion. Some like to take selfie only, some like nature and the one who take photographs in wedding are most pitied persons.

This is based on my observations throughout this wedding season. He is the most busy person in the marriage. He has a responsibility to capture all the moment. When everyone are busy in enjoying, he used to run here and there to capture that enjoyable moment.

I have played a role of that kind of photographer in engagement and marriage of friends and relatives. As I had been like friend and family member, I got some courtesy from the host. But the fact is, in maximum case we are not showing that much of courtesy to the professional.

Photographer is the person, who make us happy in future, whenever we see the photographs. So, appreciate them at the time of shoot and give them respect as we give to our guest.

લગ્ન અને રોડટ્રીપ ની મજા

જાન્યુઆરી 2016, લિટરેચર ફેસ્ટિવલ, અમદાવાદ. જ્યાં પહેલી વાર હું અને દિવ્યેશ મળ્યા હતા. પહેલા દિવસે એ એક નોર્મલ વાતચીત હતી. પણ દિવસ દરમ્યાન જ એક મિત્રતા બંધાતી ગઈ અને 2 દિવસ સુધી અમે જોડે એ ફેસ્ટિવલ માણ્યો.

ત્યારથી, ફોન અને મેસેજ પર વાતો થતી રહી. પણ એક દિવસ જ્યારે હું અમદાવાદમાં ફ્લાવર શો જોવા ગયો હતો, અને મેં સ્ટેટસ અપડેટ કર્યું હતું. ત્યારે તરતજ તેમણે મને ફોન કરીને મળવાની ગોઠવણ કરી. પછી ત્યાં જ અમે મળ્યા અને થોડી વાતચીત પણ થઈ.

હવે, એ ભાઈ ના લગન હોય તો મારે દોડી ને જવું જ પડે ને ?

બસ પછી તો ગોઠવણ કરી. સુરત જવાનું હતું. GJ 05 ની ગાડીઓ સિવાય સુરતમાં કઈ જોયેલું નહીં. એટલે મેં ટ્રેન માં જઈ, ત્યાં પહોંચી કેબ કરવાની તૈયારી કરી હતી. કર્ણાવતી ની જવાની ટીકીટ વહેલે થી બુક કરવી દીધી, પણ આવવાની ટીકીટ મળતી નોહતી, એટલે તત્કાલ બુકીંગ પર ભરોસો રાખ્યો. શનિવારે સવારે તત્કાલ ખુલતા જ બુકીંગ કરવા બેઠો, પણ SBI ના લીધે પેમેન્ટ ફેલ થયું અને રિટર્ન નું બુકીંગ પણ હાથમાંથી ગયું.
પછી, બીજા ઓપ્સન માટે મેં એક મિત્રને ફોન લગાડ્યો. પણ કઈ ગમે એવું સોલ્યુશન આવ્યું નહીં. એટલે અંતે અમે અમારી કાર લઈને જ જવાનું નક્કી કર્યું.

એક ગમતા વ્યક્તિ ને મળવા માટે, ગમતી એવી ગાડીમાં, ગમતી એવી રોડ ટ્રીપ, ગમતી એવી વ્યક્તિઓ સાથે કરવાની મજા આવી.

બસ, પછીતો સવારે 6 વાગે અમે અમારું તૈલ વાહન (કાર) સુરત ભણી હંકારી મૂક્યું. સુરત સુધી તો રસ્તો ખબર હતો, પછી ગુગલભાઈ ની જરૂર પડી. એમણે મને સુરતમાં પ્રવેશવાના બે રસ્તા બતાવ્યા. મને જે થોડો ટૂંકો લાગ્યો, એ મેં પસંદ કર્યો. પણ પછી થોડીજ વારમાં ખબર પડી ગઈ કે, આ રસ્તે ના આવ્યા હોત તો સારું. પણ હવે ચઢી ગયા પછી શું ? હેમખેમ રસ્તો પૂરો કરી, છેવટે ડભોલી ગામ પહોંચ્યા, જ્યાં અમારે જવાનું હતું.

અમે તેમના ફ્લેટમાં પહોંચ્યા, ત્યાં નીચે ઓપન સ્પેસ હતી, ત્યાં વિધિ ચાલુ હતી. એટલી ભીડમાં પણ દૂરથી દિવ્યેશભાઈ એ અમને નોટિસ કર્યા અને ઇશારાથી આવકાર્યા. અમે પણ એમનું અભિવાદન ઝીલી શાંતિથી વિધિ જોતા ઉભા રહ્યા. થોડી વારમાં અમે એક જગ્યાએ બેઠા. એટલામાં એમની વિધિમાં બ્રેક પડ્યો, એટલે એ અમને મળવા આવ્યા. થોડી વાતચીત થઈ અને એમણે અમારા ત્રણેય માટે એમની પર્સનલ રીડિંગ રૂમ અમને આરામ કરવા માટે ફાળવી. બસ રૂમમાં પેસતા જ સામે દીવાલ પર બુક્સ ગોઠવેલી, નીચે મસ્ત બેડ (જે સોફાનું પણ કામ કરતો હતો.) સામે મોટો પડદો હતો. જેવો એ થોડોક ખોલ્યો તો મસ્ત સૂર્યના કિરણો રૂમમાં પ્રવેશ્યા અને થોડો સ્લાઇડર ખોલ્યો તો પવન ની લહેરખીઓ લહેર કરાવી ગઈ.

હું થોડી વાર સુધી બુક્સને તાકતો રહ્યો. બહુજ સરસ અને દરેક કેટેગરીની બુકસનું કલેક્શન હતું. તેમાંથી દિવ્યેશભાઈને પૂછ્યા વગર એક-બે બુક્સ કાઢીને વાંચી. (એમણે મને એ રૂમ ફાળવી એટલે એ નક્કી હતું કે હું એમાંથી કોઈ બુક વાંચું તો એમને પ્રોબ્લેમ ના જ હોય) એ દરમ્યાન એમના ભાઈઓ એટલા વ્યસ્ત કાર્યક્રમ વચ્ચે પણ થોડી થોડી વારે અમારી ખબર લેવા આવતા. થોડી વાર પછી જમણવાર માટે અને પાછું કાર લઈને આણંદ જવાનું હોવાથી સમયના અભાવે અમારે એ રૂમ થોડી જલ્દી છોડવી પડી.

છેલ્લે દિવ્યેશભાઈ ને મળી અને નીકળવાની રજા લેતી વખતે તેમને એક નાની ગિફ્ટ આપી ત્યારે સામે તેમણે પણ મને એક ડાયરી ગિફ્ટ આપી. ( 2018 નું વર્ષ મારા માટે ડાયરી વર્ષ કહી શકાય, કેમકે આ વર્ષે ઘણા લોકોએ ડાયરી ગિફ્ટ આપી છે )

બસ, પછી સુરતમાં એકાદ મોલમાં ફરવાનું વિચારી અમારી GJ 23 સુરતના પહોળા રસ્તાઓ પર GJ 05 ની જોડે રેસમાં લાગી ગઈ.

સુરત ની નાઈટ લાઈફ અને જમણ મારે ફરી સ્પેશ્યલ જવું જ પડશે.

પ્રેમ નો દિવસ !! અરે આખી જિંદગી હોય …

પ્રેમનો દિવસ !!

આનો કોઈ દિવસ હોય ?

પ્રેમ કોઈ દિવસ માં સીમિત છે ?

અરે એ તો બ્રહ્માંડ ના કણે કણ માં છે,

શરીરના દરેક રુવાડામાં છે,

દિવસની દરેક સેકંડોમાં છે,

પ્રેમ તો જ્યારે અંતરથી ઈચ્છા થાય ત્યારે જ કરાય. એના માટે કોઈ દિવસ ની રાહ જોવાય ?

આજે આ દિવસ છે, એનો ઉપયોગ તો કરી જ લેવો, અને એવું પણ નક્કી કરી લેવું, કે આપણે પ્રેમ કરવા આવા કોઈ દિવસ ની રાહ જોવાની જરૂર નથી.

Love is not limited to any specific day.

Week Of The Days…

Valentines day is few days ahead. And as usual we are celebrating several days, like, chocolate day, teddy day, hug day, promise day.

But, I think If we love someone or wanted to show our love to some one, we dosen’t need to wait till any specific day. Yes, you can propose a girl/boy, or you can gift chocolates, teddy to your girlfriend/boyfriend or wife/husband any time you want.

Let me ask you, 

Should we wait for any day to express our feeling to the loved one ?

Should we wait for any day to gift something to our loved one ?

Should we wait for any day to HUG our loved one ?

Can’t we give chocolates whenever we desire ?

 

Everyday is Valentine, When you are with your loved one.

You don’t require any reason to express your love.

 

Image Credit :  Internet

Why We Are Living ?

I found this quote of Mr. Shahshi Tharoor in latest issue of Reader’s Digest.

Many of us are just surviving the life by eating more and more bread.

Why we are earning money ?

Our first Moto is just to survive. But when we are earning more than the need of survival, we should Enjoy the life.

Death is the ultimate destination of our life. Definitely we are marching towards it day by day, but enjoy the Road to the Death.

Eat more and more bread, not just to survive but to enrich your life.

ગામડા ની સફર

“ગામડું એટલે, એવા લોકોનો વિસ્તાર, કે જેઓએ દોડતી ફાસ્ટ જિંદગી ને બદલે આરામ દાયક અને માયાળુ જિંદગી જીવવાનું પસંદ કરેલુ છે. જેઓ જિંદગી રેસની જેમ નહિ, પણ એક ટ્રીપ ની જેમ મજા માણતા માણતા જીવે છે.”

‘ગામડું’  હંમેશા મારુ પ્રિય રહ્યું છે. ત્યાંની શાંત જિંદગી, મોજીલા લોકો, જુના અને નાના નાના ઘરો કાયમ મને રોમાંચિત કરતા રહે છે. હા, હું કબુલું છું, કે મને કદાચ ત્યાં કાયમ રહેવાનું ના પણ ગમે.

હમણાં અમારે ધંધુકા જવાનું થયું. મારા એક સાળા ના લગ્ન બાદ, ત્યાં માતાજીના મઢે પગે લાગવા જવાનો પ્રસંગ હતો. પણ મારે માટે તો એ એક ગામડે જવાની રોડ ટ્રીપ હતી. અમદાવાદ થી નીકળી રસ્તામાં ટી પોસ્ટ પર એક મસ્ત ચા પીને ધંધુકા અમે 3 કલાકે પહોંચી ગયા.

અંદર પેસતા જ ત્યાંનું બસ સ્ટેન્ડ આવે. મેં અત્યાર સુધી ધંધુકા એટલે સુધી જ જોયેલું હતું. પણ આ વખતે ગામમા જવાનો ચાન્સ મળ્યો. આમતો ગામ મોટું છે, પણ કોઈ સિટીની તોલે આવે તેટલું નહીં. અમને ત્યાં પહોંચતા લગભગ 11 વાગી ગયા હતા, એટલે જનજીવન પાટે ચડી ગયું હતું. ગામમાં અંદર સુધી જતા રસ્તા સાંકડા હતા, છતાં એને ડિવાઈડર બનાવી મોટા દેખાડવાનો પ્રયાસ હતો. (વિકાસ ત્યાં પણ રમતો હતો ). ધીમે ધીમે અમે અમારું તૈલ વાહન (કાર) ગામમાં અંદર સુધી હંકાર્યું. ફાઈનાલી અમે જે ઘરે જવાનું હતું ત્યાં પહોંચી ગયા. ત્યાં જ્યાં કાર પાર્ક કરતો હતો, ત્યારે જ એક કાકા એ સાચી સલાહ આપી કે, ભાઈ આમ ઉભી મુક, નહીતો કોઈ પાછળ બીજી કાર મુકશે તો તમારી કાર નીકળશે નહીં.

બસ, થોડી વારમાં અમે માતાજી નો મઢ જ્યાં હતો ત્યાં પહોંચી ગયા. એ એક ખૂબ જૂનું જર્જરિત ઘર હતું. તેના ભારે ભરખમ કમાડ (દરવાજા) અમારા મામીજીએ જઈને પહેલેથી ખોલી રાખ્યા હતા. એ કમાડ ની હાઈટ એટલી નીચી હતી, કે આપણે ફરજીયાત માથું નમાવી ને જ અંદર જવું પડે. અંદર પેસતા જ એક જર્જરિત લાકડાની સીડી હતી. એને જોઈ એવું લાગતું હતું કે આ કોઈ જમાના માં એસ્કીલેટર જેવું સ્ટેટસ ભોગવતી હશે. જેવી ત્યાંથી નજર હટી, તો બીજી દીવાલ પર એક લાકડાનું બેંગલ બોક્ષ ટીંગાતું હતું. મને નવાઈ એ લાગી, કે આ વસ્તુ આમ દીવાન ખંડ માં રાખતા હશે ? અત્યારે તો કોઈ આવું કરી જ ના શકે.

પછી ત્યાંથી બીજા રૂમમાં માતાજીની સ્થાપના હતી, ત્યાં પ્રવેશ્યા. એ પણ એકદમ નીચા કમાડ. ત્યાં એમની વિધિ ચાલતી હતી, ત્યાં એ મંદિરની બાજુમાં એક લાકડાનું જર્જરિત મંદિર હતું. માતાજીને ત્યાંથી નવા આરસ ના મંદિરમાં શિફ્ટ કરવામાં આવા હતા, હવે એટલામાં મારી નજર એક નાનકડા બારી જેવા દરવાજા પર પડી. ધીમેથી મેં એ બંને દરવાહા ખોલ્યા. એ એક નાનો કબાટ હતો. પણ જમીનથી એની ઉચાઇ એટલી ઓછી હતી કે બેઠા બેઠા પણ એમાં થી કોઈ પણ વસ્તુ લઇ કે મૂકી શકાય. કદાચ એ વખતે લોકો નીચે જ પથારી કરીને બેસતા હશે, અને એટલે જ કબાટની ઉચાઇ પણ તેના માપની હશે.

અમે લગભગ ૩૦ મિનીટ એ ઘરમાં રહ્યા. એ અત્યારના રૂટીન ઘરો કરતા ઘણા અંશે અલગ પડતું હતું. એ ઘરની એક વાત ખાસ હતી કે, ત્યાં ઠંડક ખુબ જ હતી. પંખાની કોઈ જરૂર જણાતી નોહતી.

બસ, પછી અમે પાછા અમદાવાદ તરફ જવા નીકળ્યા અને પાછા કોન્ક્રીટ ના જંગલમાં ખુપી ગયા.

Happy Republic Day

Wish you all Happy 69th Republic Day.

1950 was the year, when first time our constitute came into existence. India is the first country in the world who become Democratic before developing. And the fact is, we are still surviving to make our Democracy successful. It’s not any ones individual concern, it’s our own (public’s) responsibility.

On this special day, we should keep aside our caste, religion and should become Indian First.

‘When we will think for our Country First,
Then only our country will be First In the World.’

Jai Hind….

શોખ !!… છે ને !!…

શોખ – દરેકને હોય જ છે. એના વગર નું જીવન પણ નકામું છે. એજ તમારી જિંદગીને ઉત્સાહ અને મસ્તી વળી બનાવી દે છે. તમારો શોખ તમને તમારી બોરિંગ જિંદગી ( જો હોય તો ) માથી ઉગારે છે.

હવે આમાં કઠણાઈ ત્યારે આવે છે, જ્યારે તમારા અને તમારા નજીકના લોકો ના શોખ મેચ ના થાય. આવું થતું હોય છે, દરેકના શોખ અને વિચારો એક સરખા ના પણ હોય. (મોટાભાગના કિસ્સાઓમાં આવું બનતું હોય છે ) હવે જ્યારે આવું પરિણીત કપલમાં હોય ત્યારે કોઈકે તો કુરબાની આપવી જ પડે છે. ( અરે કાયમ માટે નઈ, ખાલી પ્રાયોરિટી આપવાની ) હા, પહેલા એના શોખને પ્રાયોરિટી આપવાની, ખુશ થઈ જાય પછી, તમે તમારી સ્પેસ માંગો.

કમાયેલા રૂપિયા થી તમે તમારા શોખ પુરા ના કરો, તો એ ખાલી બેન્ક બેલેન્સ જ વધારશે, તમારી હેપ્પીનેસ નું બેલેન્સ ઓછું કરશે. અને એ બંને નું બેલેન્સ કરો ને !! ત્યારે જ તમે જિંદગી જીવ્યા કેહવાઓ. નહીંતર ખાલી જિંદગી પુરી કરો છો.

Happy Sunday Morning…

Sunday…. The most favourite day of the week. That’s the reason I start my Day earlier than the routine day, so that I can enjoy full day. In India, still there are lots of unlucky salaried, who are getting only sunday as week off. ( We all desired 5 day week, but very few have luck to get that kind of job 😂 )

Whatever, I make my mind with this situation and I try to give justice to Sunday. It’s better to enjoy, what we have, rather than to be worry about what, we don’t have.

This Sunday, I started reading a new Book ‘ The Ministry Of Utmost Happiness ‘ – Arundhati Roy. I have read about this books, so I desired to get and finally I got and started Reading. My Chai always accompanying me in reading. I hope, the book will not make me disappoint. And if any of you have already read it, please share some experience in comment.

Happy Sunday Morning…

View And Vision – Both Required

Wear an Eyeglass and you will able to see the world clearly. I think, this is just half the truth. If it was true, all ‘Chashmish’ would have become the most wise and intelligent people in the world. But to know the world in a positive way and accept it, although it is negative, one should have a proper Vision.

Yes, eyeglasses gives only a clear view, but to see the goodness of the world and all the animal (including human ) one should have a VISION.

So, From where we can get this Vision ?

Answer is simple….

Checkout some good books and start reading it. You will definitely get the positive result.

Happy New Year – 2018

Happy New Year to all The Readers !!!!

Finally our 21st century entered in ’18 and is near to be Adult at the end of this year. 🙂

One more year passed and new one allowed us by the almighty God. Now it’s our duty to give justice to each and every minutes of the year. We have brand new 365 days in our hand to do, what we like and couldn’t do in last year. It’s my personal advise, to not to prepare any resolution for new year. As we all know rules and resolutions are made to be break, rather we should analyse our last year and should find out our pending tasks and make efforts to fulfill it.

I thank you all to visit my blog and make the pole of graph almost double than last year. Same way I assures you all, that I will make double the frequency of my blog posts with improved quality.

 

Wish you all a Happy, Healthy and Wealthy year ahead.

 

©  Sushant Dhamecha

Pencils & Erasers

Who says , These Two are Meant To Write and Rectify?

I didn’t know the real purpose, while I was in school. It was Just for time pass. Yes…. See the picture. It helps me in thinking. I was thinking about something by holing these two in my hand, and I did this. I can’t hold eraser more than a minute in my hand, and if I keep it, then it will not remain in a single piece.

Actually, the purpose to post this photo is, just to remind you all your forgotten school days. Who would be that mighty boy, who didn’t do this during school days ? Even I am doing it right now in my office. This was common during our school days and it is still famous as well.

This was the FUN. Actually, it is still fun.  Right ? ? ?

Take a New Eraser, Pencil and Start Doing.

 

“ Kabhi Kabhi Masti Acchi Lagti Hai “

Monday !!! Oh No…

It is our calendar that puts Monday immediately after Sunday every week. And most of us hate it. Some people, like me, accept this fact and some don’t.

Yesterday, on Sunday I went to visit one of my favorite Canal Route. Whenever I go there I feel peace of mind. I can see birds and animals enjoying their life along with humans. I enjoyed that greenery a lot and captured some natural scenes.

And today, on Bloody Monday I have to go back to my routine job to produce Ceramic Toilets and Basins. ( Yes, it is my job to monitor the production of Ceramic Toilets and Basins. )

Anyway, as long as we can get the work which we love to do on every Monday, we have to do it.

Here is the glimpse of my fabulous Sunday Morning, to keep your spirits up on a Monday Morning ! Have a Happy (?) Monday !

What Marriage Gives Us !!

Hello Readers, it was a long break in my blog. I was busy on social media 😁. As today I have completed 7 years of successfull marriage life with my dear wife, so I thought to share the experience of Marriage life.

Marriage life is like Rollercoaster Ride. You have to pass from so many ups and downs. But the truth is, if you enjoy every mode, you can enjoy full ride. It gives you a best friend, best lover in a single person, if you consider. Yes, it is up to us.
In last 7 years, I enjoyed a lot with my wife. No matter, we argue lot at any point, but by this way we can know each other better. This is the beauty of Marriage life, that gives you a companion to express all your emotions with one partner for lifetime.

I can’t write better but, if you want to enjoy your own marriage Life, just close your eyes, lost in to past years. Think about your ups and downs of your life, and how you both tackle that situation. I can say by confidence, that, it make your relationship more better.

Enjoy Your Marriage life. ( Those who are single, be prepared for this ride. )

એક દિવસની જિંદગી કેટલી !!!

આમતો આપણે કેહતા હોઈએ છે કે ચાર દિવસ ની જિંદગી છે, જીવી લો. આજે છીએ, કાલે નથી કોને ખબર ? પણ આની સાથે આપણે એક દિવસમાં કેટલી જિંદગી જીવીએ છીએ? એ વિચાર્યું? સવારે જગ્યા ત્યારથી બીજે દિવસે સવારે ઉઠીએ ત્યાં સુધી ( હા, રાત્રે સુતા હોઈએ ત્યારે પણ આપણે એક જિંદગી જીવતા હોઈએ છે ) કેટલી જિંદગી જીવ્યા?

આપણી જિંદગી રોજ કટપુતળી ના ખેલ જેવી છે. થોડી વાર આપણે ખેલ કરતા હોઈએ, તો થોડી વારમાં ખેલ કરાવતા હોઈએ છે. ખેલ કરાવતા આપણને જેટલો આનંદ આવે છે એટલો, કરવામાં નથી આવતો. ( કોઈ સ્વીકારે કે ના સ્વીકારે, આ સત્ય હકીકત છે. ) પણ જિંદગી ની હકીકત એ જ છે, કે જો આપણને ખેલ કરાવવા કરતા, ખેલ કરવામાં મજા આવવા લાગેને, તો તો જિંદગી મોજથી નીકળી જાય. એકવાર પોતાની દિનચર્યા તાપસસો, તો ખબર પડશે કે, દિવસમાં આપણે કેટલી વાર ખેલ કરીએ છે અને કેટલી વાર કરાવીએ છે. અને સાથે સાથે આપણે એક દિવસમાં કેટલી જુદી જુદી રીતે જિંદગી જીવીએ છે.

સવારે ઉઠ્તાવેત દિવસની દોડાદોડી ની તૈયારી. અત્યારે તો જીમનો ક્રેઝ વધી ગયો છે એટલે ટ્રેડમિલ પર દોડાદોડી ચાલુ થઇ જાય છે. ત્યાં જીમ ટ્રેઈનર આપણને કહે એમ જ કરવાનું. ઘરે આવીને નાહી ને પૂજા પાઠ કરતા હોય તો કાર્ય બાદ, થોડો સમય ફેમીલી સાથે ગાળી, ચા નાસ્તો કરી, દુનિયાની ઉડતી જાણકારી લઈને ઓફીસ કે ધંધે જવાની દોડાદોડી. ઓફીસ કે દુકાને પહોચ્યા બાદ એ જ વ્યક્તિનો રોલ બદલાઈ જાય છે. જે ઘરે એક પિતા, પતિ કે પુત્ર હતો એ અત્યારે એક માલિક કે કર્મચારી થઇ ગયો છે. હવે આ ઘર અને ઓફીસ કે દુકાનની વચ્ચે એ એક ટ્રાવેલર હોય છે. ઘણા લોકોને એ રોજ જ ભાગતા કે આરામ કરતા જોતો હોય છે. તેમજ સામે પક્ષે ઘણા લોકો પણ તેને ભાગતો જોતા હશે જ. આખો દિવસ ઓફીસ કે દુકાન બાદ સાંજે ઘરે પરત આવતા બજારના કામ પતાવતા આવવાની એક અલગ જવાબદારી હોય. સાંજે ઘરે આવીને ફેમીલી ને ફરવા કે શોપિંગ કરવા લઇ જાય ત્યારે તે એક ગ્રાહક બની જાય છે. રાત્રે પોતાના સંતાનોને હોમવર્ક કરાવતા એક કડક શિક્ષક બની જાય છે. ત્યાર બાદ પ્રેમથી પથારીમાં પોતાની જોડે સુવડાવતા એક પિતા બની જાય છે.  હવે આ બધાની સાથે એક ખુબ મહત્વની વસ્તુ એ છે, કે આપણે જયારે દિવસમાં આટલા રોલ કરવાના આવતા હોય તો તેનું સ્વીચ ઓવર પ્રોપર થવું જોઈએ અને ઇઝીલી થવું જોઈએ.

આતો એ બધા માટે જીવ્યો. એની જિંદગી નું શું ? તો એ રાત્રે સુતા પછી સવારે ઉઠે ત્યાં સુધી સપનામાં જ પોતાની જિંદગી જીવે છે. મારું તો એ ઓબ્સર્વેશન છે, અને કદાચ તમારું પણ હશે, કે જે આપણે દિવસભર કરવાનું વિચારતા હોઈશું અને નહિ કરી શક્યા હોઈએ, તે આપણે સપનામાં કરતા હોઈશું. અને જે વ્યક્તિ એ સપનાને સીરીયસલી લઈને જગ્યા બાદ પણ એના માટે મથતો રહે એ જ સફળ બને છે. ( આ હું લખું છુ, પણ મારાથી આમ થતું નથી )

આમ, દિવસમાં આટલી બધી જિંદગી જીવ્યા, પણ આપણા માટે કેટલું જીવ્યા ? આ વિષય પર મારો એક આખો લેખ છે “ જિંદગી- એક દિવસ તો જીવો પોતાની!! “. એક વાર વાંચજો…

“ દિવસમાં ગમે તેટલી જિંદગી જીવજો, પણ થોડીક તો પોતા માટે જીવજો. “

Image Credit  :  Internet

Movie inside Your Head

Copyright ©2017 Pradita Kapahi. All rights reserved. Image credits: Pinterest

via Do You Live To Read? — The Pradita Chronicles

“This Blog is based on the photo quote posted by Ms. Pradita Kapahi on her blog. I follow her and enjoying her writing. One should visit the blog and should follow for a good read. Link of the original blog given above. “

 

“Have you ever felt that, this film shouldn’t have this hero or heroine? It might be a better scene, if it was shoot on this location ?, This scene should not shoot like this?“

If you have all this in your mind, when you are watching a movie, then, there is a best option to make film by your own. Yes, I am not joking. You can make your own movie virtually. Yes, virtually in your head. For that, you just need a good book, favorite place, chair and a peace of mind. Then start reading and imagine the situation with the actors, places as you want. Now, you are the director of your own movie. You will surely enjoy it.

Most readers are making a movie in their head, when they are reading. It is my personal experience, when you are reading and making a movie virtually in your head, you love it. Personally I like to travel and wish to roam to different places of the world, but I can’t do. So, I choose to read travel diaries and roam virtually to the places. There are best writers, who give micro detailing about the places, that you can easily imagine the place and culture.

Do it, to experience a new thing. Make Your Own Movie, Without Investing In Actors and Places. It is totally Free Of Cost.

રવિવારની સવાર

 

રવિવારની સવાર હોય, એટલે ક્યાંક તો ફરવા જવું જ પડે, એવું દર શનિવારે સાંજે અમે વિચારીએ. આ વખતે નજીકમાં જ એક જગ્યાએ જવાનું વિચાર્યું. લાંભવેલ ગામથી આગળ એક નહેર છે, તેની પાળે પાળે જોળ ગામ થઈ વડતાલ જવાય. થોડું સાંભળ્યું હતું એના વિશે, 2-3 મોટા ફાર્મ હાઉસ પણ ત્યાં આવેલા છે. અને નહેર હોય એની આજુ બાજુમાં લીલોતરી હોય એ વાત માં તો કોઈ બેમત હોઈ જ ના શકે. એટલે અમે રવિવારે સવારે વહેલા ત્યાં થઈને વડતાલ જવાનું નક્કી કર્યું.

સવારે 6.10 વાગ્યે હું અને મારી વાઈફ ધારા એક્ટિવા લઈને ત્યાં જવા નીકળી ગયા. આમતો જ્યારે અમે બંને જતા હોઈએ ત્યારે એક્ટિવા હું જ ચલાવું. એને આવડે છે, પણ મને એની પાછળ બેસતા બીક લાગે. ( એની ચલાવવાની સ્પીડ મારા કરતાં વધારે હોય છે ). પણ આજે ઝાયડ્સ હોસ્પિટલ પાસે પહોંચતા જ એને ચાલવાની ઈચ્છા થઈ ગઈ, અને મારે એને ચલાવવા આપી દેવું પડ્યું. ( સ્ત્રી હટ સામે તો જુકવું જ પડે ને ! ) અને એટલે મને પાછળ બેસીને સવારની ઠંડી હવા અને એમાં ઉડતા ધારાના વાળ માણવાની મજા આવી. થોડું ઓબ્સેર્વેશન પણ કરવા મળ્યું. ઇન્દિરા ગાંધી સ્ટેચ્યુ થી લાંભવેલ ગામ પાર થયું ત્યાં સુધી રોડ ઉપર વાહનો ની અવરજવર, રોડની બાજુએ સવારમાં ચાલવા નીકળેલા લોકો ની અવરજવર હતી. કોઈ હાથમાં લાકડી લઈને ચાલતું હોય, કોઈ પોતાની વાઈફનો હાથ પકડીને તો કોઈ કુતરાનો પટ્ટો પકડીને. રોડની બાજુના મકાનોના દરવાજાઓ તો હજી ખુલ્યા નોહતા. ( રવિવાર છે ને !! 10 વાગ્યા સુધી ઊંઘવાનો દિવસ ). 

હવે જેવો અમે નહેર પર વળાંક લીધો, કે તરત જ જાણે પ્રકૃત્તિના ખોળામાં આવ્યા હોય તેવો અનુભવ થયો. રોડનો વાહનવ્યવહાર બંધ થઈ ગયો, મોર્નિંગ વોક વાળા દેખાતા બંધ થઈ ગયા. અને બસ એકબાજુ નહેરનું ખળ-ખળ વહેતુ પાણી અને બીજી બાજુ જાત જાતના વૃક્ષો. એ વૃક્ષોની ધારે ત્યાંના લોકો ઝૂંપડીઓ બનાવીને રહેતા હતા. નાનું ઘર, મોટું આંગણું, આંગણે ગાડી-બાઇકની જગ્યાએ બાંધેલી ભેંશો. ત્યાંથી પસાર થયાં ત્યારે પાણી, ઘાસ, જાત-જાતના ઝાડ, ભેશોનું છાણ આ બધાની એક કોકટેલ ખુશ્બુ આવતી. ત્યાંના લોકો સવારે જાગી ગયા હતા અને હાથમાં ડબલા લઈને પ્રોગ્રામ પતાવવા નીકળી પડ્યા હતા. કોઈ નહેરમાં ન્હાવા પડ્યું હતું. બહેનો નહેરમાં કપડાં ધોતા હતા. શહેરથી એકદમ વિપરીત જીવનશૈલી આ નહેરની પાળે વસતા લોકોની હતી.

અમારો મુખ્ય હેતુ મોર જોવાનો હતો. એના અવાજ ખૂબ જ સંભળાયા, શોધ્યા અને જોવા પણ મળ્યા. ધારાએ તો એક ઢેલ જોડે સેલ્ફી પણ પાડી. એટલામાં નહેરને પાર કરવા માટે એક નાનો પુલ હતો, તેની નીચે ચકલીઓ જેવા પક્ષીઓએ માટીના માળા બનાયા હતા. તે તેમાં આવ-જા કરતી હતી અને કલરવ કરતી હતી. એટલામાં જ મારા એક મિત્ર રાજુભાઇ કોટડીયા, જે દર રવિવારે એ નહેરની પાળે સાયકલ ચલાવે છે, તે મળ્યા. તેમને હાથ કરી અને અમે તો અમારી ધૂનમાં આગળ નીકળી ગયા. ત્યાં વચ્ચે નહેરની સામેની પાળે એક ઝાડ પર આઠેક જેટલા સુધરી ના માળા જોવા મળ્યા. એના માળા તો એક આર્કિટેકે બનાવ્યા હોય તેવા હોય. અત્યારે શહેરમાં તો તે ક્યાંય જોવા નથી મળતા, પણ સદનસીબે ત્યાં જોવા મળ્યા, એને પણ મેં કેમેરા માં કેદ કરી લીધા. બસ પછી થોડી જ વારમાં જોળ બાજુ વળવાનો રસ્તો આવી ગયો અને અમારું નેચર ડ્રાઇવ પૂરું થઇ ગયું. હજી જો આ રસ્તા પર સાયકલ લઈને આવ્યા હોત તો વધારે મજા આવેત એવું લાગ્યું.

 

શહેરમાં ગાયો રોડ ઉપર રખડતી હોય છે, જયારે આ રસ્તા ની બાજુએ ઘરના ખીલ્લે જ ગાયોને બાંધેલી હતી, અને એ વરંડામાં આરામ ફરમાવતી હતી.

સાહિત્યનુ બદલાતું સ્વરૂપ

સાહિત્ય એટલે મોટી ચોપડીઓમાં લખેલું હોય એ જ નહિ. એ ગમેતે સ્વરૂપમાં હોઈ શકે. શું કાગળની શોધ નહોતી થઇ ત્યારે સાહિત્ય નોહતું? શું ત્યારે વેદ નોહતા ? હતા જ. પણ ત્યારે તેને રજુ કરવાની રીત અલગ હતી. ત્યારે મોઢા મોઢ બોલી કે ગાઈને તેને એકબીજા સુધી પહોચાડતા હતા. જેમ જેમ સમય વીતતો જાય છે અને ટેકનોલોજી આવતી જાય છે તેમ તેમ તેનું સ્વરુપ પણ બદલાતું જાય છે.

કાગળની શોધ થતા વેદોના પુસ્તકો બનવા લાગ્યા અને વંચાવા લાગ્યા. એ વખતે તે એટલા દળદાર અને સંસ્કૃત ભાષામાં હતા કે તે સામાન્ય માણસ ની સમજણથી બહાર હતા. જેમ જેમ ભણતર હાથવગું થતું ગયું, તેમ તેમ તેના અનુવાદો પ્રાદેશિક ભાષામાં થતા ગયા અને સામાન્ય માણસો સુધી તે પહોચવા લાગ્યા. પણ તે ખુબ દળદાર હતા. તેથી તેનું સંક્ષિપ્તિકરણ થતું ગયું, જેથી લોકોને વાંચવામાં સરળતા રહે. સમય જતા અને ટેકનોલોજી વધતા તેનું નાટક માં રૂપાંતર થતું ગયું અને ત્યાર બાદ ટીવી પર પણ તેનું ફિલ્માંકન થતું ગયું,

હવે, આજના એટલે કે ૨૦૧૭ ના વર્ષની વાત કરીએ તો, કોઈની પાસે એટલું મોટું સાહિત્ય વાંચવાનો કે લખવાનો સમય નથી. એટલે એનું કદ નાનું થતું ગયું. લોકોને ૨ થી ૫ મિનીટમાં પતે એટલું જ વાંચવામાં કે સંભાળવામાં રસ છે. વોટ્સએપ પર પણ જો કોઈ વાર મોટી વાર્તા આવે તો આપણે જનરલી એને સ્કીપ કરી દેતા હોઈએ છે. એટલે જ માઈક્રો ફિક્શન એક નવું જોનર પેદા થયું છે, અને લોકપ્રિય પણ એટલું જ થયું છે. પાંચ થી સાત લીટીમાં વાર્તા પૂરી થઇ જાય. ( સીધી બાત, નો બકવાસ ).

હવે આ સાહિત્યને આગળ ધપાવવામાં યુ ટ્યુબ પણ મહત્વનો ભાગ ભજવે છે. અત્યારે ત્યાં એટલી બધી ચેનલો ચાલે છે, કે જેના પર કથાઓ, વાર્તાઓ, સત્ય ઘટનાઓ નું વિડીયો રૂપાંતરણ કરીને અથવા લાક્ષણિક રીતે બોલીને વર્ણવવામાં આવે છે. હું આ મારા બ્લોગ ઉપર લખું છુ, એ પણ એક સાહિત્યનો જ ભાગ છે. અને જો આને બોલીને વિડીયો ઉતારું અને યુ ટ્યુબ પર મુકું તો તેને પણ સાહિત્ય જ કવેવાય.

“ સાહિત્ય દળદાર જ હોય એ જરૂરી નથી. બસ તે સમજાવું જોઈએ. તેનું માધ્યમ ગમે તે હોઈ શકે. “

Joy Of Gifts

We all like most to get surprise gifts. But we are getting almost once or twice a year this kind of gifts. But what if, we can get a gift when we desire ? What if, we can wrap out surprise gift whenever we desire ? I also like this Idea.

Yesterday my wife’s dietician Dr. Akshay Patel sent this Idea on WhatsApp, and I really liked that. First, choose the interval, you desire to get gifts. Then choose your good friends and give them 200 or the sum of amount for gift. Ask them to give the gifts to you in proper wrapping at a fix period of time you desire. Let him/her choose the item for you. It is the surprise for you. Whenever you open the box, you will enjoy the gifts. By doing this, you are encouraging your friend to think about you.

Moreover, if you have group of friends and all are agree for this concept, then all can give gifts to each other. Then you don’t have to pay for you. You are buying gifts for your friend and your friends are buying gifts for you. All will get surprise gifts and the main thing is that, all will have to think about likes and dislikes of their friends before buying gifts.

 

” कुछ पाने के लिये कुछ देना तो पड़ता ही है ” – मुश्कुराइये आप 21मी सदीमें जी रहे है.

 

Bharat Yatra By Kailash Stayarthi

” Surakshit Bachpan srakshit Bharat is the theme of the Yatra. “

Mr. Satyarthi has started a war against child labor, Abuse and Trafficking. Here is his words.

I declare a war on Child Sexual Abuse and Child Trafficking. I refuse to accept that the innocence, smiles and freedom of our children keeps getting stripped and raped every single minute!  I announce today history’s biggest social mobilization, the Bharat Yatra.

I refuse to accept and let perpetrators go free and fearless and the victims continue to live in fear. This is not an ordinary crime the children face. It is a moral epidemic haunting our country and the world. We cannot accept this. We have to break our silence as a nation. We have to raise our voice, united as a nation, to stop this menace.

I have been thinking for a long time about this. I spoke to my friends, fellow Noble Laureates, my well wishers, faith leaders of all faiths and realized how effective it could be when I go across the nation and try to awaken the consciousness of the people of my country.  People that I met told me that what I am doing is something not other Laureates have done. I told them that I am not going to remain silent. I fought against child labour and I fought against lack of access to education.

We should create a society where daughters and sons feel free to walk, talk, feel free to share with their parents if anything goes wrong in their life. If relatives and family members are committing a crime against the child, that should be brought to light. We should not leave any stone unturned. This is a war I want to fight.

Children are being sold for Rs. 20,000. When I speak to victims’ families they ask me with anguish how are we getting sold cheap. Even animals are sold for a higher price. Are our children worse than animals? Let us rise above all politics and religion to put an end to this menace. These children don’t belong to any religion, caste or creed. They are being targeted because they are children and they are helpless. I want to save the future generation of this country. By doing that, I am pledging to save the nation and save our future.

I appeal to each and every citizen of this country to join me for the sake of your daughter and son. It’s a moral epidemic. It can capture everyone. I promise we will fight this menace together. We are going to put an end to this. I call upon you to join me. You are not doing this for me, you are doing this for a better future for your children.

I would like to see a strong law against child trafficking. Awareness and public action needs to help in strengthening the law. One crore people will take the pledge to the end the violence against children through the Bharat Yatra.  Surakshit Bachpan srakshit Bharat is the theme of the Yatra. I have tremendous pride in announcing this. The Yatra will start on September 11^th from Kanyakumari and end in Delhi on the 15^th of October. I invite the media to be our partners in this war against rape, sexual assault and violence, trafficking and all forms of violence against children. I’m happy that the Prime Minister Narendra Modi ji has offered his support for the Yatra.

Child Marriage

Last week I read some interview and press release of Mr. Satyarthi. So, I feel to share.

BIKANER—23-04-2009(no mre balika vadhu) school childern in bikaner displaying slogans, spreading message to stop child marriage days before akshya tritya DINESH GUPTA BIKANER —–09414253300

“Child Marriage” – in India has been practices for centuries, with children married off before their physical and mental maturity. They are force to get married at the age of 10 to 14. The ratio of child marriage is most probably higher in the rural areas. At this age, children have no any idea about the marriage, and what is the responsibilities.

Analysing the reason behind child marriages, the NCPCR report states that girls in particular are married off because they are considered as ‘paraya dhan’ or somebody else’s wealth, and is often used by families to ensure that the girls is protected from premarital sex, pregnancy outside of marriage and the need to preserve ‘family honour’. I know so many couples, who got married at the age of 10 to 12. Some of them are my friend. I asked him, so he told “I don’t know”. I have also seen and adverse effect of this. If, a boy got married at the age of 10 to 14, then he and his family will feel secure, that although boy will not study and got a better job, he has a wife.

Mr. Satyarthi has started a campaign against the children’s right. Here are few words of him. “Child marriage is one of the biggest forms of societally sanctioned sexual, physical and mental abuse of young children. The practice of child marriage has time and again received been strongly opposed by government institutions as well as civil society. And yet, as India grows economically prosperous, its future continues to fall prey to illegal, under-age civil unions,”.

Several studies indicate that one of the strongest factors that force people into marrying off their children is poverty. This is true, especially in the cases of the girl child, where they are seen as a liability to their family.

The weak implementation of the prohibition of Child Marriage Act 2006 (PCMA) is another contributing factor to the growth of these marriages. There is limited understanding of the law and very little understanding of the functioning of the law or consequences of the act.

Mr Satyarthi said, “Children should be playing sports and studying hard. They should not be pushed to marry. We should not turn a blind eye to this growing problem. The time has come for the whole country to take a strong stand against this practice of child marriage. Madhya Pradesh has already made a good beginning to end this social evil.”

Society at large needs to be educated on the numerous problems associated with child marriage and the society must be made aware of the pitfalls that dot the lack of education in the state. Unless a strong stand against this regressive practice is taken, there will be no end in sight to the menace of child marriage in this country. Child marriage should have no place in 21st century India.

“ Let the children play and study till age of 18 to 21, and then let them decide, when and to whom they should marry.” – We are in 21^st Century.

We, as a society should take a stand to stop child marriage.

Friendship Day…

Friendship is not Limited to any special day. It is 24×7 live.

Here are little things which we can do with friends and only with friends.

Happy Friendship Day to all my Kamine 👥 👬 Friends.

Vitamin She

લીંબુ માંથી રસ મળે અને રસ માંથી વિટામિન સી મળે. આતો બધાને ખબર જ છે. પણ એક છોકરાને એ વિટામિન સી કરતા વિટામિન શી ( She) ની વધારે જરૂર પડે છે. પણ મળ્યા પછી જો એનો અતિરેક થાય તો કેવું થાય એના વિશે હમણાં જ તાજી આવેલી અમદાવાદ ના લોકપ્રિય આર.જે. ધ્વનિત ની #VitaminShe જોવા જેવી છે.

મેં પહેલા પણ મારા બ્લોગમાં ગુજરાતી ફિલ્મો વિશે લખ્યું હતું તેમ, અત્યારે ગુજરાતી ફિલ્મો નો રાફડો ફાટ્યો છે. પણ હવે એની ક્વોલિટી સારી થતી જાય છે, એ પણ એક હકીકત છે. છેલ્લા કેટલાય વર્ષોથી ગુજરાતી ઇન્ડસ્ટ્રી જોડે ગણી ગાંઠી સારી ગણાતી ફિલ્મો હતી. પણ છેલ્લા 6-7 વર્ષ માં ઘણી એવી સારી ફિલ્મો આવી ગઈ, કે જો આપણે કોઈ હિન્દી ફિલ્મ જોવાની છોડીને ગુજરાતી ફિલ્મ જોવા જઈએ તો આપણને પૈસા અને સમય બંનેનું પૂરતું વળતર મળી રહે. ફિલ્મની ક્વોલિટી, સ્ટોરી, સોંગ્સ, ભાષા, વેશભૂષા એમ દરેક ક્ષેત્રમાં બદલાવ આવી ગયો છે. બોલીવૂડના પ્રખ્યાત સિંગર એન્ડ મ્યુઝિક કોમ્પસર પણ ગુજરાતીમાં કામ કરવા અને બેસ્ટ આપવા તત્પર છે.

હવે આજે એક્સક્લુસીવલી જેની વાત કરવી છે, એ છે અમદાવાદના પ્રખ્યાત આર.જે ધ્વનિત ની ડેબ્યુ ફિલ્મ ‘વિટામિન શી’ ની. જેને આપણે રોજ રેડિયો પાર સાંભળતા હોઈએ તેને જોવાની કદાચ મજા આવે, કદાચ ના પણ આવે. કેમકે આપણે અવાજ પરથી અમુક વાર વ્યક્તિ ની પર્સનાલિટી ધારી લેતા હોઈએ છે. પણ આ ભાઈને જોવાની મજા આવી. આ તેમની પહેલી ફિલ્મ હોવા છતાંય ક્યાંય એવો અણસાર આવતો નહોતો. એક્ટિંગ ખરેખર સરસ કરી છે. હું તો માનું છું કે હજી બીજી સારી ગુજરાતી ફિલ્મો કરવી જોઈએ. એમ પણ ફિલ્મ ઇન્ડસ્ટ્રીમાં રેડીઓ જોકીઓને સારો એવો રિસ્પોન્સ મળે જ છે ને ?

હવે પાછા ફિલ્મની વાત પર આવીએ તો, ગુજરાતી ફિલ્મનો એક ફાયદો એ છે કે, આપણે એની સ્ટોરી તેમજ લોકેશન સાથે આસાનીથી કો-રિલેટ કરી શકીએ છે. આ ફિલ્મના દરેક પાત્ર જીગર, વડીલ, મન્યો, એડમીન દરેક રિયલ લાઈફ ઓબ્સેર્વેશન પરથી જ બનાવેલા લાગે છે. અને દરેક ટોળકીમાં આવા ભાઈબંધો તો હોય જ. અને ગર્લ ફ્રેન્ડ પણ આવા વાંધા પાડતી જ હોય. વડીલની સલાહો તો જોરદાર જ હતી, અને તેમના એક્સપ્રેશન થી જ એક વાર તો હસવું આવી જાય. (જે લોકોએ સ્મિત પંડ્યા ના યુ-ટ્યુબ પર વીડિયો નહીં જોયા હોય તે કદાચ આમને બૌ નહીં ઓળખતા હોય ). મન્યાની લાફા ખાવાની ટેવ, અને તેની બોડી એક્સપ્રેશન જબ્બર. એડમીન ફિલ્મમાં ખૂબ ઓછું બોલે, પણ બોલે ત્યારે જબરૃ બોલે છે. ખરેખરમાં 10 માંથી 5 લોકો તો રિયલ લાઈફમાં આવા જ હોય છે. જ્યારે પણ સીનમાં એડમીન હોય ત્યારે એના કૈક બોલવાની રાહ જોવાતી હતી. હવે આ બધાની વચ્ચે પોતાની પહેલી ફિલ્મ કરતો જીગર પણ સારી એવી કોમેડી અને એક્ટિંગ કરે છે. પહેલી ફિલ્મ હોય અને એમાં પણ આટલા ખેરખાઓ ની વચ્ચે પોતાની છાપ છોડવી એ જ ખૂબ મહત્વની વાત છે.

આશિષ કાક્કડ સાહેબ થોડાક જ સીનમાં છે, પણ એમને જોવાની મજા આવે છે. તુષાર શુક્લ સાહેબ પણ બે સીન માં આવે છે, જેમાં પહેલા સીનમાં તો જરાક ઝલક જ બતાવી, પણ થોડો અંદાજો આવ્યો હતો, પણ છેલ્લે જ્યારે પ્રત્યક્ષ આવ્યા ત્યારે તેમણે ‘I Love you’ ની વ્યાખ્યા કરી એ ખૂબ જ ગમી. સોંગ્સ બધા જ સરસ છે. પણ મારું ફેવરિટ “પ્રેમ છે” અને શરૂઆતમાં આવતું એક બોલાયેલું સોન્ગ. ( હા, બોલાયેલું, ધ્વનિતના જ અવાજમાં ).

ઓવરઓલ ફિલ્મ ખરેખર સરસ છે. અરે તેમાં એક હિરોઇન પણ છે, અને તે પણ સારી એવી એક્ટિંગ કરી જાણે છે. જોજો… આ કાઈ રીવ્યુ નથી પણ મેં જોયી, ગમી એટલે લખ્યું.

બેસ્ટ ઓફ લક ધ્વનિત….

ચાલ પલળીએ…

આભે બંધાય વાદળના માંડવા,

સૂરજને પણ ક્યાં દે છે એ નીકળવા !

એ તો મસ્ત બની વરસે છે ધરતી પર,

શુ એ વરસે છે ખાલી ધરતીને ભીંજવવા ?

ના રે ના.. એ તો આવે છે આપણને ભીંજવવા,

પણ માણસ નથી દેતો પોતાને ભીંજવવા.

એ મજબુર છે એની બચવાની ટેવથી,

ઉનાળામાં ગરમીથી, શિયાળામાં ઠંડીથી બચ્યા,

મારે છે વલખા ચોમાસામાં પણ બચવા વરસાદથી,

પણ મેહુલો કાઈ થોડો કોઈના રોકે રોકાય …

એ તો બસ મન મુકીને વરસે જ જાય.

હોય એવા ઘણા અભાગીયા જે છત્રી શોધવા જાય,

વરસાદ વરસે ત્યારે છત્રી-રેઇનકોટ ભાડમા જાય,

જો એ પહેરુ, તો મારી વરસાદમાં ન્હાવાની મજા જાય.

મજા તો ત્યારે આવે, જ્યારે મારી સાથે મારી સંગીની પણ ભીંજાય.
~ સુશાંત ધામેચા

ઘડિયાળ વગરનો સમય

આજની ફાસ્ટ લાઇફમાં આપણે બધા ઘડિયાળના કાંટે ભાગીએ છે. સવારના એલારામથી જ ઘડિયાળની ગુલામી ચાલુ થઇ જાય છે. સમયનું મેનેજમેન્ટ આજના જમાનામાં ખુબ મહત્વનું થઇ ગયું છે. સમય પ્રમાણે આપણો નિત્યક્રમ રોજ જ નક્કી હોય છે. યાદ ના રહે તો અત્યારે તો એન્ડ્રોઈડ એપ્લીકેશનો પણ એટલી બધી આવી ગઈ છે કે તમે કહો ત્યારે બુમો પાડીને યાદ કરાવે. પણ પહેલાના જમાનામાં આટલીબધી સગવડતાઓ નહોતી. પહેલાના લોકો સુરજ નો પડછાયો જોઇને સમયનું અનુમાન લગાવી શકતા હતા. અત્યારેતો અમુક વાર આપણને ઘડિયાળ પર પણ વિશ્વાસ નથી આવતો, એમ થાય કે “ લે હજી ૯ જ વાગ્યા છે? કે એમ થાય કે લે ૯ વાગી ગયા ?? “

આ એટલા માટે યાદ આવ્યું કે, હમણાં થોડા સમય પહેલા “ અર્ધી રાતે આઝાદી” નામની એક બુક વાચવાની ચાલુ કરું હતી. એ બુક ફેસબુક ઉપર મોરબીના વિજયભાઈ એક પુસ્તક ભેટ યોજના ચલાવે છે, એમાં મને લાગી હતી. ( આના વિષે મેં મારા આગળના એક બ્લોગ “ એક અનોખી પહેલ ભાગ-૨ “ માં લખ્યું છે ) એ બુકમાં જ્યારથી અંગ્રેજોએ ભારતને આઝાદી આપવાનું નક્કી કર્યું, ત્યારથી લઇને છેક આઝાદી મળી ત્યાં સુધીની એક એક દિવસની ઊંડાણથી વિગતો છે. હવે આ વાંચતો હતો એ સમયગાળા દરમ્યાન કેટલાય વખતથી વાચવાની ઈચ્છા હતી એ ખુશવંત શીંઘ ની એક સત્ય ઘટના પર આધારીત નવલકથા “ ટ્રેન ટુ પાકિસ્તાન” વાચવાની ઈચ્છા હતી, એ મળી ગઈ. પછી તો જેવી “અર્ધી રાતે આઝાદી” બુક પૂરી થઇ કે “ટ્રેન ટુ પાકિસ્તાન” વાચવાની ચાલુ કરી.

આ બુકમાં સિંઘ સાહેબે ભારત ના પંજાબ ના સરહદી વિસ્તાર ના એક નાના ગામ “મનોમજરા” ની વાત કરી છે. જયારે ભારત અને પાકિસ્તાન ના ભાગલા થયા ત્યારે ત્યાની સ્થિતિ અને સંજોગો વિષે ઊંડાણમાં લખ્યું છે. પણ એમણે ગામનું અને ત્યાના લોકોના નિત્યક્રમ નું વર્ણન કર્યું એ આજે અહી લખવું છે. તો હવે પછી ના બધા જ શબ્દો ખુશવંત શીંઘ સાહેબ ના પોતાના….

This slideshow requires JavaScript.

ગામમાં વધારે પેસેન્જર ટ્રેનો નથી ઉભી રહેતી. એક્ષ્પ્રેસ ટ્રેનો તો ક્યારેય નહિ. અહી બે જ ધીમી પેસેન્જર ટ્રેનો ઉભી રહે છે. એક દિલ્હી થી લાહોર જાય, તો બીજી લાહોર થી દિલ્હી. લાહોર વાળી ટ્રેન સવારે થોડીક મીનીટો માટે માંનોમાંજરામાં મુકામ કરે અને દિલ્હી જતી ટ્રેન સાંજે થોડી વાર માટે અહી ઉભી રહે. આ સિવાય બીજી ટ્રેનોને જયારે આગળ સિગ્નલ ન મળે ત્યારે નાછુટકે અહી ઉભા રહેવું પડે.પણ તોય કેટલીક ગાડીઓ માંનોમાંજરાની કાયમી ગ્રાહક ગણાય ને એ કાયમી ગ્રાહક એટલે માલગાડી. સ્ટેશનમાં કોઈને કોઈ માલગાડી પડી જ હોય. પણ મજાની વાત તો એ છે કે ગામમાં ભાગ્યે જ કોઈને સમાન મોકલવાનો હોય કે કોઈનો સમાન આવક્નો હોય. બસ, સ્ટેશનના સાઈડીંગ પર વેગનો પડ્યા રહે.વેગનો છુટા કરાય ને નવા વેગનો જોડાયા કરે.

છતાં, મનોમજરામાં ટ્રેનો નું ભાર મહત્વ. મસળકુ થાય એ પહેલા જ લાહોર જાતે મેલ ગામમાંથી પસાર થાય ને પુલ પરે પહોચતાની સાથે જ બે મોટી મોટી વ્હીસલો વગાડી ગામને ઊંઘમાંથી ઉઠી આળસ મરડવા ઉભું કરી દે. બાવળના વૃક્ષ પર કાગડાઓ કાંવ-કાંવ કરવા લાગે. ચામાંચીડ્યા પીપળાના વૃક્ષ પર ફરવા લાગે ને ડાળીઓ પર લટકવા માટે ઝઘડ્યા કરે. મસ્ઝીદના મુલ્લા ને ખબર પડી જાય કે સવારની દુવાનો સમય થઇ ગયો. એ જલ્દી જલ્દી હાથ-મો ધોઈ, મક્કા બાજુ મોં રાખી ઉભો રહે ને કાન પર આંગળીઓ રાખી મોટેથી બુમ પડે ‘ અલ્લાહ-હો-અકબર’. મુલ્લાનો અવાજ સંભાળતા જ નજીકના શીખ ગુરુદ્વારનો પુજારી ઉઠી જાય ને ગુરુદ્વારાના આંગણામાં આવેલા કુવામાંથી પાણીની ડોલ ભરી પોતાના ડીલ પર રેડી લે. ન્હાતો જાય એન ભજનો લલકારતો જાય.

૧૦:૩૦ વાગ્યાની સાથેજ દિલ્હીથી આવતી પેસેન્જર ટ્રેન મનોમજરાની જીંદગીમાં પ્રવેશે. ગામના લોકોતો એ પહેલેથી જ પોતાના નીરસ કામોમાં પરોવાઈ ગયા હોય. પુરુષો ખેતરમાં કામે લાગી ગયા હોય ને સ્ત્રીઓ ઘરકામ માં વ્યસ્ત થઇ ગઈ હોય.છોકરાઓ ઢોરોને ચરાવવા માટે નદીકિનારે પહોચી ગયા હોય. કોશ સાથે જોતરાયેલા બળદો ગોળ ગોળ ફર્યા કરતા હોય ને કોશ કણસ્યા કરતો હોય. મકાનોના છાપરા પર ચકલીઓ એ ઉડાઉડ કરી મૂકી હોય ને બધા વચ્ચે ચામાચીડિયા પંખો સંકેલીને સુઈ ગયા હોય.

મીડ-ડે એક્ષ્પ્રેસ નીકળે ને મનોમજરા તન તોડી નાખે એવી મહેનત માંથી બે ઘડી આરામ કરી લે. પુરુષો અને છોકરાઓ ખાવા માટે ઘરે પાછા ફરે. પેટની ભૂખ શાંત કર્યા બાદ, પુરુષો પીપળના છાયડે બેસી ગપ્પા મારવા લાગે. કેટલાકને ઝોલા આવવા લાગે તો કેટલાક વળી બે ઘડી નીંદરેય ખેચી લે.છોકરાઓ ન્હાવા માટે પાડા લઈને તાલાવે પહોચી જાય, ને પાડાની પીઠ પરથી પાણીમાં ધુબાકા મારે. છોકરીઓ ઝાડના છાયે બેસી રમ્યા કરે. કોના ઘરે બાળકનો જન્મ થયો, કે કોના લગ્ન થયા, કોણ લગ્ન ને લાયક થઇ ગયું છે, કે કોણ મારવાની ઘડીઓ ગણી રહ્યું છે એની વાતો કર્યા કરે.

સાંજ પડતા જ લાહોર થી પેસેન્જર ટ્રેન ગામે આવી ચડે ને લોકો ફરીથી કામે વળે. દિવસ આકો ચરવા માટે બહાર લઇ જવાયેલી ગાયો અને ભેસોને પછી લાવાય ણે ઘરમાં બાંધી દેવાય. સ્ત્રીઓ રાતનું ભોજન તૈયાર કરવા લાગી જાય. સાંજે આખું કુટુંબ છત પર ભેગું થાય, ણે ઉનાળામાં તો અહી જ મીઠી નીંદર ખેચાય. પુરુષો દિવસભરનો થાક રાતે ખાટલા પર બેઠા બેઠા ખાવા પર ઉતારે ણે શાક-રોટલી સાથે કઢેલા દુધના સબડકા લે. ભરપેટ ખાધા બાદ એ જ ખાટલા પર બેઠા બેઠા ઊંઘવાના સમય થવાની રાહ જોવાય. રાતે માલગાડીનો અવાજ સંભળાય ને લોકો એકબીજાને શુભરાત્રી કહેતા હોય એમ ‘માલગાડી આવી ગઈ’ એવું કહે. આ બાજુ મુલ્લા ફરીથી હોય એટલું જોર લગાવીને બુમ પાડે ‘અલ્લાહ-હો-અકબર’ ને મુસલમાનો છત પરથી ‘આમીન’ નો હોકારો પાડે. શીખ નાનું કુંડાળું રચીને બેઠલા ને ઝોલા ખાતા પુરુષો અને સ્ત્રીઓ વચ્ચે ભજનો લલકાર્યા કરે. બાવળના ઝાડ પર કાગળના કાંવ-કાંવ ધીમા પડી જાય ને ચામાચીડિયા ફરીથી ગામમાં ઉડવા લાગે. આ બધા વચ્ચે માલગાડી સ્ટેશન પર આવે ને એનું એન્જીન સાઈડીંગ પર વેગન બદલવા આગળ-પાછળ થયા કરે. ગામના બાળકો ઊંઘી ગયા હોય ત્યારે ગાડી ઉપડે અને પુલ પરથી ભારે અવાજ કરતી પસાર થઇ જાય. આ જ ગામની જિંદગી. ગામનું આ જ જીવન.

આવું હતું મનોમજરા ગામ. આતો એક ગામની વાત થઇ, પણ આઝાદી વખતે જયારે ઘડિયાળો એટલી હાથવગી નહોતી ત્યારે લોકો આવી નિશાનીઓથી જ સમયની જાણકારી મેળવતા હતા. આ સિવાય પણ બીજી અમુક રીતે તેઓ જાણકારી મેળવતા હતા. ફોટાઓ પરથી વધારે ખ્યાલ આવી શકશે.

This slideshow requires JavaScript.

( ઘણા ઘરડા લોકો તો સૂરજનો પડછાયો જોઇને પણ સમય બતાવી દેતા હતા. હા, ચોક્કસ કલાક ની ખબર ના પડે, પણ ત્યારે લોકોને એટલી ચોકસાઈની જરૂર પણ નોહતી પડતી. )

Pic. Courtesy : Internet

‘ME’ Time

A Day and Night given by the Almighty god and 24 Hrs given by science are accepted by all human being on the earth. As we know that, most successful and the least successful, both have the same time for the day. It is up to them, how they live the day and utilize it. It calls ‘ Time Management ‘, when we utilized full hours of the day to live a life. Everyone of us living for a reason.  Reasons are vary for everyone. But majority of human being thought that the life is just the path from Birth to Death.

But ever we though that, don’t we require few minutes or hour for our self ? Our soul, heart and mind also need attention. I have read somewhere a good word for this time, it is ‘ ME Time ‘. It is time for ourselves. Every one of us should have some quality ‘ME Time ‘ in life, when we can live, how we want . Every one of us need this time, but many can’t recognize this time or can’t manage. It is my personal experience that, if you will pass some ‘ME Time’ during the day, you can spare a quality time to your family for the full day. Yes, I like to read in the morning by sitting in the balcony with a hot tea in one hand and the book in the other. So, every Sunday I spent almost an hour for this and then whole day for the family. All can do this. It is not necessary to read in the morning, it depends on the hobby. Do what you like to do.

Our Swaminarayan spiritual head Shri Koshalendra Prashad  has a very busy schedule for whole day, but he like to do exercise in the morning. So if he has to go for a spiritual tour at 4 in the morning, he start exercising in the morning at 2. He takes lots of photographs on the way to his tour as it is his hobby and shares it on Instagram instantly. Same way our Prime Minister Shri Narendra Modi has also a tight schedule for whole day till midnight. But he likes to do Yoga in the morning, so he manage some time to do that. It is his ‘ME Time’.

Once when, Mr. Obama was in his last days of Presidential job, he was asked that, ‘what will you do, after few days when you will not remain the President of America . ’ That time Mr. Obama said, ‘ On very first Sunday I will wake up late, will not shave my beard and roam In the city by wearing Jeans and T-Shirt.’ This is his ‘ME Time’.  Actually, we saw him many a times eating Burgers in the café with public, playing with the pet and children at the White House.

So, we all have a life, a day and night and 24 Hrs for the day. So, manage to spare some quality time for yourself.  If you will get quality ‘ME Time’, you will surely get quality time for Family and society as well.

સર્કસ – એક યુગનો અંત

‘ અમેરિકાનું પ્રખ્યાત રીંગલિંગ બ્રધર્સ 146 વર્ષે આજે બંધ થવા જઈ રહેલું છે.’

આમતો આ સારા સમાચાર ના કહેવાય, કેમકે એની સાથે કેટલા લોકો સંકળાયેલા હતા ? એ દરેક આજે બેરોજગાર બનશે. સાથે સાથે પ્રાણીઓને રાહત પણ મળશે. જોકે ભારતમાં તો ક્યારનુંય આ લુપ્તાતાના આરે જ છે. અમુક ગામડાઓ સિવાય ક્યાંય એ જોવા મળતું નથી. જોકે ભારતમાં જે સર્કસ થતા તેના કરતાં આ સર્કસ નું કદ ખૂબ ઉંચુ હતું. એની ભવ્યતા ગજબની હતી. પણ આજના સોસીયલ મીડિયાના જમાના માં તેને સર્વાઇવ કરવું અઘરું હતું. ( આમતો સોસીયલ મીડિયાએ ઘણા લોકોને બેકાર બનાવી દીધા છે, અને સાથે સાથે બેક્કાર પણ બનાવી દીધા છે. ). સર્ક્સમાં જે કરતબ બતાવતા હતા એ અત્યારે લોકો ફેસબુક અને યુ ટ્યુબ પર મફતમાં બતાવે છે. ( આપણે મફત જોઈએ છે, પણ એ લોકો તો કમાય જ છે.) જોકર તો અત્યારે દરેક લોકો બની શકે છે. ઓપ્પો અને વિવો જે સેલ્ફીના ફોન નો અતિરેક કરે છે, એનાથી જોકરોનું પ્રમાણ વધી ગયુ છે. ( કોઈએ બંધ બેસતી પાઘડી ના પહેરવી, આ જનરલ વાત છે. )

અત્યારના છોકરાઓને તો સર્કસ કેવું હોય એ કદાચ ખબર જ નહીં હોય પણ 90’s માં તો આની સારી એવી બોલબાલા હતી. રજાઓના દિવસો હોય કે તહેવારો, મેદાનમાં તંબુ બંધાવના ચાલુ થઈ જતા. વાઘ સિંહ ની ગાડીઓ આવતી. જ્યાં સુધી એ તંબુઓ બંધાય ત્યાં સુધી જોકરો ગામમાં ફરીને તેની જાહેરાત કરતા. અને ગામ માં કોઈ ઠીંગુંજી હોય તો એને સર્કસ હોય ત્યાં સુધી કામ મલી જતું. અમારે તો ઘરની પાછળના મેદાન માં જ સર્કસ આવતું, એટલે રાત્રે ધાબમાં સુતા હોઈએ ત્યારે વાઘ સિંહ ના અવાજો સંભળાય. ( બૌ ફાટતી’તી યાર ) એક વાર તો જોવા જવાનું પાક્કું હોય જ. પણ બેસવાનું છેક છેલ્લે પાટિયા પર. ( આગળ વાઘ સિંહ ની બીક લાગતી હતી અને આગળની ટિકિટ પણ વધારે હોય ).

એક સમયમાં સર્કસ પર ફિલ્મો અને સિરિયલ પણ બનતી, અને રાજ કપૂર, રિશી કપૂર, શાહરુખ ખાન, આશુતોષ ગોવારીકર જેવા દિગ્ગજ લોકો તેમાં અભિનય કરતા. આનાથી જ એની જાહોજલાલી માપી શકાય છે.

” સર્કસ તો આજે પણ ભજવાય છે, ફક્ત તંબુઓ બંધાતા નથી. લોકો મન ફાવે ત્યાં અને મન ફાવે તેમ ભજવે છે. ”

~ સુશાંત ધામેચા

ટીવી ની જાહોજલાલી…

 

Onida Television Advertisement of 90’s

Bush Black and White Television

 

 

 

 

 

 

” ભારતમાં ટીવીના દર્શકોમાં 78 ટકાનો ઘટાડો. “ આ સમાચાર વાંચ્યા. મને તો લાગતું હતું કે મેં જ ટીવી જોવાનું ઓછું કરી દીધું છે, પણ હું એકલો નથી. મને ટીવી સામે બેસી રહેવાનો ભારે કંટાળો આવે. હું કોઈ વાર જોવું તો બસ સોંગ્સ જોવું, બાકી મુવી તો મેં છેલ્લે ક્યારે જોયું યાદ નથી. કારણકે એના સિવાયની પ્રવૃત્તિઓ એટલી બધી વધી ગઈ છે, કે એના માટે સમય કાઢવાનું મન નથી થતું. અને કદાચ જો સમય કઢીને મુવી જોવા બેસું તો જાહેરાતનો અતિરેક જોઈને થોડીજ વારમાં કંટાળો આવવા લાગે છે. પણ આત્યારે જ્યારે વેકેશન ચાલે છે, ત્યારે મને ખરેખર ટીવી ની દયા આવે છે. મેં વેકેશનમાં એની જાહોજલાલી જોયેલી છે, અને 90 ના દાયકા વાળા દરેક લોકો આના સાક્ષી હશે જ.

અમારા ઘરે લગભગ 1986 થી ટીવી છે. એ વખતે બુશ કંપની નું બ્લેક એન્ડ વ્હાઇટ ટીવી હતું. અને દૂરદર્શન જ આવતું. અગાસીમાં એન્ટેના લાગવાનું. જેટલી અગાસી નીચી હોય એટલી એન્ટેનાની પાઇપ ઉંચી લગાવવી પડે. રવિવારે પપ્પા અગાસી પર જઈને એન્ટેના ગોળ ગોળ ફેરવીને ઠીક કરે અને હું ટીવી પાસે બેસીને સિગ્નલ કેવો આવે છે એ બૂમ પાડું, ‘ એ આયુ, એ ગયું, બસ-બસ, ચાલશે. ‘. ત્યારે દૂરદર્શન પર મહાભારત ચાલુ થયું. એ વખતે અમારે સોસાયટી માં અમુક ના ઘરે જ ટીવી હતા. તો અમારા ઘરે પણ રાવીવરે મહાભારત જોવા ભીડ થતી. લોકો ટીવી ને પગે લાગતા. એ અરસામાં ટીવીનું વેચાણ પણ વધ્યું હતું અને નવી ચેનલોનું પણ આગમન થયું. હવે એ વખતે મારા એક મિત્રના ઘરે બ્લેક એન્ડ વ્હાઈટ ટીવી હતું, તેને તેની આગળ ભૂરા અને લાલ રંગનો કાચ લાગયો હતો જેથી એ થોડું રંગીન જેવું લાગે. હવે આના પરથી અનુમાન લગાવી શકાય કે લોકો ને ટીવીનું કેટલું ઘેલું હતું.

હવે મારી વાત કરું તો મને પણ ટીવી નું એટલું જ ઘેલું હતું. હવે અમે જુનું બ્લેક એન્ડ વ્હાઈટ બુશનું ટીવી વેચી અને નવું ઓનિડા નું કલર ટીવી વસાવ્યું હતું. એ વખતે ટીવીમાં રિમોટ નોહતા આવતા. અને મને ચેનલો બદલવાની કાયમ ખુજલી રહેતી. એટલે હું પલંગ પર સુતા સુતા પગથી ટીવીની સ્વિચ દબાવીને ચેનલો બદલતો. હવે એ વખતે સીડી, ડીવીડી કાઈ આટલું હાથવગું હતું નહીં એટલે મુવી તો જે ચેનલ પર આવતું હોય એ જ જોવાનું. રોજ સવારે સમેવાળાના ઘરે જઈને પેપર માંથી આજે કાઈ ચેનલ પાર કયા મુવી છે એ લખી લાવું. જો એમા કોઈ સારું મુવી હોય તો મજા નૈતર હરે હરે. વેકેશનમાં આ મારો નિત્યક્રમ રહેતો. હવે એક વખત વેકેશનમાં જ કેબલ વાળાની હડતાલ પડી અને બધી ચેનલ બંધ થઈ ગઈ. એટલે આપણે ઘરે કંટાળ્યા. પપ્પા એ દુકાને આવવા કહ્યું, મેં વિચાર્યું ટાઈમ પાસ તો થશે અને સાથે સાથે ખિસ્સા ખર્ચી પણ મળી રહેશે. એ બંને મળ્યું, અને કેબલ વાળાઓની હડતાલ પણ થોડા સમયમાં પતી ગઈ, પણ હવે દુકાન તો રોજ જવું જ પડે એવું થઈ ગયું હતું. એટલે આપણી વાટ લાગી ગઈ.

છતાંપણ ટીવીની મોજ તો ચાલુ જ હતી. અમારું ભાઈબંધોનું એક ગ્રુપ હતું, તેમાં હું, પ્રીતેશ, મિતેષ અને મયંક રોજ મિતેશ ના ઘરે ઉપર ગેલેરીમાં બેસીએ, તેની ડેકમાં સોનુ નિગમનું દીવાના આલ્બમ સાંભળીએ. હવે એ વખતે જો મેચ હોય તો મિતેષ પોતાનું ટીવી ઉપર લઇ આવે. એ વખતે તો 21 ઇંચના પણ ભારે ભરખમ ટીવી આવતા હતા. પણ એ લગભગ રોજ જ તેને ઉપર લાવે અને ફરી પાછો નીચે લઇ જાય. જો મેચ ના હોય તો અમારા કેબલ વાળા ભાઈ એ એક ડિમાન્ડ સોન્ગ ચેનલ ચાલુ કરી હતી. તેમાં ફોન કરીને આપણું ફેવરિટ સોન્ગ વગાડવાની રિકવેશટ કરવાની. એમ તો એના ફોન ના બિલ મોટા અવવા લાગ્યા. એમાં એ વખતે મારુ અને મિતેષનું એક ફેવરિટ સોન્ગ હતું, અદનાન સામી નું ” મુજકોભી તો લિફ્ટ કારા દે “. જ્યારે એ સોન્ગ ડિમાન્ડ ચેનલ પર આવે ત્યારે તે મને મારા ઘરની લેન્ડલાઈન પર મિસ્કોલ મારે એટલે હું એ સોન્ગ જોવું.

પણ આ બધાની એક મજા હતી. આજે તો આવા કશાની જરૂર જ નથી. યુ ટ્યુબ પર બધું હાથવગું થઇ ગયું છે અને  જીયો પર બધી ટીવી ચેનેલો મફત જોવા મળે છે. હમણાં આઇપીએલ ચાલે છે, તો એક વાર હું અમારે ત્યાં વૃંદાવન ગ્રાઉન્ડમાં ટેન્ટ બઝાર ભરાય છે, ત્યાં ટેન્ટ વાળો પોતાના મોબાઈલમાં લાઈવ મેચ જોતો હતો. ત્યાં બહાર એક સેન્ડવીચની લારી વાળો યુ ટ્યુબ પર સોંગ જોતો જોતો સેન્ડવીચ બનાવતો હતો.

છેલ્લે એક વાત કે અમને પરીક્ષા સમયે સજા પણ ટીવી નહિ જોવા દેવા બાબત ની જ થતી હતી અને અમને એનું દુખ પણ થતું હતું. અત્યારે એ સજા મોબાઈલના ડેટા પેક માટે પરિવર્તિત થઇ ગઈ છે.

તમે જિંદગી જીવો છો ? કે ખાલી જીવતા જ છો ?

મરે નહીં ત્યાં સુધી તો દરેક પ્રાણી જીવતા જ હોય છે. પણ શું એ દરમ્યાન આપણે જીવીએ છે ?

આજે જય વસાવડા નું એક વાક્ય વાંચ્યું કે ‘ ટોચ પર પહોંચવાની સાથે સાથે થોડું વિસ્તારવાની પણ જરૂર છે. ટોચ પર એકલતા સિવાય કશું જ નથી. ‘

આની સાથે એમણે શ્રી અટલ બિહારી બાજપેયી નો એક પ્રસંગ પણ નોંધ્યો હતો, કે એક વાર એમણે એમના કોઈ સંબંધી માટે એક વિખ્યાત ચાઈનીઝ રેસ્ટોરન્ટમાં પાર્ટી રાખી હતી. જ્યારે તેઓ ત્યાં પહોંચ્યા તો જોયું કે આખી હોટેલ ખાલી ! તેમણે ત્યાંના સ્ટાફને પૂછ્યું તો જવાબ મળ્યો કે, આપની સુરક્ષા માટે આજે હોટેલમાં કોઈ બુકીંગ નથી લીધું, કે નથી કોઈને આવવા દીધા. ત્યારે બાજપેયીજીએ સરસ જવાબ આપ્યો કે, આવી રીતે શી માજા આવે ? બધા ટેબલો ભરેલા હોય, કોઈ કપલ ફૂડ શેર કરતું હોય, છોકરાઓ ધમાચકડી કરતા હોય, તો જ મજા આવે ને ?

ભલે તમે ગમે તેટલા મોટા થાવ અથવા થવા માંગતા હોવ, પણ તમે તમારી જિંદગીના પ્રવાસ ને માણતા રહો. ટોચ પર પહોંચવું એ તમારો ગોળ છે, ઓકે, પણ ત્યાં પહોંચ્યા પછી શું કરશો ? એ વિચાર્યું ક્યારેય ? ત્યાં નરી એકલતા જ છે. ત્યાં ખાલી શ્વાસ જ ચાલે છે.

એટલે જ જેવી તમે કોલેજ સમય સુધી ધીંગા મસ્તી કરતા હતા તેવી જ લગ્ન બાદ, નોકરીએ લાગ્યા બાદ પણ ચાલુ રાખો ! રાખી શકાય… હા.. ભલે હજી આપણે ત્યાં 5 ડે વીક નું ચલણ સર્વવ્યાપી નથી, પણ 6 ડે વીક તો છે ને ? રવિવાર તો તમારી પાસે છે ને ? ટોચ પર ચડવાના 6 પગથિયાં ચડ્યા પછી 1 પગથિયે બેસી આરામ કરો, નાસ્તો કરો, જેનો સાથ છે એની જોડે સમય વિતાવો !

સિમ્પલ લોજીક છે… જો તમે કોઈ લાંબી ટુર પર જતા હોવ તો પણ દર 150-200 કિલોમીટરે આરામ કરવા ઉભા રહો છો ને ? અરે આતો વર્ષો લાંબી સફર છે, તો… થોભો… માણો અને પછી આગળ વધો !!!

જો જિંદગીમાં કમાઈને તમે તમારા કે તમારા નજીકના લોકો માટે ના જીવી શકતા હોવ, કે એ લોકો ને ખુશ ના કરી શકતા હોવ તો, એ કમાણી નથી, ખાલી નોટો છાપો છો…

હવે વિચારજો અને અઠવાડિયા નો એક દિવસ તમારા અને તમારા ફેમિલી માટે રાખજો… બાકી જેણે આજે ખાવાનું આપ્યું છે, એ કાલે પણ આપવાનો જ છે.

રવિવારે ‘પોરડા’ ની સફર

આજે ઓગસ્ટ નો પહેલો રવિવાર એટલે ફ્રેન્ડશીપ ડે. એટલે હેપ્પી ફ્રેન્ડશીપ ડે મિત્રો. આમતો મિત્રો અને મિત્રતા કોઈ એક દિવસ પૂરતી મર્યાદિત નથી! મિત્ર એ છે, જેને અડધી રાત્રે ઉઠાડીને મળી શકાય, વગર કામની વાતો કરાય, એના માટે કઈ ઓગસ્ટ ની રાહ ના જોવાય !!!

આજે રવિવાર, એટલે એક મિત્ર દીક્ષિત ના ગામ ‘પોરડા’ જવાનું અચાનક જ નક્કી કર્યું. પોરડા ગામ એ બાંધણી ચોકડી થી પેટલાદ જતા 1 કી.મી. ના અંતરે આવે. નાનું પણ સરસ એ ગામ. શહેર કરતા ચોખ્ખું, શાંત એ ગામ.

વધારે નથી કેહવું, બસ ફોટા મુકું છું…

ફરી કોઈ રવિવારે, બીજા કોઈ ગામ સાથે મળીશું !!

वोभी क्या दिन थे !!

How you feel, if you got a call from a friend, with whom you were in school ! Feel Nostalgia ?

Yes, exactly what I felt yesterday, when I got a video call from a friend of school days after almost 16 years !

Those were the days, when your pride, ego, self esteem, status were not even born. Just remember your days and feel nostalgia !

Here are some line of my feelings.

वोभी क्या दिन थे
जब कंधो पे बोझ था,
मगर, दोस्तो का साथ था,
वही दोस्त, पढ़ाई कम,
और मस्ती ज्यादा करवाते थे,
पर मारभी साथ साथ खाते थे।
वोभी क्या दिन थे …

~ सुशांत धामेचा